Μέρες μουντές στο τελείωμα του Οκτώβρη οι τωρινές, που δε θυμίζουν σε τίποτα τις αλλοτινές γιορτινές στην μνήμη εκείνων που έχυσαν το αίμα τους το ’40-’41. Οι φράσεις, κοφτές και αχνές, μόλις που κατρακυλούν απ’ το στόμα μας πίσω απ’ την μάσκα προστασίας του covid. Σαν να το σφράγισε αυτή για να μη μιλά και να μην επευφημεί τα στρατευμένα μας νιάτα στις παρελάσεις, που έτσι κι αλλιώς ματαιώθηκαν.
Σαν να σφράγισε, το χειρότερο, μαζί με το στόμα και το ”κουτί” των αναμνήσεων στο μυαλό μας: Το πνεύμα της θυσίας και την παλικαριά των προγόνων μας στα χρόνια του ”ΟΧΙ”.Τις αθάνατες στιγμές της Εθνικής τους Αντίστασης κατά του πάνοπλου Γερμανού κατακτητή, ο οποίος τους έριξε στη φωτιά ”ξεσκέπαστους” απέναντι στα μηχανοκίνητα και τα stukas των δυνάμεών του με στόχο τον αιφνιδιασμό τους.
Με ”κλειδωμένα” αυτά στον λαβύρινθο των νοητικών διαδρομών μας, γιορτάσαμε ”υπό επιτήρηση” ή κατ’ οίκον περιορισμό την εθνική μας επέτειο με τα μάτια των Μέσων, που εστίασαν στα ιστορικά δρώμενα συγκρίνοντάς τα με τα τωρινά της πολιτικής μας ζωής, τα οποία ρυθμίζουν εν πολλοίς και την κανονική μας.
”Κανονική” που λέει ο λόγος, δηλαδή, γιατί μόνο κανονική δεν είναι όσο η πορεία ανάκαμψης παραμένει πορεία χωρίς αναπτυξιακή προοπτική, ενώ η πολιτική μας ζωή παρουσιάζει χαρακτηριστικά αειφόρου Σημιτοκρατίας με δυσάρεστες καταληκτικές αποφύσεις.
Γιατί ως δυσάρεστη εκλαμβάνουμε, εμείς ο λαός, την αποποίηση των εθνικών ευθυνών μας απέναντι στην Κύπρο με την οποία μας συνδέουν δεσμοί αίματος και το χρέος της εγγυήτριας δύναμης που είχαμε αναλάβει το ’59 με τις Συμφωνίες Ζυρίχης-Λονδίνου.
Ως δυσάρεστη εκλαμβάνουμε, επίσης, την απάρνηση του δικαιώματος της χώρας μας να επεκτείνει από 6 σε 12 νμ την αιγιαλίτιδα ζώνη της (χωρικά ύδατα) με το πρόσχημα ότι είναι δυνητικό της δικαίωμα (Ν. Παναγιωτόπουλος), ενώ – σύμφωνα με τη Σύμβαση για το Δίκαιο της Θάλασσας (Ν. 2321 / 1995) – είναι δικαίωμα κυριαρχικό.
Δυσάρεστη θεωρούμε και την πλήρη υποταγή της κυβέρνησης στα κελεύσματα της φιλότουρκης Γερμανίας, που – με όχημα τις τουρκικές διεκδικήσεις – προετοιμάζει για μας (απ’ την τριμερή, ακόμα, συνάντηση του Βερολίνου) – την ”Προκρούστεια κλίνη” της Χάγης (γνωστή ως Τραπέζι διαπραγμάτευσης), προς επίλυση των διαφορών μας με την Τουρκία. Επίλυση με όρους Ταγίπ Ερντογάν, που θα οδηγήσει νομοτελειακά στον εδαφικό ακρωτηριασμό μας…
Δυσάρεστη και πρωτοφανής είναι και η τελευταία απόφαση του πρωθυπουργού – με πρόσχημα την πανδημία – να μην παραστούν ο ίδιος και τα μέλη της κυβέρνησής του στην καθιερωμένη δοξολογία στην Μητρόπολη επ’ ευκαιρία της εθνικής επετείου.
Όλα αυτά – ως ενδεικτικά μόνο – δεν προκαλούν απλά δυσφορία, αλλά είναι άκρως ανησυχητικά, αν προσθέσουμε σε αυτά τα της Εσωτερικής πολιτικής μας προβλήματα (τα οποία προς ώρας επικαλύπτονται απ’ τις ευοίωνες για την κυβέρνηση και τον Κυριάκο Μητσοτάκη δημοσκοπήσεις λόγω της τάσης για εξαΰλωση του ΣΥΡΙΖΑ).
