Το ισραηλινό δόγμα επιβίωσης και τι πρέπει να κάνει ο Ελληνισμός…
Υφιστάμεθα έναν ολοκληρωτικό πόλεμο από την αναθεωρητική και επεκτατική, νεο-οθωμανική Τουρκία. Απαιτείται πανεθνική στρατηγική μακράς πνοής για την αντιμετώπισή της. Να τσιμεντωθεί αρραγής ενότητα και να εκδηλωθεί αταλάντευτη αποφασιστικότητα του Έθνους να αντιμετωπίσει τον επιτιθέμενο Αττίλα. Άμεσος, δραστικός επανεξοπλισμός των Ελληνικών και Κυπριακών Ενόπλων Δυνάμεων με σύγχρονα όπλα
Δύο παραδείγματα σοβαρών κρατών με στιβαρούς και διορατικούς ηγέτες. Πρώτον, η Σιγκαπούρη, την οποία ο πρώην πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας, Γ. Βασιλείου, είχε ως υπόδειγμα, αλλά δεν μπόρεσε να την κάνει παράδειγμα: Τρεις φωτισμένοι άνθρωποι – ένας πολιτικός, ένας φιλόσοφος και ένας οικονομολόγος – αποφάσισαν να δημιουργήσουν κράτος. Και έχτισαν τη Σιγκαπούρη (έκτασης όση και η επαρχία Πάφου, 725,7 τ. χλμ.) ως έναν από τα πιο ραγδαία αναπτυσσόμενα κράτη στον κόσμο, με κατά κεφαλήν εισόδημα πέραν των 88.000 δολαρίων!
Δεύτερον, το Ισραήλ. Οι Εβραίοι υπέστησαν ασύλληπτο ολοκαύτωμα από το ναζιστικό τέρας. Τι αποφάσισαν από την επομένη της ανακήρυξης της ανεξαρτησίας τους, το 1948; Never again! Δηλαδή, δεν θα επέτρεπαν σε κανέναν να τους προκαλέσει ξανά τόσης έκτασης πόνο και θάνατο. Αντιμετώπισαν νικηφόρα τρεις αραβικούς στρατούς και απέκτησαν πυρηνική ισχύ και ισχυρό στρατό. Δημιούργησαν πολεμική βιομηχανία, επένδυσαν στην τεχνολογία, καλλιέργησαν μαχητικό πνεύμα στους πολίτες, ώστε όλοι, άνδρες και γυναίκες, να υπηρετούν ένστολα και ένοπλα την πατρίδα τους.
Ποιο είναι το ισραηλινό δόγμα εθνικής και βιολογικής επιβίωσης; Το κωδικοποίησε ξανά πρόσφατα ο πρωθυπουργός της χώρας, Νετανιάχου: «Ειρήνη από θέσεως ισχύος, όχι αδυναμίας» (Nave Dromi: «Strength Is the Means, Victory Is the End», Arutz Sheva,18.8 2020). Πού στηρίζεται; Σε ισχυρή οικονομία, ισχυρή διπλωματία και, φυσικά, σε πανίσχυρο στρατό. Το Ισραήλ απέκτησε έναν από τους πιο ισχυρούς και τεχνολογικά προηγμένους στρατούς στον κόσμο, επειδή οι ηγέτες του μεταποίησαν σε πράξη την απόφασή τους να επιβιώσουν στη γη των πατέρων τους.
Ποιο είναι το «δόγμα» Αθήνας και Λευκωσίας έναντι του αδίστακτου γενοκτόνου Τούρκου; Υποχωρήσεις, παραχωρήσεις και ασταμάτητος κατευνασμός με την φρούδα ελπίδα εξημέρωσης του τουρκικού θηρίου. Οι ηγέτες του Ελληνισμού δεν μελέτησαν τον Θουκυδίδη και δεν διδάχτηκαν τίποτε από το επαίσχυντο Σύμφωνο του Μονάχου. Μόλις πρόσφατα, ο πρόεδρος Αναστασιάδης και ο ΥπΕξ, Ν. Χριστοδουλίδης, ανακάλυψαν αυτό που ο γράφων και μερικοί άλλοι αναλυτές εδώ και πάρα πολλά χρόνια αναλύουμε: Ο κατευνασμός της Τουρκίας, από την Ελλάδα, την Κύπρο και από την ΕΕ, δοκιμάστηκε και απέτυχε. Παταγωδώς!
