Τι είναι αυτό που οδηγεί σε μνημόνια και εθνικές ήττες;
Ως διεθνολόγος έλεγα πάντα, πως ακόμα και αν κάποιος ευφυής ειδικός, εμφορούμενος από τα καλύτερα και πιο αγνά αισθήματα, καταλήξει στις βέλτιστες λύσεις για τα εθνικά και διεθνή προβλήματα που αντιμετωπίζει η Ελλάδα, ακόμα και τότε δεν θα υπήρχαν ουσιαστικά αποτελέσματα υπέρ της χώρας μας.
Ακόμα και αν προσγειωνόταν ως δια μαγείας, ένας φάκελος με όλες τις λύσεις για τα ελληνοτουρκικά ή το Κυπριακό λ.χ., δεν θα υπήρχε κανείς στο Μαξίμου ικανός ή πρόθυμος να τις εφαρμόσει. Ή μάλλον για να ακριβολογούμε, δεν θα υπήρχε ούτε μισός πολιτικός από τα κόμματα του κοινοβουλίου, με τη θέληση και την αποφασιστικότητα να αξιοποιήσει έναν έτοιμο φάκελο με λύσεις, έτσι ώστε να βοηθήσει τη χώρα μας.
Αυτό από μόνο του είναι σοκαριστικό. Δεν είμαι οικονομολόγος, αλλά έχοντας γράψει εκατοντάδες άρθρα και δυο βιβλία για το πολίτευμα της χώρας μας, μου κατέστη σαφές, πως και για τα οικονομικά και για τα λοιπά δεινά της Ελλάδας, ισχύει ακριβώς το ίδιο.
Αυτό λοιπόν είναι το μείζον πρόβλημα της χώρας μας. Ούτε οι μειοδοσίες, ούτε τα μνημόνια.
Ας δούμε λοιπόν για ποιον λόγο συμβαίνει κάτι τέτοιο. Αρχικά, κυβερνώμεθα από ένα πολιτικό προσωπικό το οποίο δεν είναι ουρανοκατέβατο. Δεν βγήκε από τα σπάργανα της κοινωνίας, ούτε το επέλεξαν στην πραγματικότητα οι πολίτες. Γεννήθηκε από ένα καλούπι κοινοβουλευτικό (δηλαδή ολιγαρχικό) και απολύτως ελεγχόμενο. Το καλούπι αυτό περιλαμβάνει δοτούς πολιτικούς, προεπιλεγμένους υποψηφίους και «φυτευτούς» υπουργούς και αξιωματούχους.
Περιλαμβάνει και ένα επονείδιστο αντιδημοκρατικό Σύνταγμα το οποίο δίνει την εξουσία σε μια δράκα ανθρώπων, εκτοπίζοντας και αποκλείοντας από τα κοινά τους πολίτες. Πρόκειται για ένα κοινοβουλευτικό, ολιγαρχικό πολίτευμα, των ξενοκίνητων και εξαγοράσιμων ψευτοελίτ της χώρας. Επικουρικά, το πολιτικό σύστημα ενισχύεται από θεσμούς οικογενειοκρατίας, ευνοιοκρατίας, κομματοκρατίας και αναξιοκρατίας, που ουδεμία σχέση έχουν με τη δημοκρατία.
Αυτό λοιπόν είναι το δάσος από το οποίο απορρέουν όλα τα δεινά της κοινωνίας μας. Είναι λοιπόν μάταιο να μιλάμε για τα συμπτώματα, όπως είναι τα εργασιακά, τα ανθρώπινα δικαιώματα, οι μισθοί και τα εθνικά θέματα, αγνοώντας και παραβλέποντας την καρδιά του προβλήματος – την νόσο που λέγεται πολιτικό σύστημα. Δεν είναι απλά μάταιο, άλλα μάλλον υποστηρικτικό του ίδιου του συστήματος που μας κατατρώει.
