Από το σύμπλεγμα Καστελλορίζου το νησί του οποίου η πλήρης επήρεια ΑΟΖ είναι αυτή που δημιουργεί τη σύνδεση ΑΟΖ μεταξύ Ελλάδας και Κύπρου είναι η Στρογγύλη.
Η Σύμβαση UNCLOS που καθορίζει τις θαλάσσιες ζώνες είναι σαφής στο Άρθρο 121 (Παρ. 2): «Με την εξαίρεση των προβλεπόμενων στην παράγραφο 3, η αιγιαλίτιδα ζώνη, η συνορεύουσα ζώνη, η αποκλειστική οικονομική ζώνη και η υφαλοκρηπίδα μιας νήσου καθορίζονται σύμφωνα με τις διατάξεις της παρούσας Σύμβασης που εφαρμόζονται σε άλλο χερσαίο έδαφος». Τα νησιά λοιπόν έχουν κατ’ αρχήν τα ίδια δικαιώματα με την ηπειρωτική ακτή.
Και ιδού τί λεει η Παράγραφος 3: «Βράχοι οι οποίοι δεν μπορούν να συντηρήσουν ανθρώπινο μόνιμο πληθυσμό ή οικονομική ζωή δεν θα έχουν αποκλειστική οικονομική ζώνη, ή υφαλοκρηπίδα».
Γιατί λοιπόν όλα αυτά τα χρόνια (από το 1982!) στη Στρογγύλη υπάρχει μόνο στρατιωτικό φυλάκιο;
Γιατί το ελληνικό κράτος δεν χρηματοδότησε έναν μικρό εποικισμό της νήσου για να ενισχύσει τη θέση του σε ένα στρατηγικό θέμα;
Από το 1982 δόθηκαν μίζες για εξοπλιστικά, έγιναν πανάκριβα έργα για τους Ολυμπιακούς του 2004 (και όχι μόνο), πληρώθηκαν άφθονες αργομισθίες στο δημόσιο και γενικά κατασπαταλήθηκαν, διασπαθίστηκαν, ενθυλακώθηκαν δισεκατομμύρια!…
Σήμερα δίνονται εκατομμύρια για την εγκατάσταση παράνομων μεταναστών σε όλη τη χώρα και τοποθετούνται πανάκριβες γλάστρες με φοίνικες στο κέντρο της Αθήνας.
Δεν είχε άραγε χρήματα το ελληνικό κράτος να κάνει κάτι αντίστοιχο στη Στρογγύλη για να διασφαλίσει έλεγχο ενεργειακών κοιτασμάτων αξίας εκατοντάδων δισεκατομμυρίων;
Ας ξεκινήσουν και τώρα , στην αρχή με έναν μετεωρολογικό σταθμό, μετά με κάποιο φάρο, αργότερα και με την εγκατάσταση μερικών δημοσίων υπαλλήλων που θα τους δοθούν σπίτια και έξτρα κίνητρα.
Όλα είναι απλά, όταν τα θέλεις και όταν παλεύεις. Αν θέλεις να τα κουκουλώσεις για να τα εμπορευθείς, γίνονται δύσκολα…
Αναστάσιος Λαυρέντζος
