Γραμμένο πριν ένα χρόνο…
Η μη χαρά μας, η νέα συνοδοιπόρος μας… Περιμένουμε αργίες και επετείους να γιορτάσουμε. Κι όμως, εμμένουμε στο μαράζι μας. Κάθε μέρα και κάθε νύχτα, η γιορτή μας είναι μπροστά μας.
Δεν θα είναι μάλλον τα υλικά. Μα ο άνθρωπος. Εσύ και ‘γώ. Εμείς. Εδώ η χαρά μας, σήμερα, τώρα. Η ζωή μας.
Δεν είναι αγαθά, είναι το βίωμά μας. Πώς δεν το δέχεσαι; σου εύχομαι να ζήσεις και μου λες «δεν γιορτάζω!». Πώς λοιπόν αναζητείς χαρά; πού; όταν σου λέω να ζεις και με ρωτάς «γιατί;» Δεν σε καταλαβαίνω άνθρωπε!
Πώς εύχεσαι χαρά, υγεία, ζωή και την αποστρέφεσαι; άφησέ με να ευχηθώ, άφησε τον εαυτό σου να ζήσει, κάνε τις ευχές ζωή, κάθε μέρα, την κάθε στιγμή ως ημέρα γιορτινή και τότε – πάντοτε – θα ζεις και θα γιορτάζεις!
Μάριος Λαππάς
πτυχιούχος Θεολογικής Σχολής Α.Π.Θ.
