Σ Τ Η Ν ΚΕΝΤΡΙΚΗ οδό Αγίου Ανδρέου της Παλλουριώτισσας στη Λευκωσία, στον τοίχο της γωνιάς εισόδου στην πάροδο Μιχαήλ Σάββα, απέναντι από το σημερινό υποκατάστημα του ταχυδρομείου, νωρίς το 1973, έβλεπες γραμμένο με χοντρή βούρτσα και γαλάζια μπογιά, ένα σύνθημα με κεφαλαία γράμματα που δεν καταλάβαινες τι εννοούσε, παρ’ ότι αποφοίτησες – με δυσκολία – απ’ το καλύτερο εξατάξιο γυμνάσιο της Κύπρου και από το 1963 διάβαζες καθημερινά δυο-τρεις εφημερίδες.
Το σύνθημα έγραφε: «ΧΟΥΝΤΑ ΑΡΚΕΙ Η ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΤΗΣ ΙΩΝΙΑΣ»…
Κ Α Ν Ε Ν Α Σ δεν σε είχε διδάξει στο σχολείο, ως το 1972 που αποφοίτησες, ούτε κατάλαβες από τις εφημερίδες επακριβώς μέχρι τότε, τι σημαίνει Χούντα. Ή, τι ήταν η Καταστροφή της Ιωνίας. Κανένας δεν σου μίλησε ποτέ για τη Μικρασιατική Καταστροφή του 1922. Ούτε για τον Εθνικό Διχασμό από το 1915 που ήταν το κύριο πρωταίτιό της. Διδασκόσουν πολλές ώρες αρχαία ελληνικά και νέα ελληνικά και ιστορία, αλλά κανένας δεν θυμάσαι να σου δίδαξε τους Εμφυλίους Πολέμους, είτε από τον Θουκυδίδη της αρχαιότητας, είτε από τον Μακρυγιάννη του 1821, είτε από οποιονδήποτε για οιονδήποτε εμφύλιο και τα αίτιά του. Ιδίως και προπάντων, τα φατριαστικά – κομματικά και τα της αρχομανίας….
Κ Α Ν Ε Ν Α Σ δεν σε είχε διδάξει – πουθενά δεν διάβασες – τι ακριβώς σήμαινε και τι εννοούσε το δεύτερο μέρος του όρκου των αρχαίων Αθηναίων εφήβων που άρχιζε με το «ου καταισχυνώ όπλα τα ιερά… την πατρίδα ουκ ελάττω παραδώσω» κι έλεγε παρακάτω τα εξής: «Και ευηκοήσω των αεί κρινόντων και τοις θεσμοίς τοις ιδρυμένοις πείσομαι και ούστινας αν άλλους το πλήθος ομοφρόνως ιδρύσηται και αν τις αναιρή τους θεσμούς ή μη πείθηται, ουκ επιτρέψω, αμυνώ δε μόνος και μετά πολλών και ιερά τα πάτρια τιμήσω». Κανείς δεν σε δίδαξε ότι η έννοια της πατρίδας, εκτός απ’ το έδαφος και τον λαό της, περιλαμβάνει – καθηκόντως υπερασπίσιμο «μόνος και μετά πολλών» – και το δημοκρατικό της πολίτευμα…
Κ Α Ν Ε Ν Α Σ δεν σε δίδαξε στο γυμνάσιο, ούτε θυμάσαι να είχες δει ποτέ στις εφημερίδες, το Ψήφισμα του 410 π.Χ. «΄Εδοξε τη βουλή και τω δήμω : Εάν τις δημοκρατίαν καταλύη την αθήνησιν, ή αρχήν τινά άρχη καταλελυμένης της δημοκρατίας, πολέμιος έστω Αθηναίων και νηποινεί τεθνάτω»…
Θ Υ Μ Α Σ Α Ι όμως, πιτσιρικάς 14 χρόνων που όλο το Παγκύπριο Γυμνάσιο βγήκατε διαδήλωση τον Δεκέμβριο του 1967 στους δρόμους της Λευκωσίας εναντίον της Χούντας των Αθηνών που υποκύπτοντας στο τελεσίγραφο της Τουρκίας και τις εντολές των ΗΠΑ απέσυρε την ελλα-δική μας Μεραρχία (του Γεωργίου Πανανδρέου) και τον Αρχηγό Διγενή από την Κύπρο και ότι το πρώτο πανώ της διαδήλωσης έγραφε… «Ζήτω ο Βασιλεύς»!!!