Προβλήματα όπως: 1. Ο ”κορονο-γρίφος” του προϋπολογισμού για το 2021 και η διαμόρφωση του ελλείμματος στο ισοζύγιο του κρατικού προϋπολογισμού στα 11.269 δις ευρώέναντι στόχου για έλλειμμα 1,5 δις 2. Η εργασιακή επισφάλεια και η συμπίεση των μισθών στον ιδιωτικό τομέα 3. Το καμπανάκι στα τουριστικά έσοδα (με μικρή ανάσα στα του Αυγούστου) 4. Το μπάχαλο στην Παιδεία λόγω λανθασμένων χειρισμών της υπουργού και του ασθμαίνοντος… ”επιτελικού” κράτους, που επιβαρύνθηκε περαιτέρω με την αναζωπύρωση του covid 19.
Για να μη θυμηθούμε τα της Εξωτερικής πολιτικής μας και μελαγχολήσουμε φέρνοντας στο μυαλό τον κακό γείτονά μας και τις δικές μας μόνιμα ετεροχρονισμένες και φοβικές αντιδράσεις (διπλωματικός μαραθώνιος του Νίκου Δένδια για διασφάλιση των συμμαχιών μας έστω και την τελευταία στιγμή), που δίνουν στον θρασύτατο Τούρκο αέρα.
Τον αέρα να συνεχίσει τις αυθαίρετες παραβιάσεις με το ωκεανογραφικό του (Oruc Reis) στην υφαλοκρηπίδα μας τορπιλίζοντας κάθε διαμεσολάβηση του ΝΑΤΟ και της Γερμανίας (προεδρεύουσας στην ΕΕ) για διάλογο της Ελλάδας με την Τουρκία.
Το χνώτο του πολέμου, όμοιο με εκείνο του θανάτου, μάς περιτριγυρίζει – κακά τα ψέματα – εδώ καιρό εμάς τους Έλληνες σκιάζοντας τις καρδιές πολλών από μας λόγω της αριθμητικής υπεροχής του αντιπάλου. Ωστόσο αυτό δεν πρέπει να μας πτοεί ούτε να επηρεάζει το εθνικό μας φρόνημα ψαλιδίζοντας τις ελπίδες μας για νικηφόρα εξέλιξη σε περίπτωση σύγκρουσης με εκείνον.
Και δεν πρέπει γιατί η ελληνική ιστορία απέδειξε πως η Ελλάδα στεφόταν πάντα νικήτρια με αντιπάλους πολλαπλάσια ισχύος από αυτήν. Αυτό αποδείχθηκε περίτρανα και το φθινόπωρο του 1940, όπου ανατράπηκαν παταγωδώς τα τότε προγνωστικά που έκριναν πως η χώρα μας δεν θα είχε καμιά τύχη σε ενδεχόμενη σύγκρουση με την υπερδύναμη φασιστική Ιταλία.
Τώρα, θα μου πείτε, πως οι διαφορές ανάμεσα σε Ελλάδα-Τουρκία σήμερα δεν είναι συγκρίσιμες στρατιωτικά με τις αντίστοιχες Ελλάδας – Ιταλίας το 1940. Σε κάθε περίπτωση, πάντως, είμαστε έτοιμοι να διαψεύσουμε και τους τωρινούς αυτόκλητους διεθνείς αναλυτές που προκρίνουν τους Τούρκους στο ενδεχόμενο πολέμου μαζί τους. Με μια προϋπόθεση, όμως. Να υπάρχει ομοψυχία και κοινωνική συνοχή, όπως υπήρχε και το ’40 και σ’ όλους τους προηγούμενους νικηφόρους αγώνες μας διαχρονικά.
Να υπάρχουν αμφότερα στον μέγιστο δυνατό βαθμό, γιατί θα τα χρειαστούμε ως βασικά πλεονεκτήματα έναντι του εχθρού, τα οποία προστιθέμενα στην παλικαριά και ικανότητα των Ενόπλων Δυνάμεών μας (που έχουν αναγνωριστεί διεθνώς) – παράλληλα με τον απαιτούμενο εκσυγχρονισμό των οπλικών συστημάτων τους (ο οποίος θα έπρεπε, ήδη, να γίνει ”χθες”) – θα κάνουν τη διαφορά υπέρ μας.
Θα κάνουν τη διαφορά κι ας είμαστε μόνοι στον πόλεμο έναντι πολλών. Και με το ”πολλών” δεν αναφέρομαι μόνο στην πολλαπλάσια αριθμητική υπεροχή των θρασύδειλων Τούρκων της απέναντι όχθης που φθόνησαν τα νησιά του Αιγαίου μας και θέλουν να τα κάνουν δικά τους.
