Ο στρατηγικός στόχος της Τουρκίας, με την αναθεώρηση της Συνθήκης της Λοζάνης, είναι τα εδάφη της να φθάσουν στα σύνορα του λεγόμενου “Εθνικού Όρκου”
Σάββας Καλεντερίδης
Το πολιτικό Ισλάμ στην Τουρκία έχει τη δική του μυστική ατζέντα, η οποία βασικά στοχεύει στην αποκαθήλωση του Μουσταφά Κεμάλ –ο οποίος αν και νεκρός εδώ και ενενήντα χρόνια είναι πανταχού παρών–, και την ηθική και πολιτική ήττα του κεμαλισμού.
Αυτό που διακινείται μεταξύ των ισλαμιστών στην Τουρκία για τον Κεμάλ, είναι ότι ήταν όργανο του διεθνούς ιμπεριαλισμού και του σιωνισμού και ότι ως τέτοιο υπέγραψε τη Συνθήκη της Λοζάνης, η οποία αφενός μεν δεν συμπεριλαμβάνει να εδάφη του Εθνικού Όρκου, αφετέρου επέβαλε με μυστικό όρο την αποϊσλαμοποίηση της Τουρκίας.
Δικαιολογώντας το ανωτέρω σκεπτικό, αναφέρουν ως παραδείγματα την κατάργηση του Χαλιφάτου, την κατάργηση της οθωμανικής γραφής, την κατάργηση της οθωμανικής ιστορίας από όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης, τη διάλυση των ισλαμικών ταγμάτων, την απαγόρευση των παραδοσιακών φορεσιών και την επιβολή του Δυτικού τρόπου ενδυμασίας και ζωής, το κλείσιμο της Αγίας Σοφίας (που λειτουργούσε ως τζαμί) και τη μετατροπή της σε μουσείο, κ.ά.
Φυσικά το πολιτικό Ισλάμ, για να μην προκαλέσει τους κεμαλιστές, που διατηρούν σοβαρή ισχύ στο κράτος και την κοινωνία, προσπαθεί να αποδομήσει την εικόνα του Μουσταφά Κεμάλ και τον κεμαλισμό με ήπιο τρόπο.
Έτσι σταδιακά ήρε τις απαγορεύσεις για την ισλαμική μαντίλα στα πανεπιστήμια, ακόμα και στο Κοινοβούλιο, επαναφέρει την «ένδοξη» ιστορία της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας στα βιβλία ιστορίας και την καθιστά οδοδείκτη για την κοινωνία και το «τουρκικό έθνος», μέσω τηλεοπτικών σειρών με ήρωες τους σουλτάνους, αλλά και με ονοματοθεσία πλοίων και γεφυρών του Βοσπόρου.
Η μετατροπή της Αγίας Σοφίας σε τζαμί, γίνεται με βάση την προαναφερθείσα στρατηγική.
Όσον αφορά τον Εθνικό Όρκο, περιληπτικά τα έξι άρθρα αναφέρουν:
Οι αραβικοί πληθυσμοί των περιοχών που κατέλαβαν τα ξένα κράτη με την υπογραφή της Ανακωχής του Μούδρου, θα αποφασίσουν για την τύχη τους μετά από ελεύθερη ψηφοφορία. Η ισλαμική-οθωμανική πλειοψηφία στις περιοχές που περιλαμβάνονται στην Ανακωχή, είναι μια ενότητα που δεν μπορεί να διαταραχτεί με κανέναν τρόπο και για κανέναν λόγο.
Το Καρς, το Αρνταχάν και το Βατούμ, που μόλις έμειναν ελεύθερα ενσωματώθηκαν στη μητέρα πατρίδα, αν χρειαστεί, θα καθορίσουν την τύχη τους με δημοψήφισμα.
Η νομική υπόσταση της Δυτικής Θράκης θα καθοριστεί με την ψήφο του λαού που θα δοθεί σε περιβάλλον ελευθερίας.
Η Κωνσταντινούπολη και η θάλασσα του Μαρμαρά θα κρατηθεί μακριά από κάθε απειλή, ενώ θα πρέπει να υπογραφεί συμφωνία μεταξύ των ενδιαφερόμενων κρατών για την ελεύθερη διέλευση των εμπορικών πλοίων από τα Στενά.
Τα νομικά δικαιώματα των μειονοτήτων θα τεθούν υπό εγγύηση στο πλαίσιο των αρχών του Εθνικού Όρκου, κατ’ αμοιβαιότητα των δικαιωμάτων μουσουλμάνων που ζουν στις γειτονικές χώρες.
Θα αναγνωριστεί η πλήρης πολιτική, δικαϊκή και οικονομική ανεξαρτησία της Τουρκίας και δεν θα γίνει κανείς περιορισμός στους τομείς αυτούς.
Όσον αφορά το χάρτη που υπάρχει συνημμένος στον Εθνικό Όρκο, αυτός περιλαμβάνει: Τα νησιά του βόρειου Αιγαίου και τα Δωδεκάνησα, τη Δυτική Θράκη μέχρι τον Νέστο ποταμό, την Κύπρο, την Αντιόχεια, το Χαλέπι, την Τζαραμπλούζ, την Ντερ αλ Ζορ, τη Μοσούλη, το Κιρκούκ και τη Σουλεϊμανίγια.
