Σε κανέναν λαό υποθέτω δεν αρέσει η ζωή μετά τον κορωνοϊό σαν τρόπος ζωής αλλά σε εμάς τους Ελληνες ακόμη περισσότερο. Μας αρέσει να αγκαλιαζόμαστε, να μοιράζομαστε τις χαρές και τις λύπες μας με βαβούρα και μεγάλες παρέες, να απολαμβάνουμε χωρίς όρια αυτόν τον ήλιο που τα συγχωρεί όλα.
Μας έλειψαν αυτόν τον καιρό συνήθειες που έχουμε ταυτίσει με το είναι μας και την παραδοσή μας. Ο επιτάφιος με τις μυρωδιές του και το Γλυκύ του Εαρ, τα γλέντια του Πάσχα. Με την πρώτη ευκαιρία βγήκαμε στα μπαλκόνια και γεμίσαμε τον κόσμο με άτακτο θόρυβο από βαρελότα και πυροτεχνήματα «για να μην ξεχνιόμαστε».
Εχουμε μεγαλώσει σαν λαός με τρόπο που μας κάνει να φοβόμαστε την ισορροπία ανάμεσα στην παράδοση και την ταυτότητά μας και την προσαρμογή στις απαιτήσεις των καιρών. Δεν θα έπρεπε. Μπορούμε να έχουμε και τα δύο.
Το πώς τα βγάλαμε πέρα με τον κορωνοϊό είναι ένα απτό δείγμα του τι μπορούμε να καταφέρουμε. Βάλαμε τα γυαλιά σε μεγάλες δυτικές χώρες!
Η εθνική μας αυτοπεποίθηση πρέπει να στηρίζεται στην παράδοση χωρίς να φοβάται το καινούργιο, το σύστημα, την πειθαρχία. Πάντοτε άλλωστε έτσι μεγαλουργούσαν οι Ελληνες, όταν ήξεραν καλά ποιοι είναι αλλά ανοίγονταν σε ξένες θάλασσες ταυτόχρονα.
Μου έχει μείνει μια σκηνή σε ένα απομακρυσμένο χωριό στα Αγραφα που συμπύκνωνε αυτό τον μαγικό συνδυασμό του χθες με το αύριο. Σε ένα καφενείο-ταβέρνα κάθονταν ο παππούς, οι γονείς και δύο παιδιά. Μετά από λίγα τσίπουρα άρχισαν να τραγουδάνε την «Γερακίνα». Τα εγγόνια δεν ήξεραν τα λόγια αλλά τα βρήκαν στο ipad τους και άρχισαν να τραγουδάνε και αυτά.
Ο εφιάλτης θα περάσει. Εκείνοι που φοβούνται ότι ο κορωνοϊός θα φέρει μία νέα τάξη πραγμάτων όπου κανείς δεν θα φιλάει τον άλλον και όλα θα είναι ελέγχομενα ας μην ανησυχούν για εμάς τους Ελληνες.
Την τρέλα, τον αυθορμητισμό, την βαβούρα της παρέας, τα φιλιά δεν τα χάνουμε γιατί έτσι μεγαλώσαμε και έτσι μεγαλώνουμε και τα παιδιά μας. Χρόνια Πολλά!
Άρθρο του Αλέξη Παπαχελά στην Καθημερινή
