Πάνος Λασκαρίδης
Ex cathedra magister dixit
Δεν πρόλαβε να αποσυρθεί στα μέσα Αυγούστου το «Ορούτς Ρέις» από την πρώτη περίοδο της επιθετικής εξόδου του στα νερά μας του Αιγαίου, συνοδευόμενο και από μεγάλο μέρος του οθωμανικού στόλου, και πριν αλέκτορα φωνήσαι εμφανίστηκαν οι διάφοροι καθηγητές, αναλυτές, πολιτευτές, και πολλοί άλλοι σε -ες λήγοντες, να μας διδάξουν ότι επιτέλους έδειξαν αυτοσυγκράτηση οι Τούρκοι και έφθασε τελικά η ώρα να καθίσουμε να συζητήσουμε και να «τα βρούμε» μαζί τους, γιατί δεν μπορούμε αιωνίως να αντιτιθέμεθα, και στο κάτω κάτω έχουν και αυτοί τα δικά τους δίκια και κάτι πρέπει να κάνουμε για να απαλείψουμε τις διαφορές μας και την αντιπαράθεσή μας.
Ομως, ο πονηρός σουλτάνος δεν σεβάστηκε ούτε τους καθηγητές μας ούτε τους αναλυτές μας…
Από τα μέσα Αυγούστου ξεκίνησε άλλον έναν πόλεμο στο Ναγκόρνο-Καραμπάχ, ξαναέβγαλε το «Ορούτς Ρέις» με πολύ πιο επιθετικό τρόπο στο Καστελλόριζο, καταπατώντας και κουρελιάζοντας τα εθνικά μας σύνορα (και ας αφήσουμε τις ανοησίες που δυστυχώς μέχρι και Ελληνες υπουργοί επαναλαμβάνουν περί «σκληρού πυρήνα» της επικράτειάς μας των 6 μιλίων…), κήρυξε πόλεμο στη Γαλλία, το ίδιο και στους υπόλοιπους Ευρωπαίους, αποκαλεί ναζί και φασίστες όλους συλλήβδην τους εκλεγμένους Ευρωπαίους ηγέτες, μαζί και τον δικό μας, και προέβη σε ένα σωρό άλλες ενέργειες που περιποιούν τιμή σε ένα δικτατορικό καθεστώς, αλλά όχι σε μια δημοκρατία.
Και, ω του θαύματος, αμέσως σταμάτησαν τα άρθρα, οι ομιλίες, τα σχόλια στην τηλεόραση όλων αυτών των ανιστόρητων «ειδικών» περί των διεθνών σχέσεων, οι οποίοι έχουν αποκτήσει δημοσιότητα τηλεπερσόνας (με αντίστοιχο επίπεδο).
Ο απλός λαός διερωτάται με αγωνία: Μα τι λένε όλοι αυτοί; «Να τα βρούμε με τους Τούρκους». Μα με ποιον τρόπο; Αποστρατιωτικοποιώντας τα νησιά μας; Δίνοντάς τους τη Δυτική Θράκη που είναι διακηρυγμένος στόχος τους; Δίνοντάς τους μερικά νησιά από τα 18 που διεκδικούν; Μήπως δίνοντάς τους 50% από την υφαλοκρηπίδα μας; (Αν τα καταφέρουμε, γιατί αυτή τη διεκδικούν ολόκληρη…) Δίνοντάς τους το μισό Αιγαίο όπως ζητάνε;
Δυστυχώς, πολλοί από εμάς, ιδίως αυτοί που μας δίνουν είτε μια γραφίδα να γράφουμε είτε ένα μαρκούτσι να μιλάμε, ούτε ξέρουμε ούτε καταλαβαίνουμε τι λέμε…
Ας γυρίσουμε, όμως, στα πραγματικά σημαντικά:
Δεν μπορούμε, σαν σωστοί και γνήσιοι Ελληνες πολίτες και πατριώτες, να συμφωνήσουμε σε τίποτα σχετικά με την πολιτική. Αλλος θέλει συνεννόηση με τους Τούρκους, άλλος θέλει πόλεμο, άλλος ζητάει να μην κάνουμε τίποτα. Δέκα εκατομμύρια Ελληνες, οκτώ εκατομμύρια απόψεις (εξαιρούνται τα βρέφη και οι έχοντες άνοια).
Αλλά αφού δεν μπορούμε να τα βρούμε μεταξύ μας στα πολιτικά, γιατί, που να πάρει η ευχή, δεν τα βρίσκουμε στο απλούστατο και ευκολότερο όλων, δηλαδή να συμφωνήσουμε ότι ένα κοινώς αδιαπραγμάτευτο δόγμα, για το οποίο ουδείς διαφωνεί, είναι σήμερα η άμεση ισχυρή ενίσχυση των Ενόπλων Δυνάμεών μας.
