Απόσπασμα από μια εξαιρετική ομιλία του μακαριστού πατήρ Γεωργίου Μεταλληνού με πολλές, μεγάλες αλήθειες και δυνατά μηνύματα προς όλους τους Έλληνες αλλά και προς τους εχθρούς της Ορθοδοξίας και του Ελληνισμού.
Ή ενότητα των πιστών στο Σώμα του Χριστού έχει μία παραδοξότητα. Είναι υπερφυλετική και υπερεθνική, χωρίς όμως να καταστρέφει η αναιρεί την αγάπη προς την πατρίδα. Οι Δυνάμεις του κόσμου αυτού μας οδηγούν συνεχώς από τον εθνικισμό στην ανεθνικότητα ή το αντίστροφο.
Η σύζευξη εθνικότητας και υπερεθνικότητας είναι το μυστήριο της Ορθοδοξίας. Όταν λειτουργούμε γύρω από την αγία Τράπεζα Ορθόδοξοι διαφόρων εθνικοτήτων, ζούμε την εν Χριστώ υπερφυλετική ενότητα μας. Κάθε ένας από μας σώζει τη φιλοπατρία του, άλλα όλοι ζούμε εν Χριστώ στην ουράνια πατρίδα.
Ο Ορθόδοξος ιεραρχεί την εθνικότητα στην υπερεθνικότητα και τη γήινη πατρίδα στην ουράνια, την αιώνια πατρίδα.
Ο μεγάλος Σωκράτης λέγει στον διάλογο Κρίτων: «Μητρός και πατρός και των άλλων προγόνων απάντων τμιωτερον εστίν η πατρίς, και σεμνότερον και αγιότερων παρά θεοίς και ανθρώποις, τοις νουν έχουσιν». Ο Γρηγόριος ο Θεολόγος, ο ελληνικότερος των Πατέρων μας και νέος Σωκράτης στη σοφία, θα πει τον 4ο μ.Χ. αιώνα (37η επιστολή): «Μητέρα τιμάν των οσίων. Μήτηρ δε άλλη μεν άλλου. Κοινή δε πάντων μήτηρ πατρίς». (Ιερό πράγμα να τιμά κανείς τη μητέρα του. Ό καθένας έχει τη δική του μητέρα. Κοινή όμως μητέρα όλων ή πατρίδα).
Η φιλοπατρία, συνεπώς, είναι ελληνικά και χριστιανικά καταξιωμένη. Η πατρίδα, άλλωστε, για μας τους Ελληνορθόδοξους είναι έννοια θρησκευτική – θεολογική. Διότι ο Θεός έθεσε τα όρια των εθνών, μέσα στα όποια μπορούμε να πραγματωθούμε όλοι οι άνθρωποι, ό καθένας στο έθνος και την πατρίδα του (Πράξ. ιζ’, 26).
Ο άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός, ο νέος Παύλος του Ελληνισμού, κωδικοποιεί όλη τη σχετική διδασκαλία και καταλήγει: «Η πατρίδα μου η γήινη, η ψεύτικη και ματαία (ως πρόσκαιρη, δηλαδή) είναι από τα μέρη του Αγίου Άρτης, από το Απόκουρον της Ευρυτανίας… Η αιωνία πατρίδα μου εν ουρανοίς υπάρχει».
Αυτό δεν είναι λόγος αντεθνικός και άπατρις, αλλά ιεραρχείται η γήινη πατρίδα και πρόσκαιρη, αφού «προσδοκώμεν ανάστασιν νεκρών και ζωήν του μέλλοντος αιώνος» στην ουράνια και αιώνια πατρίδα. Έτσι στην επίγεια πατρίδα μαθαίνουμε να ζούμε σε μία συνεχή ανάταση και κίνηση προς τα άνω. «Άνω σχωμεν τάς καρδιάς» Προς την αιώνια πατρίδα! Όλα αυτά τα ζούμε με τη συνέχεια της παιδείας της ελληνικής μέσα στην Εκκλησία μας.
