Ο μεγαλύτερος, κατά τη γνώμη μου, ποιητής τής Κύπρου στα νεότερα χρόνια υπήρξε ο Κώστας Μόντης (1914-2004). Ιδιαίτερα σημαντικές είναι οι σκέψεις του για την ελληνική γλώσσα, τη γλώσσα γενικά και την ποίηση μέσα στην ποίησή του.
Δίνω μερικά δείγματα.
Βάσανο πολλαπλό
πώς έτσι απλά να πεις τ’ απλό
ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΟΙΗΤΕΣ
Ελάχιστοι μάς διαβάζουν,
Ελάχιστοι ξέρουν τη γλώσσα μας,
μένουμε αδικαίωτοι κι αχειροκρότητοισ’ αυτή τη μακρυνή γωνιά,
όμως αντισταθμίζει που γράφουμε Ελληνικά.
ΠΡΟΣ ΚΥΠΡΟ
Σε τι βαθιούς κόρφους, σε τι βυθούς
έκρυψες τη γλώσσα σου
να μη σού την αγγίξουν τρεις χιλιάδες χρόνια,
σε τι βαθιούς κόρφους, σε τι βυθούς
έκρυψες τα Ελληνικά σου
να μη σου τ’ αγγίξουν τρεις χιλιάδες χρόνια;
ΣΤΗ ΜΗΤΕΡΑ
Τι συνισταμένη είσαι, μητέρα,
τι πύκνωση είσαι, μητέρα,
τι απόφθεγμα,
τι μονοσύλλαβο επίγραμμα,
τι μονόγραμμα,
τι επικεφαλίδα,
τι επίτιτλος,
τι υπογραφή,
τι «Άπαντα»!
ΠΡΟΣ ΠΟΙΗΤΗΝ
Δεν είχες τίποτα να πεις, κύριε.
Γιατί ηνώχλησες τις λέξεις,
γιατί τις ηνώχλησες;
Ανατράπηκε μέσα μας η ορθογραφία
των παλιών νοσταλγημένων
λέξεων των αναγνωστικών.
Κι ούτε υπάρχουν άλλες καινούργιες λέξεις
με χοντρά μαύρα γράμματα
για να μας τις γράψουν στον πίνακα
και να τις αντιγράψουμε πολύτιμα,
καθαρά και στρογγύλα
στα τετράδιά μας. (1, 103)