Αναφέρομαι και στους φανατικούς ισλαμιστές συμμάχους τους (Ουζμπέκους, Πακιστανούς, Αζέρους κλπ), που συγκροτούν υπολογίσιμα στρατιωτικά κράτη. Κράτη τα οποία – με όπλο τους τη Τζιχάντ (η οποία κυοφορεί τα ισλαμικά πάθη, με τελευταίο παράδειγμα τα αιματηρά συμβάντα στην Γαλλία σε βάρος χριστιανών πολιτών, μετά απ’ την έκρηξη στις σχέσεις Τουρκίας-Γαλλίας) – είναι έτοιμα να συνασπιστούν στο πλευρό του παράφρονα Τούρκου ηγέτη, για να κάνουν πραγματικότητα το εφιαλτικό για την Ελλάδα επεκτατικό του σχέδιο.
Ένα σχέδιο που θα ξεφύγει κάποια στιγμή απ’ τα όρια της ”Γαλάζιας Πατρίδας” του Ταγίπ Ερντογάν και θα αποκτήσει διεθνείς διαστάσεις συνδυάζοντας τον παντουρκισμό με τον νεο-οθωμανικό μεγαλοϊδεατισμό.
Με βάση αυτό το καθόλου απίθανο ενδεχόμενο, η Ελλάδα – αφού εξαντλήσει όλα τα λογικά περιθώρια για τη διατήρηση της ειρήνης, χωρίς να βάλει όμως… νερό στο κρασί της ενδίδοντας σε πιέσεις διπλωματικές των Τούρκων και των φιλότουρκων ”διαμεσολαβητών”, που θα αποβούν σε βάρος των κυριαρχικών δικαιωμάτων της – θα πρέπει να είναι έτοιμη να αντιμετωπίσει στρατιωτικά την Τουρκία, όποτε αποφασίσει αυτή να ανοίξει την ”πόρτα του… φρενοκομείου” και να οδηγήσει – πολύ πιθανόν – την ανθρωπότητα σε έναν Γ’ Παγκόσμιο Πόλεμο…
Ενόψει αυτής της απευκταίας περίπτωσης, θα πρέπει η πνευματική ελίτ της χώρας, οι διάφοροι πανεπιστημιακοί εντός και εκτός της Ελλάδας και οι πολιτικοί της διακομματικής ομάδας των Ανανιστών και νεο-ραγιάδων (που παραφωνούν καιρό τώρα προβάλλοντας ως ορθές – ή, έστω, ως αναγκαίο κακό – τις τουρκικές διεκδικήσεις προ των οποίων πρέπει να υποχωρήσουμε παραδίδοντας εδαφικά κεκτημένα) να ξεκαθαρίσουν την εθνική ή προδοτική στάση τους μια για πάντα.
Ή θα σταθούν στο πλευρό της Ελλάδας ως Έλληνες ή θα μηδίσουν στους απέναντι ως προδότες. Τρίτος, μεσοβέζικος δρόμος δεν υπάρχει. Έτσι ώστε να γνωρίζουμε άπαντες – πριν την συστράτευσή μας για την πατρίδα – αν θα έχουμε φυλαγμένα τα νώτα μας κι από δεύτερο ανθελληνικό μέτωπο στα όρια της Επικράτειάς μας, πλην εκείνου που έχει συγκροτηθεί ήδη γι’ αυτόν τον σκοπό απ’ τους ”απεσταλμένους” του Ερντογάν στη Θράκη, με ”ηγέτες” τους ”Γκρίζους Λύκους” της μουσουλμανικής μειονότητας…
– Οι λαοί που δεν θυμούνται το παρελθόν τους είναι καταδικασμένοι να το ξαναζήσουν, έλεγε ο Τζορτζ Όργουελ, και εμείς – επειδή δεν είμαστε επιλήσμονες του ένδοξου παρελθόντος μας – οφείλουμε να προστατέψουμε μέχρις εσχάτων τα όσια και τα ιερά που κληρονομήσαμε και να υπερασπιστούμε ενόπλως, αν χρειαστεί, το δικαίωμά μας στην ειρήνη.
Μια ειρήνη που θα προϋποθέτει τον σεβασμό της εθνικής κυριαρχίας του άλλου, γιατί – σε διαφορετική περίπτωση – θα είναι εικονική, παιχνίδι στα χέρια του δυνατού της πυγμής εξ Ανατολών μας και έρμαιο της βαρβαρότητας και της επιθετικότητάς του.
Μιας βαρβαρότητας και επιθετικότητας που είμαστε αποφασισμένοι να αντιμετωπίσουμε δίνοντας όρκο τιμής στην μνήμη των δοξασμένων νεκρών του 1940-’41, την νίκη των οποίων γιορτάσαμε χθες – λόγω ειδικών συνθηκών – ”στεγνά”, με βραχύλογες υποδηλώσεις και χωρίς παρελάσεις και διαχύσεις σε ”χρώματα” και ”αρώματα” αναμνηστικά, όπως παλιά…
Κρινιώ Καλογερίδου (Βούλα Ηλιάδου, συγγραφέας)
