Σημαντική εξέλιξη θεωρείται για τις γεωπολιτικές ισορροπίες της περιοχής η έναρξη ισχύος αμυντικής συμφωνίας μεταξύ Γαλλίας και Κύπρου.
Τώρα χρειάζεται επέκταση αυτών των συνεργασιών
Το νερό στ’ αυλάκι για ουσιαστική αναβάθμιση του επιπέδου ασφάλειας της Κυπριακής Δημοκρατίας, έναντι δυνητικών εχθρών και κυρίως προκλήσεων που έχουν τουρκικό όνομα, βάζει η νέα αμυντική συμφωνία Λευκωσίας – Παρισιού, η οποία τέθηκε σε ισχύ από την 1η Αυγούστου.
Η ανακοίνωση της έναρξης ισχύος προκάλεσε -αναμενόμενα θα έλεγε κάποιος- ευφορία, καθότι ο Εμμανουέλ Μακρόν και η Γαλλία έδειξαν όλο αυτό το διάστημα να είναι το κυριότερο και πιο έμπιστο στήριγμα της Κύπρου στους ευρωπαϊκούς κόλπους, όπου παίζεται το μεγάλο παιχνίδι των τουρκικών προκλήσεων.
Υπάρχει δρόμος…
Τέτοιου είδους συμφωνίες βεβαίως κρίνονται στην πράξη και όχι στα όσα αναφέρονται είτε στο χαρτί είτε, κυρίως, στις δημόσιες τοποθετήσεις. Και εν αναμονή αυτών των επί του εδάφους πλέον αποδείξεων, η Λευκωσία είναι και παραμένει ευάλωτη στις τουρκικές μεθοδεύσεις.
Η δε γνωστή τακτική της Άγκυρας, όταν πιέζεται, να επιλέγει την εξωτερίκευση της ισχύος και του θυμού της στην αδύναμη Κύπρο, ανεβάζει περαιτέρω τους φόβους ότι το επόμενο διάστημα η Λευκωσία θα βρεθεί στη δίνη. Εντός λοιπόν αυτού του πλέγματος που πάει ξανά να δημιουργηθεί με τα Ελληνοτουρκικά να φλέγονται ξανά, θα κριθεί και η βούληση της Γαλλίας να μετατρέψει σε πράξη τα όσα δημοσίως δηλώνει, ότι δηλαδή δεν θα επιτρέψει να εκχωρηθεί, εκούσια ή ακούσια, ο έλεγχος της Ανατολικής Μεσογείου σε ένα τρίτο κράτος, δηλαδή την ταραχοποιό (όλοι το αναγνωρίζουν πλέον) Άγκυρα.
Προοπτικές με… ισχύ
Η αλήθεια είναι πως οι προοπτικές που διανοίγονται, αυτήν ειδικά την περίοδο, λόγω και της περιρρέουσας ατμόσφαιρας που δημιουργεί ο ισλαμοφασίστας Ερντογάν, είναι οι καλύτερες από ποτέ. Γιατί εκ του ρίσκου αστάθειας που αυτές δημιουργούν, νομιμοποιούν αμυντικές συνεργασίες μεταξύ χωρών που μοιράζονται τις ίδιες αρχές και αξίες.
Και μια τέτοια είναι αυτή με τη Γαλλία, που περιλαμβάνει -βάσει πληροφοριών (άλλωστε αυτά δεν λέγονται δημόσια)- πολύ σημαντικές δυνητικές ενέργειες. Ενδεικτικά και όχι εξαντλητικά φέρεται να προνοεί:
- Χρήση κυπριακού λιμανιού ως ναύσταθμο για πάγια παρουσία σκάφους του Γαλλικού Πολεμικού Ναυτικού. Ακούγεται έντονα ο χώρος του Λιμανιού Λάρνακας ή Λεμεσού, μέχρι να αναβαθμιστεί η ναυτική βάση στο Μαρί. Μάλιστα για το τελευταίο υπάρχει σκέψη για την επίταξη χώρου της Αρχής Λιμένων, δίπλα από την υφιστάμενη βάση, από την Ε.Φ., ώστε να διαμορφωθεί κατάλληλα για τις γαλλικές ανάγκες.
