Ο Ερντογάν είναι μάστορας στη δημιουργία κρίσεων. Αξιοποιεί συγκυρίες, αδυναμίες, αμφιταλαντεύσεις και φοβίες αντιπάλων και εχθρών. Χρησιμοποιεί αδίστακτα τη «σκληρή» (hard) και την «ήπια» (soft) δύναμη. Άριστος μαθητής του Χίτλερ, επιτίθεται και επιβάλλεται διά της ισχύος, ενώ οι τρεμαλέοι και τουρκοφοβικοί Έλληνες επικαλούνται, έμφοβοι, το Διεθνές Δίκαιο που ανέκαθεν συντρίβεται υπό την μπότα του Τούρκου.
Οι ηγέτες της Ελλάδος και της Κύπρου έχουν σοβαρότατο πρόβλημα υγείας. Δεν ακούν, δεν βλέπουν και δεν αντιλαμβάνονται ποια είναι η κατ’ εναντίον μας ξεκάθαρη κατακτητική τουρκική πολιτική. Πεισματικά ζουν σε άλλους, ουτοπικούς κόσμους, όπου οι ευσεβείς πόθοι και οι αφελείς προσδοκίες ανταγωνίζονται τις νεφελώδεις αντιλήψεις τους για τον Τούρκο. Ο Κύπριος Πρόεδρος επιμένει στη γελοία θέση ότι δεν επιθυμεί «στρατιωτικοποίηση του Κυπριακού». Με αποκορύφωμα την πρωτοφανή δήλωσή του (26.6.2020):
«Εάν θεωρήσουμε ότι μπορούμε στρατιωτικά, να δώσουμε μάλλον λύση μέσα από τη στρατιωτικοποίηση, αυτό θα είναι το τέλος του Κυπριακού Ελληνισμού, κάτι που δεν το επιθυμώ. Και δεν είναι μια νότα απαισιοδοξίας ή παράδοσης, το αντίθετο. Οφείλεις να γνωρίζεις τις πραγματικότητες για να επιλέγεις τα όπλα». Πρόκειται για το πιο άθλιο σάλπισμα, παγκοσμίως, ηγέτη για παράδοση στον κατακτητή! Ποια είναι τα αποτελεσματικά «όπλα» που ο Ν. Αναστασιάδης έχει επιλέξει για την αντιμετώπιση της τουρκικής επιθετικότητας;
Πρώτον, η αμυντική απογύμνωση της Κύπρου. Δεύτερον, η συστηματική καλλιέργεια ηττοπάθειας μεταξύ του λαού με το αχρείο επιχείρημα: «Μα, τι θέλετε; Να πολεμήσουμε την Τουρκία;». Τρίτον, η καταστροφική προσχώρηση στις τουρκικές αξιώσεις για να πείσει τον Αττίλα να δεχτεί λειτουργική και βιώσιμη λύση. Τέταρτον, εμμονή στη δήθεν «επανένωση» αντί επιμονής στην απελευθέρωση από τον αττιλικό ζυγό. Πέμπτον, πεισματική προσκόλληση στην αγγλοτουρκοδιζωνική, η οποία οδηγεί στην τουρκοποίηση της Κύπρου. Έκτον, αφελής επιχείρηση κατευνασμού και εξημέρωσης του τουρκικού θηρίου. Έβδομον, εναπόθεση φρούδων ελπίδων στον «διεθνή παράγοντα» να παρέμβει προς την Τουρκία.
Πώς ο Πρόεδρος βάφτισε αυτήν την αδιέξοδη και εθνικά καταστροφική πολιτική του, η οποία συνεργεί στην κατάποση της Κύπρου από τον τουρκικό συσφιγκτήρα βόα; «Πατριωτικό ρεαλισμό»! Κι όποιος κατάλαβε… Τα γεγονότα και τα δεδομένα, όμως, έχουν πείσμα και κατερειπώνουν τις νηπιώδεις πολιτικές αντιλήψεις του για τον Τούρκο. Στις 29/6/2020, στον ιστότοπο ahvalnews.com δημοσιεύτηκε μια σημαντική ανάλυση του γνωστού Τούρκου αρθρογράφου, Yavuz Baydar, με τίτλο: «Turkey’s expansive foreign policy and the imminent offensive in Libya».
