«Το Δημόσιο είναι πλακωμένο από δυο εκατομμύρια λίρες στερλίνες χρέος, άλλα τόσα ζητούν οι στρατιωτικοί, η γη είναι υποθηκευμένη εις τους Αγγλους δανειστάς, ανάγκη να την ελευθερώσομε με την ίδια απόφαση ως θα την ελευθερώσομε και από τα άρματα του Κιουτάγια και του Αιγυπτίου.
– Δεν λυπούμαι, δεν απελπίζομαι, προτιμώ αυτό το σκήπτρο του πόνου και των δακρύων παρά άλλο. Ο Θεός μού το ‘δωσε, το παίρνω∙ θέλει να με δοκιμάση.
Είμαι από τη φυλή σας, εις ένα μνήμα μαζί με σας θα θαφτώ, ό,τι έχω, ζωή, περιουσία, φιλίες εις την Ευρώπην, κεφάλαια γνώσεων αποκτημένα από τόσα θεάματα και ακροάματα συμβάντων του κόσμου εις τας ημέρας μου τα αφιερώνω εις την κοινήν πατρίδα, ας υψώσω το μεγαλείον της, ώστε όποιος θελήσει δυσκόλως να το ταπεινώσει, στερεωμένο εις ρίζες αρετής είναι ακαταμάχητο.
Εκάματε έργα πολεμικά αθάνατα. Βασιλείς και έθνη σάς επαίνεσαν, αλλά, πίστευσέ μου, διά πολυετίαν ακόμη η ζώνη του προδρόμου πρέπει να είναι στολισμός μας, όχι χρυσοΰφαντη χλαμύδα.
[…] Κατεβαίνω πολεμιστής εις το στάδιον, θα πολεμήσω ως κυβέρνησις, δεν λαθεύομαι τον έρωτα των προνομίων που είναι φυτευμένος εις ψυχές πολλών, τα ονειροπολήματα των λογιωτάτων ξένων πρακτικής ζωής, το φιλύποπτο, κυριαρχικό και ανήμερο αλλοεθνών ανδρών.
Η νίκη θα είναι δική μας, αν βασιλεύη την καρδίαν μας, θεός ζηλότυπος μόνο το αίσθημα το ελληνικό∙ ο φιλήκοος των ξένων είναι προδότης».
Γ. Βαλέτα, «Τερτσέτη Απαντα – Κολοκοτρώνη Απομνημονεύματα», τόμος Γ’, «Απόλογα για τον Καποδίστρια», σελ. 241-2
Δεν υπάρχει άνθρωπος που να έχει διαβάσει αυτά τα λόγια του Ιωάννη Καποδίστρια προς τον μετέπειτα δολοφόνο του Γεώργιο Μαυρομιχάλη και να μην έχει πυρποληθεί η συνείδησή του από συγκίνηση και πόνο για τον άδικο χαμό ενός αξεπέραστου κυβερνήτη, και να μην έχουν λυγίσει τα γόνατά του από την αίσθηση ενός βαρύτατου καθήκοντος. Ο Ιωάννης Καποδίστριας δέχτηκε στην Αίγινα το 1828 τον Μαυρομιχάλη, ο οποίος πήγε να τον επισκεφτεί, και εκείνος του περιέγραψε το μαύρο κι άραχλο παρόν της πικρής πατρίδας και το λαμπρό μέλλον που ήθελε να οικοδομήσει για λογαριασμό όλων μας.
Με την τελευταία κομβική φράση «ο φιλήκοος των ξένων είναι προδότης» ξεκαθαρίζει μια και καλή το πώς πρέπει να χαρακτηρίζονται όλοι εκείνοι που σπεύδουν να ακούσουν πρόθυμα τι λένε οι ξένοι και στη συνέχεια τα εφαρμόζουν με μαθηματική ακρίβεια. Είναι αναμφίβολα προδότης όποιος «διαφημίζει» το «δίκαιο» των απόψεων και των αιτημάτων των ξένων προς τους Ελληνες, αντί να εκπέμπει προς το εξωτερικό το δίκαιο των Ελλήνων.
Πρότυπο
Τα ανθρωπάρια που παρακολουθούμε στα εξωνημένα ΜΜΕ να ντελαλίζουν τη «σοφία», τη «δικαιολογημένη» οργή και το «εύλογον» των αξιώσεων των ξένων σε βάρος των ελληνικών συμφερόντων είναι απόγονοι του Εφιάλτη και θα καταστούν ομόσταβλοι του Ιούδα στα δυσώδη ιπποφορβεία των κατώτατων στρωμάτων της κολάσεως. Δεν είναι δυνατόν να ηχεί ως «θεμιτή» άποψη μια ελληνίδα φωνή που κοπρίζει βάρβαρα κελεύσματα σε εθνικό έδαφος. Ο Καποδίστριας, ένας άνθρωπος που είχε ασύγκριτη διεθνή και ευρωπαϊκή πείρα στη διαχείριση των κοινών και δεν θα μπορούσε να χαρακτηριστεί «αδαής επαρχιώτης» από τους Χατζηαβάτηδες του ευρωλιγουρισμού, διατύπωσε με μία φράση έναν μπούσουλα για το πώς θα έπρεπε να αντιμετωπίζονται οι φιλήκοοι των ξένων.
Το υπέροχο πρότυπο του Καποδίστρια θα έπρεπε να επηρεάζει καθοριστικά το πολιτικό, ηθικό και πνευματικό κριτήριο των Ελλήνων, και όχι πρόσωπα και καταστάσεις που δεν αντέχουν στην κριτική και προκαλούν από θυμηδία έως οργή και απογοήτευση στους έμφρονες πολίτες.
Τέλος, αυτή η μνημειώδης εξομολόγηση του θύματος προς τον μετέπειτα θύτη του θα πρέπει, όταν κάποτε εξελληνιστεί το κράτος, να αποτελεί διδακτέα ύλη στα σχολεία.
Κάθε νέος, μαθαίνοντας τον βίο και την πολιτεία του Καποδίστρια και διαβάζοντας τις μύχιες σκέψεις του, θα γνώριζε τι δρόμο θα όφειλε να ακολουθήσει στη συνέχεια του βίου του. Ολοι μας πρέπει να σημαδεύουμε ψηλά, για να μην πετυχαίνουμε τα πόδια μας…
Παναγιώτης Λιάκος
