Μεγάλη Τρίτη. Ο νυμφίος και το τροπάριο της Κασσιανής. Άμαν εκτύπαν η καμπάνα, εσαζούμαστεν για την Εκκλησιάν. Εννα πάμεν εις τον Νυμφίον ελαλούσαν οι νυκοτζυρές. Αντίρρηση καμμία στις γειτονιές. Ήταν που τες περιπτώσεις που οι δρόμοι ούλλοι τζιαι τα παραδρόμια οδηγούσαν εις τες εκκλησιές.
Στο τροπάριο της Κασσιανής, μα και στα άλλα ψαλτικά οι μανάδες μας δάκρυζαν. Μια γυναίκα τόλμησε παρά το βάρος της αμαρτίας να αλοίψει τα πόδια του Χριστού με μύρον ακριβόν, πολλάκριβον τζιαι να τα σκουπήσει με τα μαλλιά της τα μακρυά, τα λυμένα, τους πόδας του Ιησού.
Δεν ήταν λλίον πράμαν να ακούεις πως ο Θεός των τόπων μας ο Χριστός μας εσυγχώραν τζιαι ήτουν τόσον καταδεκτικός. Γεναίτζες της δύσκολής ζωής μες τα τόσα εγυρεύκαν μιαν σταλαμήν ελπίδαν. Τούτην την αγάπην του Πλάστη μας στην όμορφην την πτωτικήν την εν τολμηρή μετανοία. Μια κοπέλλα, μια γυναίκα θαρραλέα.
Άμαν ετέλειωννεν το τροπάριον τζιαι εγένετουν η απόλυση ούλλοι επροσκυνούσαμεν τον Νυμφίον τζιαι τις εικόνες. Επκιάννάμεν το δρόμον για το σπίτιν μα οι γιαγιάες οι θκιάες οι μανάες μας ήτουν νομίζω αλλόσπως όμορφες με μιαν ελπίδαν εις το πρόσωπον. Έτσι νύχταν εν αθθυμούμε να θυμώσαν κανενού στην γειτοννιάν.
Μύρον φέρουσα γυνή ελπίδαν εκόμισεν εις τα χωρία, τες κώμες τες γειτονιές, μα τζιαι στους αλυσωμένους με τα πάθη τα μεάλα. Ελπίδαν εκόμισεν και εις τους ουτιδανούς και τους περιφρονημένους.
«Μάντα καταδέκτικός ήτουν ο Γριστός μας… Εκαλοδέχτειν την. Με καλοτροπκιάν μωρά μου. Δοξάζω τ Ονομάν Του τζιαι την Χάρην Του.»
Έτσι ελάλεν μια γιαγιά της Λέμεσού, μιαν Μεγάλην Τρίτην όμορφην τζαι πρωτινήν…
Γιάννης Πεγειώτης