Ένας φίλος, μας ρώτησε πρόσφατα πώς είναι δυνατόν να ασκήσει κάποιος κυρίαρχη πολιτική όταν υπάρχουν οι Βρυξέλλες και τόσες πιέσεις από έξω; Και όχι μόνο, προσέθεσα. Σαφώς και υπάρχουν οι τρίτες χώρες που πιέζουν, και εν προκειμένω (λόγω της κυβέρνησης ΝΔ), κυρίως η Γερμανία και οι ΗΠΑ. Όμως υπάρχουν και έσωθεν πιέσεις. Πρόκειται για οικονομικά και μη συμφέροντα τα οποία μπορούν να υπαγορεύουν πολιτικές και μέτρα στην εκάστοτε εξαγορασμένη πολιτική ηγεσία. Αλήθεια, ποιος εκπλήσσεται;
Το δέλτα είναι το κίνημα που μιλάει για το πραγματικό πρόβλημα της χώρα μας, και επιδιώκει την οριστική του λύση. Όλοι οι επαγγελματίες δικαιωματιστές, φιλειρηνιστές, διεθνιστές και πατριδοκάπηλοι, μιλούν και κόπτονται αποκλειστικά για το επικοινωνιακό «μαγαζί» τους, απευθυνόμενοι στους πολίτες ως «πελατολόγιο».
Και προφανώς, όταν κανείς τους δεν τολμά να ομολογήσει πως οι πολίτες έχουν πράγματι δικαίωμα στην κυριαρχία και την άμεση διακυβέρνηση της χώρας τους, επί της ουσίας ξεπλένουν τον ανθελληνισμό, τη μισανθρωπία και την αυταρχική βία του κοινοβουλευτικού, δηλαδή ολιγαρχικού καθεστώτος.
Αυτό λοιπόν που προκαλεί οικονομικές επιτροπείες, χαράτσια, εθνικές ήττες, ξεπουλήματα, διχασμό και κοινωνική αδικία, δεν είναι οι εκάστοτε και περαστικοί ηγετίσκοι, ούτε οι πάτρωνές τους που τους υποκινούν και τους ελέγχουν. Δεν είναι οι δοτοί πρωθυπουργοί της μεταπολίτευσης, αλλά το δοτό Σύνταγμα του ’75, αυτό το οποίο δημιουργεί τις συνθήκες για την άμεση επιρροή αλλότριων δυνάμεων στην χάραξη της πολιτικής της χώρας μας. Πρόκειται για τον Καταστατικό Χάρτη της Ελλάδας, ο οποίος καθιστά την πολιτική ηγεσία επιρρεπή και ευάλωτη σε χρηματισμούς, απειλές και εκβιασμούς.
Για να σπάσουμε οριστικά αυτόν τον έλεγχο, χρειάζεται να μεταβούμε το συντομότερο σε πολίτευμα πραγματικής δημοκρατίας. Να πετάξουμε στον κάλαθο τον μισόδημο κοινοβουλευτισμό και το Σύνταγμά του, και να επιστρέψουμε τη δύναμη και την κυριαρχία στους πολίτες.
Τι σημαίνει αυτό στην πράξη; Εφαρμογή των δέκα ιδεών του δέλτα για δημοκρατική αναγέννηση της χώρας μας. Διαβούλευση, λογοδοσία, εκδημοκρατισμό κομμάτων, κατάργηση προνομίων, κομματισμού, χρίσματος και λοιπών ολιγαρχικών στοιχείων.
Μόνο έτσι μπορούμε να απελευθερώσουμε τη χώρα μας.
Με την παραπομπή των σημαντικών πολιτικών θεμάτων στην ίδια την κοινωνία.
Με τον πολίτη στο επίκεντρο και θέσει υπεράνω κομμάτων και κυβέρνησης.
Μόνο έτσι η κοινωνία κυβερνά τον εαυτό της και τον κυβερνά ορθά και ωφέλιμα.
Αυτός είναι ο πολιτικός, κοινωνικός και πολιτειακός αυτοσκοπός της χώρας μας. Όλα τα άλλα είναι ευχολόγια. Όσοι δε, αναφέρονται αποκλειστικά στα προβλήματα, δίχως να θέτουν τον μεγάλο στόχο για επαναφορά της δημοκρατίας στη χώρα που τη γέννησε, είναι ηθελημένα ή άθελά τους, συνεργοί στις εθνικές και κοινωνικές καταστροφές της Ελλάδας.
Ας αγωνιστούμε μαζί για δημοκρατία, ισότητα, δικαιοσύνη και πολιτική ελευθερία.
Σταύρος Καλεντερίδης
– Διεθνολόγος
stavros.kal@gmail.com