- Προνοείται στάθμευση και χρήση μέρους της Αεροπορικής Βάσης «Αντρέας Παπανδρέου» στην Πάφο από γαλλικά πολεμικά αεροσκάφη που επιχειρούν ή συμμετέχουν σε αποστολές στην ευρύτερη περιοχή.
- Το Παρίσι αναλαμβάνει σε πρώτο χρόνο να διοργανώσει μεγάλη αεροναυτική άσκηση στην περιοχή με στόχο την αναβάθμιση της συμβατότητας των τακτικών που ακολουθούν τα δύο στρατεύματα.
- Αφήνει ανοικτό το παράθυρο για εξέταση από πλευράς Γαλλίας του ενδεχομένου ενίσχυσης της Δημοκρατίας με πλωτά σκάφη που αρμόζουν στο μέγεθος της χώρας.
- Θα προωθηθεί άμεσα αναβάθμιση των όποιων γαλλικών συστημάτων κατέχει η Ε.Φ. και θα εξεταστεί με τη μορφή του κατεπείγοντος η ανάγκη για πρόσθετα τελευταίας γενιάς συστήματα, όπως είναι το ραντάρ που θα καλύπτει το σύνολο της ΑΟΖ της Κυπριακής Δημοκρατίας.
Αυτογνωσία…
Στο πλαίσιο των στρατηγικών πολιτικών της Κυπριακής Δημοκρατίας θα πρέπει ο ρεαλισμός να είναι το δόγμα, το οποίο θα ακολουθείται απαρασάλευτα. Και αυτό το δόγμα επιβάλλει να λεχθεί ότι ναι μεν η αμυντική συνεργασία Γαλλίας – Κύπρου είναι σημαντικότατη, αλλά σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να θεωρηθεί και ως πανοπλία πλήρους θωράκισης της Δημοκρατίας. Όπως εξηγούσαν διεθνολόγοι, που ναι μεν δεν είδαν -γιατί δεν δικαιούνται- τη συμφωνία, αλλά ερμήνευσαν τα όσα λέχθηκαν και ακούστηκαν, άλλο είναι η συνεργασία και άλλο η συμμαχία.
Η ειδοποιός διαφορά της συμμαχίας από τη συνεργασία είναι πως περιλαμβάνει και ρήτρα αμοιβαίας αμυντικής συνδρομής. Δηλαδή θα δέσμευε το Παρίσι ότι σε περίπτωση τουρκικής επιθέσεως (τέτοια θα μπορούσε να θεωρηθεί και η θαλάσσια εισβολή) θα δεσμευόταν ότι θα παράσχει κάθε δυνατή στρατιωτική βοήθεια για απόκρουσή της.
Αυτό είναι κάτι που δεν περιλαμβάνεται προφανώς στη συνεργασία, υπέδειξαν οι ίδιες πηγές, υποσημειώνοντας όμως πως αφέθηκαν κάποια προς αυτήν την κατεύθυνση σχόλια από τον Μακρόν, γεγονός που συντηρεί το ενδεχόμενο κάτι τέτοιο να μπορούσε να αναπτυχθεί στην πορεία του χρόνου.
Πάντως, για να έχουν αξία τέτοιες στρατηγικές κινήσεις, δεν πρέπει, μας υποδείχθηκε, να εξαντλούνται σε μία χώρα, κατευθύνοντας τη σκέψη μας στην ανάγκη παρόμοιων συνεργασιών και με το Ισραήλ και με την Αίγυπτο, στη βάση πάντα των τριμερών σχημάτων που έχουν ήδη διανύσει αρκετό δρόμο.
Χρίστος Χαραλάμπους
«Σημερινή»