Γιατί, Αθήνα και Λευκωσία, για πέντε σχεδόν δεκαετίες, επιδίδονταν σε έναν αδιέξοδο κατευνασμό; Δεν κατανοούσαν την επιθετικότητα της Τουρκίας; Δεν μελετούσαν τις ξεκάθαρες επεκτατικές και κατακτητικές προθέσεις της; Δεν άκουσαν ποτέ τις χιλιάδες βροντερές δηλώσεις Τούρκων πολιτικών και στρατιωτικών ηγετών εναντίον του Ελληνισμού; Ούτε άκουσαν, ούτε κατάλαβαν, ούτε κατενόησαν! Το βολικό, πλην ολέθριο άλλοθι ήταν η πείσμων επιμονή τους σε έναν απρόσοδο διάλογο με συνεχείς προσχωρήσεις στις τουρκικές θέσεις, με μονομερείς παραχωρήσεις και καλόπιασμα του Τούρκου κατακτητή και δείπνα με τους εγκαθέτους του.
Οι ηγέτες του Ελληνισμού ουδέποτε θέλησαν να κατανοήσουν δύο θεμελιώδη αξιώματα: Πρώτον, «δεν συζητάς με την τίγρη όταν το κεφάλι σου είναι μέσα στο στόμα της» (Τσώρτσιλ). Δεύτερον, η ισχύς είναι το δίκαιο (αυτό που οι Αγγλοσάξονες διακηρύσσουν κυνικά: «Might is right»). Βεβαίως, ισχύει και η άλλη πτυχή: Το δίκαιο είναι το καταφύγιο του αδύνατου. Όμως, ο Θουκυδίδης, πριν από 2500 χρόνια, διασάλπισε μια ωμή πραγματικότητα: Ο ισχυρός επιβάλλει όσα του επιτρέπει η δύναμή του και ο αδύνατος υφίσταται όσα του επιβάλλει η αδυναμία του.
Σήμερα, με την ασύλληπτη τεχνολογική πρόοδο, η αναντιστοιχία «ισχύς-αδυναμία» μεταφράζεται ρεαλιστικά σε απόκτηση ή μη απόκτηση στρατιωτικής ισχύος. Οι Έλληνες της Κύπρου ανέκαθεν πίστεψαν σε ισχυρή άμυνα και εισέφεραν δισεκατομμύρια στο Ταμείο Αμυντικής Θωράκισης. Όπως αποτυπώνεται ξανά σε σημαντική δημοσκόπηση που η «Σ» δημοσίευσε την περασμένη Κυριακή (23.8.2020), οι πολίτες απαιτούν η Κύπρος να αποκτήσει πυραυλικά συστήματα, πολεμικά πλοία και αεροσκάφη. Επίσης αξιώνουν (9 στους 10) να οριοθετηθεί, επιτέλους, η ΑΟΖ μεταξύ Ελλάδος και Κύπρου.
Κατά συντριπτικό τρόπο (96%), επιδοκιμάζεται η ανάπτυξη στρατιωτικών συνεργασιών με φίλες χώρες, όπως είναι η Γαλλία και το Ισραήλ, με την παρουσία δυνάμεών τους στην κυπριακή ΑΟΖ και στους κυπριακούς αιθέρες. Αυτά που αιτιολογημένα οι πολίτες απαιτούν από την πολιτική ηγεσία είναι όσα ο γράφων και μερικοί άλλοι, που μας χαρακτήριζαν γραφικούς και ακραίους, υποβάλλαμε εναγωνίως για πάρα πολλά χρόνια. Ιδιαίτερα στρατιωτικοί, Ελλαδίτες και Έλληνες Κύπριοι, όπως ο στρατηγός Κωσταράκος, ο αντιστράτηγος Φοίβος Κλόκκαρης, ειδικοί σε θέματα στρατηγικής, ακαδημαϊκοί, κ.ά.
Αθήνα και Λευκωσία και ολόκληρος ο Ελληνισμός, μετά και τις συνεχιζόμενες απειλές και πολεμικές προκλήσεις της Τουρκίας, οφείλουν να κατανοήσουν πέντε κρίσιμα ζητήματα. Πρώτον, υφιστάμεθα έναν ολοκληρωτικό πόλεμο από την αναθεωρητική και επεκτατική, νεο-οθωμανική Τουρκία. Απαιτείται πανεθνική στρατηγική μακράς πνοής για την αντιμετώπισή της. Δεύτερον, να τσιμεντωθεί αρραγής ενότητα και να εκδηλωθεί αταλάντευτη αποφασιστικότητα του Έθνους να αντιμετωπίσει τον επιτιθέμενο Αττίλα.
Τρίτον, άμεσος, δραστικός επανεξοπλισμός των Ελληνικών και Κυπριακών Ενόπλων Δυνάμεων με σύγχρονα όπλα. Τέταρτον, σύναψη στρατιωτικών συμφωνιών με φίλες χώρες. Πέμπτον, κανείς δεν θα πολεμήσει για μας. Εμείς να υπερασπίσουμε την αξιοπρέπεια, την Ιστορία και τους ήρωές μας. Δεν έχουμε άλλες επιλογές.
Σάββας Ιακωβίδης
