Οι αρχαίοι Ελληνες δεν οικοδόμησαν περικαλλείς ναούς τους για να πηγαίνουν εκεί να βγάζουν σέλφις, χαχανίζοντας οι τουρίστες
Από τον Παναγιώτη Λιάκο
Το τσιμέντο στην Ακρόπολη δείχνει ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ απαίσιο, αταίριαστο, παραφωνία στην αρμονία, την οποία αναδίδει σαν θείο άρωμα, από την ημέρα της ολοκλήρωσής του αυτό το θαύμα του ελληνικού πολιτισμού. Δεν υπάρχουν επαρκείς -ούτε καν ευλογοφανείς- δικαιολογίες γι’ αυτή την ασχήμια. Όμως, ο κόρακας δεν μπορεί να αποφύγει τη φύση του. Θα κάνει κρα. Το «κρα» των ανθρώπων που λαμβάνουν συνήθως τις κρατικές εξουσίες και λειτουργίες στα χέρια τους είναι η ασχήμια.
Ο,τι υπάρχει μέσα εκδηλώνεται και έξω. Αντιπαθεί ο ηγέτης τους Ελληνες κι αυτοί λιγοστεύουν. Σιχαίνεται και το χώμα που πατάει και η γη γίνεται στέρφα. Θεωρεί φίλους, καθοδηγητές, φωτοδότες και δωρητές της ισχύος του τους ξένους κι οι ξένοι αναλαμβάνουν τον έλεγχο του κράτους. Αντιμετωπίζει τα εθνικά θέματα σαν αβαρίες, σαν ενασχολήσεις οπισθοδρομικών, καθυστερη μένων και ανόητων και το έθνος συρρικνώνεται.
Είναι εκ γενετής και εκ πεποιθήσεως γκρίζος, διαταραγμένος, κακομοίρης και κακορίζικος κι η σκοτεινιά του περνάει στο περιβάλλον που τσιμεντοποιείται, οι τοίχοι πάσχουν από την ψωρίαση του γκράφιτι, τα σκουπίδια γίνονται πάγιο «ντεκόρ» του τοπίου. Η φιλοχρηματία του και οι ηδονές που κυνηγάει σαν πεινασμένο τσακάλι και γειτονιές ολόκληρες μυρίζουν κόπρανα και ούρα και σαπίλα -η άρρωστη ψυχή του «άρχοντα» σαπίζει τις πόλεις.
Οπότε, τι περίμενε κάποιος να δει στην Ακρόπολη; Να την ξαναφτιάξουν όπως ήταν; Να οικοδομήσουν και δεύτερη; Μα το μυαλό τους δεν πάει μέχρι εκεί. Η καρδιά τους έχει τόσο πολύ στενέψει από το σάβανο του υλισμού που της φόρεσαν ώστε χωράει μόνο πολυκατοικίες και χρυσοπληρωμένα δημόσια έργα. Τσιμέντο βάλανε.
Πάλι καλά, που δεν την έχουν πουλήσει (ή χαρίσει) ακόμα στους Γερμανούς ή σε κάποιον άλλον «σύμμαχο», που έχουν πάντα γενναιόδωρα αισθήματα για τους εξουσιαστές κι αρπακτικές διαθέσεις για τα «ασημικά» αυτού του τόπου.
Ωστόσο, δεν είναι το τσιμέντο το μεγαλύτερο πρόβλημα της Ακροπόλεως ή οποιουδήποτε άλλου αρχαίου ναού. Η μεγαλύτερη ύβρις είναι η αλλαγή της χρήσης και η αποποίηση των αξιών, των ιδεών και των πεποιθήσεων που συμβόλιζαν και υπηρετούσαν αυτά τα ιερά.