Ποιος Ελληνας, ανεξάρτητα από οποιαδήποτε πολιτική του προτίμηση και άποψη περί του τι μέλλει γενέσθαι με τους Οθωμανούς, μπορεί να διαφωνήσει σε αυτό; Ας το βάλουμε, λοιπόν, καλά στο κεφάλι μας: Αν είχαμε άλλα 100 πολεμικά αεροπλάνα και άλλα 25 πολεμικά πλοία, η Τουρκία δεν θα τολμούσε να στείλει τον στόλο της ούτε για… ψάρεμα στο Αιγαίο.
Μα τόσο δύσκολο είναι να το καταλάβουμε αυτό; Και αν δεν μπορούμε να το κάνουμε αυτό άμεσα (αλλά πρέπει σε κάθε περίπτωση να το κάνουμε μακροπρόθεσμα), ας αναβαθμίσουμε το υλικό που έχουμε σήμερα. Με ποιον τρόπο; Το έχουμε πει πολλές φορές:
Με την άμεση εκταμίευση μεγάλων ποσών για τις καθημερινές λειτουργικές ανάγκες του Ναυτικού και της Αεροπορίας μας.
Με τον άμεσο πολλαπλασιασμό του ορίου διάθεσης ποσών από τους αρχηγούς των επιτελείων.
Με την άμεση ψήφιση ενός δραστικότατου νόμου απαλλαγής των δημοσίων συμβάσεων από τον καταστρεπτικό υπάρχοντα κανονισμό, που με τη γραφειοκρατία του μετατρέπει τους γραφειοκράτες του Ελεγκτικού Συνεδρίου σε υποψήφιους για έγκλημα εθνικής προδοσίας, όταν καθυστερούν μήνες και χρόνια να εγκρίνουν προμήθειες και άλλες δαπάνες των Ενόπλων Δυνάμεων που απαιτούνται για την άμυνα της πατρίδας.
Να απαγορευθεί διά νόμου η δυνατότητα προσφυγών από προμηθευτές σε οποιαδήποτε επείγουσα ανάγκη προμήθειας των Ενόπλων Δυνάμεων.
Διαθέτουμε αρκετό πολεμικό υλικό, που, αν και δεν είναι πρώτης νεότητας, εξακολουθεί ακόμα να είναι φόβητρο για τον εχθρό. Διαθέτουμε προσωπικό, πληρώματα και πιλότους ανωτέρου επιπέδου από τους αντιπάλους μας. Διαθέτουμε ηθικό και πατριωτισμό.
Είναι λοιπόν επιεικώς απαράδεκτο η πολιτεία να μην ενισχύει τις Ενοπλες Δυνάμεις σήμερα, όχι αύριο και μεθαύριο. Το παιχνίδι παίζεται σήμερα, όχι σε 4-5 χρόνια, όταν εμείς θα παραλάβουμε τα νέα αεροπλάνα και καράβια. Σήμερα χρειάζονται οι επισκευές, τα ανταλλακτικά, τα πυρομαχικά, οι τεχνικοί και όλη η υπόλοιπη υποστήριξη – όχι αύριο!
Φοβόμαστε όλοι να μιλήσουμε καθαρά για τα αμυντικά μας θέματα και τις ανάγκες. Λες και είναι μια συζήτηση που πρέπει να γίνεται στα κρυφά, χωρίς ο Ελληνας να ξέρει τι γίνεται με το στράτευμα της πατρίδας του.
Αντ’ αυτού, υπομένουμε τις καθημερινές, πολύωρες, ανούσιες, με αρρωστημένη επαναληπτικότητα συνεχιζόμενες αναλύσεις όλων αυτών των ειδικών που έχουν μπει στα σπίτια μας και μας ξεπλένουν τον εγκέφαλο, άλλος για να τα βρούμε, άλλος για να επιτεθούμε, άλλος μιλώντας… μη ακουόμενος και χωρίς να τον προσέχει κανείς, συνέχεια και κάθε μέρα οι ίδιοι και οι ίδιοι… Μα δεν βαρέθηκαν ούτε τα κανάλια ούτε οι ίδιοι το ίδιο βιολί επί μήνες τώρα;
Αν όλοι εμείς οι γραφιάδες, οι αναλυτές (τρομάρα μας…), οι καθηγητές και όλοι οι άλλοι πολυπράγμονες πηγαίναμε μία φορά τον μήνα να κάνουμε ένα μεροκάματο στον ναύσταθμο ή σε ένα στρατόπεδο, θα ανέβαινε το επίπεδο των Ενόπλων Δυνάμεών μας κατακόρυφα.
Μήπως πρέπει, λοιπόν, να σταματήσουμε τα πολλά λόγια για να καταφέρουμε να κάνουμε και καμιά δουλειά της προκοπής; Ούτε η πατρίδα ούτε τα συμφέροντά της μπορούν να περιμένουν.
- Ο κ. Πάνος Λασκαρίδης είναι πρόεδρος του Ιδρύματος Αικατερίνης Λασκαρίδη.
Πηγή: kathimerini.gr