Ο Τούρκος αναλυτής καταγράφει όσα εδώ και πολλά χρόνια αρθρογράφοι, αναλυτές της «Σ» και ο γράφων επίμονα και τεκμηριωμένα προσπαθούμε να εξηγήσουμε στους ηγέτες του Έθνους, ποια είναι η τουρκική πολιτική και γιατί έπρεπε, πριν από δεκαετίες, Ελλάδα και Κύπρος να εξοπλιστούν για να μπορέσουν να αμυνθούν κατά του τουρκικού επεκτατισμού. Οι ηγέτες του Ελληνισμού ούτε ακούν ούτε βλέπουν ούτε καταλαβαίνουν! Τώρα τρέχουν κάθιδροι να προλάβουν επικείμενη τουρκική επίθεση.
Ο Τούρκος αναλυτής επιβεβαιώνει ότι η Τουρκία από χρόνια έχει στρατιωτικοποιήσει την εξωτερική πολιτική της, στηριγμένη στον «Εθνικό Όρκο», ώστε να «ξαναγίνει μεγάλη», με εισβολές και κατοχή στο Βόρειο Ιράκ, στη Συρία, στην Κύπρο, με αρπακτικές βλέψεις στο Αιγαίο και στους υδρογονάνθρακες, εισβολή και κατοχή στη Λιβύη και με βάσεις στη Σομαλία, Κατάρ και Αλβανία. Πού στηρίζεται η εξωτερική πολιτική της;
Στην αντίληψη ότι «ο Τούρκος δεν έχει κανένα φίλο», παρά μόνο εχθρούς. Και ποιοι είναι αυτοί; Η Γαλλία, η Ρωσία, η Κίνα, το Ισραήλ, η Αίγυπτος, η Ελλάδα και η Κύπρος. Άλλος Τούρκος αναλυτής, ο Ilhan Uzgel, σε πρόσφατη ανάλυσή του επισημαίνει ότι, ταυτόχρονα με την «πρωτοφανή στρατιωτικοποίηση» της χώρας και της εξωτερικής πολιτικής, ο Ερντογάν ασκεί και αδίστακτη εσωτερική «παραστρατιωτική πολιτική» κατά των αντιπάλων του, Γκιουλενιστών και άλλων.
Η Τουρκία του Ερντογάν εφαρμόζει το δόγμα «επίθεση προς τα εμπρός», που αποτελεί μία σημαντική πτυχή της εξωτερικής και της πολιτικής ασφάλειάς της. Οι άλλες πτυχές – όπως τις αναλύσαμε την περ. Κυριακή – αφορούν εκβιασμό της Ευρωπαϊκής Ένωσης διά της εργαλειοποίησης των προσφύγων, το παιγνίδι με τις ΗΠΑ και τη Ρωσία και την εμπλοκή της Τουρκίας σε κάθε σύγκρουση στην περιοχή. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο τοποθετείται η γνωστή θέση Νταβούτογλου για δήθεν «μηδενικά προβλήματα με τους γείτονες» και, προπάντων, το δόγμα της «Γαλάζιας Πατρίδας».
Το δόγμα «επίθεση προς τα εμπρός» στηρίζεται, γράφει ο Uzel, σε τρεις πυλώνες. Πρώτον, «βαριά στρατιωτικοποίηση της εξωτερικής πολιτικής» διά της προβολής ισχύος, ναυτικής και άλλης. Δεύτερον, διατήρηση στρατιωτικών βάσεων και στρατευμάτων στην Κύπρο, στο Κατάρ, στη Σομαλία, στην Αλβανία, στο Β. Ιράκ, στη Συρία και στη Λιβύη. Τρίτον, τρομακτικές επενδύσεις στην αμυντική βιομηχανία η οποία καλύπτει κατά 90% και πλέον τις ανάγκες του Αττίλα!
Αποδεικνύεται ότι ο Ερντογάν είναι μάστορας στη δημιουργία κρίσεων. Εκμεταλλεύεται την αδυναμία των αντιπάλων του. Εξαπατά τους εχθρούς του και ασκεί το «διαίρει και βασίλευε». Αξιοποιεί συγκυρίες, αδυναμίες, αμφιταλαντεύσεις και φοβίες αντιπάλων και εχθρών. Χρησιμοποιεί αδίστακτα τη «σκληρή» (hard) και την «ήπια» (soft) δύναμη. Άριστος μαθητής του Χίτλερ, επιτίθεται και επιβάλλεται διά της ισχύος, ενώ οι τρεμαλέοι και τουρκοφοβικοί Έλληνες πολιτικοί επικαλούνται, έμφοβοι, το Διεθνές Δίκαιο που ανέκαθεν συντρίβεται υπό την μπότα του Τούρκου.
Σάββας Ιακωβίδης
Σημερινή