Ο Ερντογάν, λοιπόν, «για να αποκαταστήσει την προδοσία του Κεμάλ», έχει διατάξει την εισβολή του τουρκικού στρατού στο Νότιο Κουρδιστάν – Β. Ιράκ, στο Δυτικό Κουρδιστάν – ΒΑ Συρία, έχει διατάξει την εισβολή του τουρκικού πολεμικού ναυτικού στην ΑΟΖ της Κύπρου και της Ελλάδας (αν. της γραμμής Ρόδος-Κάρπαθος-Κρήτη).
Στον Εθνικό Όρκο υπάρχει το άρθρο που αναφέρεται στη Δυτική Θράκη, «η νομική υπόσταση της οποίας θα καθοριστεί με την ψήφο του λαού που θα δοθεί σε περιβάλλον ελευθερίας». Σ’ αυτό στηρίζεται η στρατηγική που ακολουθεί το τουρκικό κράτος για τη Δυτική Θράκη, γι’ αυτό οι αναφορές σε «τουρκική μειονότητα», παρότι η Συνθήκη της Λοζάνης την χαρακτηρίζει «μουσουλμανική».
Όσον αφορά το Αιγαίο, ο Ερντογάν επιδιώκει τη δημιουργία συνθηκών που θα υποχρεώσουν την Ελλάδα να δεχτεί αναθεώρηση της Συνθήκης της Λοζάνης, για να ανοίξει ο δρόμος για την υλοποίηση του Εθνικού Όρκου και στο Αιγαίο.
Πρέπει δε να κατανοήσουμε ότι η Τουρκία αναζητεί εναγωνίως αιτίες που θα δικαιολογήσουν την επιμονή της για την αναθεώρησή της.
Το βασικό τους επιχείρημα είναι η στρατιωτικοποίηση των νησιών του Αιγαίου, κατά παραβίαση του άρθρου 13 της Συνθήκης Ειρήνης της Λοζάνης.
Στόχος της Τουρκίας είναι να εκθέσει την Ελλάδα διεθνώς ότι παραβιάζει τη Συνθήκη, για να ανοίξει έτσι ο δρόμος για την αναθεώρησή της.
Το σκεπτικό της στρατιωτικοποίησης των νησιών του Αιγαίου αναπτύσσεται στη σελίδα του ελληνικού υπουργείου Εξωτερικών και δεν θα το παρουσιάσουμε εδώ για οικονομία χώρου. Απλώς να προσθέσουμε ότι η Ελλάδα στρατιωτικοποίησε τα νησιά μετά την εισβολή στην Κύπρο, που η Τουρκία έδειξε το πραγματικό της πρόσωπο, και κυρίως μετά τη δημιουργία της Στρατιάς Αιγαίου και την ανάπτυξη του μεγαλύτερου αποβατικού στόλου παγκοσμίως, ο οποίος έχει ως στόχο τα ελληνικά νησιά.
Άρα, αντανακλαστική ενέργεια είναι η στρατιωτικοποίση των νησιών, ως άμυνα στα τουρκικά επιχειρησιακά σχέδια κατάληψης των νήσων του Αιγαίου.
Και αντί η Ελλάδα να κάθεται αμέριμνη και να παρακολουθεί την τουρκική ρητορική που εκθέτει τη χώρα μας, καλό είναι να αναπτύξει στο ΝΑΤΟ, σε υψηλότατο επίπεδο, ακόμα και στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ, όλα τα στοιχεία που έχει για τα επιθετικά σχέδια της Τουρκίας εναντίον των νησιών του Αιγαίου.
Επίσης, αντί να στέλνει παρατηρητές στις ασκήσεις τύπου «Efes» που διεξάγονται στο Αιγαίο και αποτελούν υλοποίηση των επιθετικών σχεδίων εναντίον των νησιών μας, νομιμοποιώντας τα έτσι κατά κάποιο τρόπο, καλό θα είναι η Ελλάδα να κάνει διαβήματα στις χώρες που στέλνουν παρατηρητές, για να εκτεθεί με τον τρόπο αυτόν διεθνώς η τουρκική επιθετικότητα εναντίον μιας χώρας συμμάχου στο ΝΑΤΟ.
Κλείνοντας, υπενθυμίζεται η απαράδεκτη και παράνομη με βάση το Διεθνές Δίκαιο «απειλή πολέμου» που ψηφίστηκε από το τουρκικό Κοινοβούλιο, ενώ παρατίθενται και δύο άρθρα του Καταστατικού Χάρτη του ΟΗΕ, που όχι απλώς νομιμοποιούν αλλά καθιστούν υποχρεωτική τη στρατιωτικοποίηση των νησιών μας.
Άρθρο 2(4): «Όλα τα κράτη-μέλη στις διεθνείς τους σχέσεις θα απέχουν από την απειλή ή τη χρήση στρατιωτικής δύναμης κατά της εδαφικής ακεραιότητας και της πολιτικής ανεξαρτησίας άλλου κράτους».
Άρθρο 51: «Τίποτε στο χάρτη αυτόν δεν περιορίζει το δικαίωμα της ατομικής ή συλλογικής αυτοάμυνας, όταν μια ένοπλη επίθεση λαμβάνει χώρα εναντίον μέλους των Ηνωμένων Εθνών, έως ότου το Συμβούλιο Ασφαλείας πάρει τα αναγκαία μέτρα για τη διατήρηση της διεθνούς ειρήνης και ασφάλειας».