Θ Υ Μ Α Σ Α Ι ύστερα, στα κατοπινότερα χρόνια πόσοι πολλοί κόρδωναν φορώντας στο πέτο τους το σήμα με το πουλί της Χούντας. Θυμάσαι και το Πάσχα του 1973 κατσάδα που έφαγες όταν παρήγγειλες στους οργανοπαίχτες του εορτάζοντος στρατοπέδου κι έπαιξαν για να τραγουδήσεις το «πότε θα κάνει ξαστεριά»…
Χ Ρ Ε Ι Α Σ Τ Η Κ Ε , δυστυχώς – δυστυχέστατα – οϊμέ, να τα μάθεις αιματοβαμμένα, μέσα στον Όλεθρο και τον σκοτωμό των αγαπημένων σου: Μετά την επανάληψη της Καταστροφής της Ιωνίας: Στην Καταστροφή της Κύπρου: Με το Δίδυμο Κακούργημα του χουντικού Πραξικοπήματος της 15ης Ιουλίου 1974 και της Εισβολής του τουρκικού Αττίλα: Στις προδομένες από τη Χούντα κυπριακές Θερμοπύλες της 20ης Ιουλίου 1974, όπου θυσιάστηκαν οι πιο αγαπημένοι σου. Και αυτή είναι η Πρεπούμενη Μνήμη για την ολέθρια του έθνους, χουντική κατάλυση της δημοκρατίας 21η Απριλίου 1967…
Π Ε Ν Η Ν Τ Α ΤΡΙΑ χρόνια σήμερα 21.4.2020, από την θλιβερή για τον Ελληνισμό ημέρα ντροπής: Την 21η Απριλίου 1967 της αμερικανόχρηστης πραξικοπηματικής κατάλυσης της δημοκρατίας και επιβολής της επτάχρονης ανθελληνικής χούντας των επίορκων συνταγματαρχών, δικτατόρων.
Η οποία, παρέδωσε την εξουσία, στις 23 Ιουλίου 1974, αφού πρώτα εξετέλεσε την κύρια αποστολή της:
Να παραδώσει καθημαγμένη την Κύπρο στον Αττίλα.
Το σχέδιο που ανέλαβαν οι made in USA ερπύστριες των Μ-47 και Μ-113, αυλακώνοντας τους δρόμους της αρχαίας γενέτειρας της δημοκρατίας στο Κλεινόν Άστυ 21.4.67, ολοκληρώθηκε όταν οι ερπύστριες των άλλων Μ-47 και Μ-113, των τουρκικών, αυλάκωναν την οδό Κανάρη και την οδό Ελλάδος στην Κερύνεια, 23.7.74.
Η Β Ο Υ Λ Η της σφαγιασμένης, από Χούντα & Αττίλα, Κυπριακής Δημοκρατίας, τηρεί κάθε χρόνο, επετειακά, μονόλεπτη σιγή για τα θύματα της Χούντας.
Εκείνους που αντιστάθηκαν από την ΠΡΩΤΗ στιγμή, έπρεπε πρωτίστως να τιμήσει.
Και, υψώνοντας ως κυρίως οφειλόμενο την ΑΥΤΟΚΡΙΤΙΚΗ πάντων των Ελλήνων, στο θλιβερότερο έπρεπε, εξ αντιδιαστολής, να εγκύψει:
Πόσοι πολλοί – η τεράστια φευ πλειοψηφία – όχι μόνο ΔΕΝ αντιστάθηκαν, αλλά συμβιβάστηκαν και συνεργάστηκαν με την Χούντα. Και στην Ελλάδα και στην Κύπρο.
Επιτρέποντας στην αντεθνική «Εθνικήν Κυβέρνησιν» να δικτατορεύει ανενόχλητα εν Ελλάδι και να την υποδέχονται επισήμως εν Κύπρω. Για επτά συναπτά έτη! Μέχρι και την επιστολή Μακαρίου προς Γκιζίκη… 2.7.74!
Το σπουδαιότερο και χρησιμότερο, πάντα, ερώτημα είναι:
Γιατί τον ουσιώδη χρόνο ήσαν τόσο λίγοι οι Αλέξανδροι Παναγούληδες;
Γιατί δεν ορθώθηκαν οι πλείονες, όπως το έμπρακτο παράδειγμα τόλμης και αξιοπρέπειας του καθηγητή του Συνταγματικού Δικαίου Αριστόβουλου Μάνεση, στο τελευταίο του μάθημα πριν τον εκτοπίσει η Χούντα, 18.1.1968 προς τους φοιτητές του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης: «Κάτω από τις συνθήκες που ζούμε η σιωπή δεν είναι χρυσός. Είναι λίβανος και σμύρνα. Διότι η σιωπή μπορεί να ερμηνευθεί σαν αποδοχή και συναίνεση […] Και μη ξεχνάτε, στις σημερινές δύσκολες για την Πατρίδα και τον Λαό μας περιστάσεις, τα λόγια του ποιητή – και θέλω μ’ αυτά να σας αποχαιρετίσω: ‘Όσοι το χάλκεον χέρι βαρύ του φόβου αισθάνονται, ζυγόν δουλείας ας έχωσι. Θέλει αρετήν και τόλμην η ελευθερία»…
ΛΑΖΑΡΟΣ Α. ΜΑΥΡΟΣ
Ανάρτηση στην σελίδα του στο Facebook
