Δύο δειλινά σημάδευσαν και καθόρισαν την πορεία της μετέπειτα παγκοσμίου ιστορίας. Δύο δειλινά! Και τα δύο σε κήπους. Στον κήπο της Εδέμ και στον κήπο της Γεθσημανή.
Το πρώτο δειλινό- το φοβερότερο δειλινό που βίωσε το ανθρώπινο γένος- εισήγαγε το φοβερότατον του θανάτου μυστήριο στο προσκήνιο. «Γη ει και εις γην απελεύση». Ήταν τότε που «ήκουσαν της φωνής Κυρίου του Θεού περιπατούντος εν τω παραδείσω το δειλινό και εκρύβησαν ο τε Αδάμ και η γυνή αυτού». Η αμαρτία έχει συντελεστεί. Οι πρωτόπλαστοι οδηγούνται εκτός του κήπου της τρυφής για να πληρώσουν τις συνέπειες των πράξεων τους, (με δυνατότητα όμως επιστροφής).Η φθορά-η ανύπαρκτος μέχρι τότε-καταθέτει τα διαπιστευτήρια της και καθίσταται πλέον μόνιμη σύντροφος του ανθρώπου.
Στον δεύτερο κήπον, τον κήπον της Γεθσημανή και πάλι ο Αδάμ, ο Νέος Αδάμ, οδηγείται εκτός αυτού για να πληρώσει όχι τις δικές του αμαρτίες αλλά και πάλι τις αμαρτίες του πρώτου. «Συλλαβόντες δε αυτόν ήγαγον και εισήγαγον αυτόν εις τον οίκον του αρχιερέως». Στον πρώτον κήπον ο Αδάμ κρύβεται εκ της αισθήσεως της ενοχής. Στον δεύτερον κήπον ο Αδάμ παρουσιάζεται ως Κύριος ενώπιον των κατηγόρων του, μη έχων την αίσθηση της ενοχής. Διακηρύττει «έρχεται γάρ ο τού κόσμου άρχων καί εν εμοί ουκ έχει ουδέν».
Στον πρώτον κήπον η παρακοή στο θέλημα του πατέρα επέφερε την πτώση. Στον δεύτερον κήπον η υπακοή σε αυτό, «μη το θέλημα μου, αλλά το σον γινέσθω», επέφερε την αναγέννηση στους θέλοντας σωθήναι.
Η αγωνία Του Ιησού και η προσευχή Του στον κήπον της Γεθσημανή κατέστησαν το σωτήριον φάρμακον δια την ανθρωπότητα και άνοιξαν και πάλι τον δρόμο της επιστροφής του ασώτου, αλλά και οι σταγόνες του ιδρώτα Του που «ως θρόμβοι αίματος» έρεαν επι της γής απεμάκρυναν τα χερουβίμ και την φλογίνη ρομφαία την στρεφομένη που φύλαγαν την πύλη του παραδείσου.
Ο πολυτάραχος γυαλός της ζωής μας θα οδηγήσει άπειρες φορές τα βήματα μας στην Γεθσημανή. Τα ανταριασμένα κύματα του βίου μας θα μας τσακίσουν πολλές φορές πάνω στα βράχια της δικής μας Γεθσημανή. Είναι όμως η Γεθσημανή αυτή που θα μας διδάξει ότι ο δρόμος που οδηγεί στις καρδιές των ανθρώπων περνάει πρώτα από τον δικό της κήπο, είναι αυτή που θα μας μάθει ότι ο δρόμος που οδηγεί στην άκρα ταπείνωση περνάει πρώτα από το δικό της σταυροδρόμι, οδηγεί στην αυλή του Άννα, συνεχίζει στην συνάντηση με τον Καϊάφα, προχωρεί στο πραιτώριο και καταλήγει στον Γολγοθά. Αλλά και στην Ανάσταση.
Είναι όμως η Γεθσημανή αυτή που θα μας δώσει και την ασπίδα να αντιμετωπίσουμε όλα αυτά με την φωνή της αλήθειας, η ίδια φωνή που πριν δύο χιλιάδες χρόνια έκραζε σε Κάποιον κατάδικο, «Προχώρα»!
Μέσα στην δική του Γεθσημανή ο κάθε ένας από εμάς-αν ψάξει – θα βρει την ασπίδα που άφησε μέσα σε αυτήν ο Ιησούς. Την προσευχή. Αυτή που κατα τον Χρυσορρήμονα «δύναμιν πυρὸς έσβεσεν· λεόντων θυμὸν εχαλίνωσε· πολέμους έλυσε· μάχας έπαυσε· χειμώνας ανείλε· δαίμονας ήλασε· οὐρανοῦ πύλας ηνέωξε· δεσμὰ θανάτου διέκοψε· αρρωστίας εφυγάδευσεν· επηρείας απεκρούσατο· πόλεις σειομένας έστησεν». Ας την αξιοποιήσουμε!
«Και γενόμενος εν αγωνία εκτενέστερον προσήυχετο»!
ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ
Νικήτας Ιωάννου
