Βρισκόμαστε αδέρφια μου, θεατές ενός Ευρωπαϊκού προβληματισμού και μίας Εθνικής Ανησυχίας, απόρροια της στάσης της γειτονικής μας χώρας, της Τουρκίας, η οποία λυσσομανάει σε μία προσπάθεια της, να αποδείξει ότι έχει υπόσταση και ηγετικό ρόλο στην ευρύτερη περιοχή.
Η πολιτική ηγεσία της χώρας μας, όπως προσωπικά αντιλαμβάνομαι, προσπαθεί να ανεβάσει τα μανίκια της και να αποδείξει πως δεν τρέμει τις μονομαχίες, τις άναρθρες κραυγές και το μέγεθος μιας εικονικής ισχύος.
Την ίδια ώρα διαπιστώνουμε βομβαρδισμό διάχυσης πανικού και φόβου από ορισμένα ΜΜΕ και Ηλεκτρονικά Ειδησεογραφικά Σάιτ, τα οποία στην προσπάθεια και την αγωνία τους για αύξηση, μάλλον, της τηλεθέασης και της επισκεψιμότητας τους, ενδέχεται να δημιουργήσουν αποπροσανατολισμό, είτε συναισθηματικό είτε πανικού.
Όλα αδέρφια μου, όλα που μπορούν να μας απαγκιστρώσουν από τυχόν λάθη, παρερμηνείες και εγκλωβισμούς, πιστεύω ότι έχουν να κάνουν με την ΕΘΝΙΚΗ μας ΑΜΥΝΑ. Και ο όρος αυτός Εθνική Άμυνα, έχει μία ευρύτερη και πολύ σοβαρή ερμηνεία και έννοια.
Η Εθνική μας Άμυνα, όσο ισχυρή, πρωτοπόρα, αποτελεσματική και αν είναι από πλευράς τεχνολογίας, δεν μπορεί να είναι ορθά διαχειρίσιμη αν δεν στηρίζεται, στην Άμυνα μας ως Άνθρωποι, Πολίτες, Πιστοί, Ορθόδοξοι, εάν δε στηρίζεται στην παιδεία μας, στο ηθικό μας, στις μεταξύ μας σχέσεις, στην ορθότητα των αποφάσεων και στην αποχή μας από την ανοησία.
Όλα αυτά μπορούν να συνδεθούν μεταξύ τους, να πλέξουν το παλτό της προφύλαξης μας από το κρύο της μοναξιάς που προσφέρει απλόχερα η αδιαφορία, η ανοησία, η παρερμηνεία και η εμπάθεια, μόνο στην περίπτωση που, η Πολιτική Ηγεσία, ο πνευματικός κόσμος, πολίτες, εκπαιδευτικοί, κλήρος, οπλίτες, αξιωματικοί, στρατηγοί, μπορέσουν να συνυπάρξουν σφιχταγκαλιασμένοι στον κύκλο της Ομόνοιας και της αλληλοεπίδρασης.
Δεν είμαστε ικανοί να ακολουθήσουμε ο ένας τον άλλον, αν δεν πιστεύουμε ο ένας τον άλλον. Και μία τέτοια σχέση πίστης, εμπιστοσύνης, συμπόρευσης, ξεκινάει από την πολύ μικρή ηλικία του ανθρώπου.
Αν λοιπόν αγαπημένοι μου συνάνθρωποι, πνευματικά μου αδέρφια και αλληλόχρεοι στο δάνειο της ζωής μας, επιθυμούμε, να σηκώσουμε ανάστημα, να πούμε το Μολών Λαβέ διατηρώντας ψυχική ηρεμία και χαμόγελο εθνικής ανάτασης, τότε οφείλουμε να εκπαιδευτούμε σε θέματα εμπιστοσύνης και αγάπης, όλων μας, μεταξύ μας.
Το μεγαλύτερο μας μάθημα έρχεται από τον ίδιο μας το Χριστό. Ὅστις θέλει ὀπίσω μου ἐλθεῖν. Η βάση, το Α και το Ω της απόλυτης ελευθερίας. Ο κάθε ένας από εμάς μπορεί να ακολουθήσει το δρόμο του. Η ιστορία όμως έχει αποδείξει πως η μοναχική πορεία, χωρίς συνανθρώπους δίπλα μας, χωρίς αγάπη, χωρίς θεό, χωρίς ιδανικά, αξίες, κοινή προσευχή, πάντα ο μοναχικός αυτός δρόμος, οδηγεί στο σκοτάδι και την άβυσσο.
Ας καταφέρουμε λοιπόν, να διδάξουμε στα παιδιά μας την ιστορία μας, τη γοητεία της υπεράσπισης της σημαίας μας, την εμπιστοσύνη στο γονέα, το δάσκαλο, τον ρασοφόρο. Την εμπιστοσύνη σε όλους όσους έχουν τάξει τη ζωή τους στη δική μας ασφάλεια. Την εμπιστοσύνη στα βιβλία, τη γνώση, τη δύναμη της συζήτησης με τους άλλους, την αποτελεσματικότητα της αλήθειας και την υπεράσπιση του δικαίου, όχι μόνο του ατομικού αλλά και του κοινωνικού και εθνικού.
Είμαστε δυνατοί και άτρωτοι αδέρφια μου, όταν οδεύουμε στην τοπική μας και παγκόσμια διαδρομή ως ένα σώμα, ως μία ενότητα, ως ένα σύνολο. Ακούγεται δύσκολο, όχι όμως ακατόρθωτο. Και μπορούμε να φέρουμε αποτέλεσμα αν ξεκινήσουμε από σήμερα κιόλας να λέμε στα παιδιά μας την μεγάλη αλήθεια.
Την αλήθεια που λέει: «Αναγνωρίζω παιδί μου την αλήθεια σου, αντιλαμβάνομαι την αθωότητα σου, αγγίζω την ψυχή σου, νιώθω την ανάγκη σου για ειλικρίνεια και σεβασμό, στέκομαι δίπλα σου. Γιατί παιδί μου, σε σένα ανήκει αυτή η υπέροχη χώρα, με τα πλατάνια της, τα βουνά της, τα ξωκκλήσια της, τους ανθρώπους της, τα καταγάλανα νερά της, την ιστορία της. Πάμε παιδί μου μαζί, να περάσουμε τις δυσκολίες, για να φτάσουμε μπροστά στο Μανουάλι της προσευχής, στο Άγιο Δισκοπότηρο της μετάνοιας και της Χριστού Ευλογίας, μπροστά στο δικό σου, παιδί μου, αληθινό χαμόγελο».
Αδέρφια μου, αυτή είναι η απάντηση μας σε όλα όσα βαραίνουν αυτή την περίοδο τη σκέψη μας, τις ημέρες μας. Αυτή είναι, όσο ουτοπική και συναισθηματικά φορτισμένη κι αν φαίνεται, η απάντηση μας στις όποιες απειλές προς την Ελλάδα μας.
Δε φοβόμαστε μιας και τα όπλα μας, είναι τα παιδιά μας κι η Πίστη μας. Δεν τρομάζουμε αφού στην πόρτα μας παραμένει πιστός φύλακας ο Χριστός μας. Δεν μπορούμε να ηττηθούμε γιατί στον καθρέπτη μας δεν βλέπουμε το εγώ, αλλά το εμείς.
Παπανδρέας Κεφαλογιάννης
