Στα μέσα Μαρτίου σημείωνα πως είμαστε σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης. Και πως οι ώρες και οι ημέρες αυτές δεν είναι για τις όποιες ατζέντες. Προβληματιζόμουν για την τακτική πολλών πρωταγωνιστών της Εκπαίδευσης σε μια θεωρητική, πολυφωνική, μυδραλιοβόληση.
Τόνιζα τότε πως η εμμονή μας να έχουμε συνεχώς παρέμβαση στα πράγματα οδηγεί και σε σύγχυση και αχρείαστες συγκρούσεις.
Επέμενα τότε, επιμένω και τώρα για την ανάγκη σύννομης λειτουργίας των κοινωνικών συνόλων ως βασικό πυλώνα σε περιόδους πανδημίας.
Βέβαια αυτό δεν αναιρεί την βασική αρχή… Οι ακρότητες από όπου και αν προέρχονται δεν βοηθούν.. Όπως και το φορτικά συνεχές φιλοκατήγορο πνεύμα δεν βοηθά.
Πρακτικές προτάσεις χρειάζονται
Τόνιζα πως εποικοδομητικό σε εκείνη τη χρονική συγκυρία, ήταν η συνεννόηση θεσμικά και η συνεργασία Υπουργείου Παιδείας και Εκπαιδευτικών Οργανώσεων πάρα τα οποία λάθη.
Εν μέσω μάχης για την υγεία του λαού μας επιβάλλεται και τώρα να υπάρξουν πυλώνες συνεννόησης και συνεργασίας. Το κεντρικό επιτελείο του Υπουργείου Παιδείας είναι ανάγκη να συνομιλήσει με την περιφέρεια, τις Επαρχίες, για να έχει εικόνα των δεδομένων και των προβλημάτων κατά παντού της Κύπρου.
Όλες αυτές τις μέρες έγιναν πολλά από τις σχολικές μονάδες και τους εκπαιδευτικούς. Θεωρώ πως ήταν εκπαιδευτικά ωφέλιμα παρά τις τυχόν αστοχίες.
Τώρα μετά τον αιφνιδιασμό είναι ανάγκη να γίνουμε πιο πρακτικοί, περισσότερο ανήσυχοι για την ευημερία και την ψυχική ισορροπία των παιδιών και των εφήβων. Αυτό προϋποθέτει μια μίνιμουμ συναίνεση και μια καλή ανησυχία πέρα από την μεγάλη ηλεκτρονική εκστρατεία που κατά την ταπεινή μου γνώμη ήταν μονοσήμαντη απόκριση στις πολλές προκλήσεις του κλεισίματος των σχολείων.
Και τώρα τι; Μα τι άλλο. Δημιουργικός, πρακτικός διάλογος. Έξοδος από την μονομερή θέαση των πραγμάτων από την Λευκωσία και το διοικητικό κέντρο. Συνομιλία με τις επαρχίες, τις γειτονιές ,τις φτωχογειτονιές, τα χωριά και τα φτωχά χωριά. Συνομιλία και εύρεση λύσεων για τα παιδιά και τους εφήβους που δεν έχουν υπολογιστή, δεν έχουν τι και πως θα σιτιστούν επαρκώς.
Έχουμε καιρούς για μεγάλες έριδες… Τώρα ν’ ανάψουμε κεριά στο σκοτάδι. Να ανοίξουμε τα παράθυρα να εισέλθει φως ελπίδας.
Για να γίνει αυτό χρειάζεται ευελιξία γιατί οι συνθήκες διαφέρουν και τα προβλήματα χρήζουν άλλη ιεράρχηση κατά τόπο και περίσταση.
Φως όμως κατά παντού στην εκπαίδευση. Απλότητα, έγνοια και αγάπη έχουν τα παιδιά αυτή την περίοδο. Και φωτεινό προσανατολισμό όλοι οι εργάτες της εκπαίδευσης. Από κορυφής έως εμού του εσχάτου.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΕΓΕΙΩΤΗΣ
