τὸ μὴ εἰδέναι νοσοῦντα
ΕΥΡΙΠΙΔΗΣ, Ἀντιόπη
Ἐδῶ καὶ χιλιετίες ὁ Ἑλληνισμός παραμένει πιστός θεματοφύλαξ τῆς Ἐλευθερίας καὶ τοῦ Πολιτισμοῦ. Κρατᾶ ζωντανὴ τὴν Μνήμη τῶν Ἱερῶν Παραδόσεων.
Ὅταν ὁ Μαρδόνιος ἐπέστρεψε στὶς Θῆβες μὲ τὸν στρατὸ του, οἱ Ἕλληνες σύνεδροι στὸν Ἰσθμὸ ἀποφάσισαν νὰ παραλάβουν τοὺς Ἀθηναίους καί, βγαίνοντας ὅλοι μαζὶ στὶς Πλαταιές, νὰ ἀγωνιστοῦν μέχρι τέλους γιὰ τὴν Ἐλευθερία.
Ἀποφάσισαν νὰ ὁρκισθοῦν στοὺς Θεοὺς ὅτι, ἐὰν νικήσουν, θὰ ἑορτάζουν -ἀπὸ κοινοῦ- τὴν Ἐλευθερία καὶ θὰ ὀργανώνουν Ἐλευθέριο Ἀγῶνα πρὸς τιμὴν Της στὶς Πλαταιές. Ἔχοντας ὁμονοήσει λοιπὸν οἱ Ἕλληνες, συγκρότησαν ἀξιόλογο στρατὸ 110.000 ἀνδρῶν καὶ μὲ εὐψυχία, ὑπὸ τὸν Παυσανία, ἔδωσαν τὸν Ὑπὲρ πάντων Ἀγῶνα.
Νίκησαν περιφανῶς καὶ, καταστρέφοντας τὸν στρατὸ τοῦ Μαρδονίου στὶς Πλαταιές, ἀπέβαλαν διὰ παντὸς τοὺς Πέρσες ἀπὸ τὴν Ἑλλάδα. Ἀπωθῶντας τὴν Ἀσιατικὴ κατάρα ἀπὸ τὴν Εὐρώπη, διέσωσαν τὴν Τιμὴ τῆς Ἀνθρωπότητος.
Πεντακόσια καὶ πλέον ἔτη ἀπό τὴν μάχη τῶν Πλαταιῶν καὶ ἐνῶ ὁ ρωμαϊκὸς κλοιὸς ἔσφιγγε τὸν τράχηλο τῆς Ἑλλάδος, οἱ Πλαταιεῖς συνέχιζαν νὰ τηροῦν τὸν Ὅρκο. Συνέρχονταν καταμεσῆς τοῦ Δεκέμβρη, τιμῶντας τοὺς Ἕλληνες πεσόντες. Μόλις ἀνέτελλε ἡ ἡμέρα ἐκείνη, προπορευόταν ὁ σαλπιγκτής τῆς μεγαλειώδους πομπῆς.
Ἀκολουθοῦσαν ἅμαξες ἀνθοστολισμένες, μὲ πλούσιους στεφάνους καὶ κλάδους μυρτιᾶς, ἕνας μαῦρος ταῦρος καὶ οἱ χοηφόροι, νεανίσκοι μὲ ἀμφορεῖς μὲ γάλα καὶ κρασὶ καὶ στάμνους μὲ λάδι καὶ μύρο. Οἱ συμμετέχοντες στὴν πομπὴ ἦταν μόνον οἱ Ἐλεύθεροι.Ἡ τελετὴ λάμβανε χώρα εἰς μνήμην τῶν ὑπὲρ τῆς Ἐλευθερίας πεσόντων.
Ὁ προεξάρχων τῶν Πλαταιέων, προσερχόταν ἐνδεδυμένος πορφυρὸ χιτῶνα. Φέρων τὸ ξίφος του, διέσχιζε τὴν πόλη γιὰ νὰ φθάσει στοὺς τάφους τῶν Ἡρώων. Ἔπαιρνε νερὸ ἀπὸ τὴν κρήνη καὶ μὲ τὸ χέρι του ἔπλενε καὶ ἔραινε τοὺς τάφους μὲ μύρο. Θυσίαζε τὸν ταῦρο στὴν πυρὰ καὶ προσευχόμενος ἔκανε παράκληση στοὺς γενναίους ὑπὲρ τῆς Ἑλλάδος θανόντες προσκαλῶντας τους στὸ θυσιαστήριο δεῖπνο.
Καὶ ἀφοῦ γέμιζε τὸν κρατῆρα του μὲ οἶνο καὶ τελοῦσε τὴν σπονδή, ἔλεγε:“(..) προπίνω τοῖς ἀνδράσι τοῖς ὑπὲρ τῆς Ἐλευθερίας τῶν Ἑλλήνων ἀποθανοῦσι”Πόσο ὅμοιες ἀλλὰ καὶ πόσο (ἀ)διάφορες εἶναι οἱ σημερινὲς “Ἐλευθέριες” ἑορτές.
Ἡ ἀνθρωπότητα μπορεῖ νὰ ἔπαψε νὰ διαιρεῖται σὲ ἐλεύθερους καὶ δούλους ὅπως συνέβαινε στὸν Ἀρχαῖο Κόσμο. Ὅπου καὶ νὰ κοιτάξουμε ὅμως, ἀντιλαμβανόμαστε ὅτι ξαναζοῦμε τὴν ἐποχὴ τοῦ Πλουτάρχου. Ἀκόμη ὑπάρχουν δοῦλοι καὶ ἐλεύθεροι.Ὅταν ὁ ἄνθρωπος πιέζεται ἀπὸ τὸν φόβο, νοσεῖ. Πάσχει καὶ χρήζει θεραπείας. Ὅταν ὁ ἄνθρωπος κατέχεται ἀπὸ φόβο, στερεῖται ἐλευθερίας.
Λαός ποὺ συγκροτεῖται ἀπὸ ἐλεύθερους ἀνθρώπους, οἱ ὁποῖοι ἔχουν σαφῆ συνείδηση τῆς Ἐλευθερίας, τῆς καλῶς ἐννοουμένης, ὄχι ἐκείνης ποὺ διέπεται ἀπὸ ἀσυδοσία καὶ ἀναρχία, δὲν φοβᾶται. Δὲν πτοεῖται.Ἐνάντια στὸν φόβο ποὺ περιορίζει τὸν ἄνθρωπο καὶ τὴν ἐλευθερία, ἡ Γνώση παραμένει τὸ μόνο ἀντίδοτο.Φίλτατε Ἀναγνώστη.Ὁ Ἀγῶνας -τοῦ ὁποίου τὰ διακόσια χρόνια θὰ ἑορτάσουμε σύντομα- ἔγινε γιὰ τὴν Μεγάλη Ἰδέα.
Οἱ Ἑλληνίδες καὶ οἱ Ἕλληνες ποὺ θυσιάσθηκαν γιὰ τὴν Ἐλευθερία δὲν φαντάζονταν ὅτι πάνω ἀπὸ τὸν τάφο τους θὰ σκιρτᾶ ἡ Ἑλλὰς συρρικνωμένη καὶ ταπεινωμένη καὶ πὼς Ἐκείνη, ἡ Αἰώνια, θὰ στέναζε σκλαβωμένη.Ἡ Μνήμη εἶναι ἡ Ἐνδοχώρα τοῦ Γένους. Ἡ Ἱστορία τοῦ Ἑλληνισμοῦ πιστοποιεῖ ὅτι ὅταν ἡ Παιδεία στηρίζεται στὸ Παρελθὸν καὶ παρασκευάζει τὸ Μέλλον, ὅταν ἡ Παιδεία διατηρεῖ τὴν Παράδοση καὶ ἐπιδιώκει τὴν Πρόοδο, τότε, ναὶ, μετατρέπεται σὲ κινητήριο δύναμη.
Μόνον ἡ Παιδεία μπορεῖ νὰ συντελέσει στὴν δημιουργία ἀκραιφνῶν Ἑλλήνων καὶ συγκροτημένων Ἀνθρώπων.Ἡ Ἐλευθερία εἶναι τὸ ὕψιστο ἠθικὸ καὶ πολιτικὸ προϊὸν τοῦ Ἑλληνικοῦ Πνεύματος. Καὶ τὰ ὅρια τῆς Ἑλλάδος, δηλαδὴ τοῦ Πολιτισμοῦ, τὰ ὁρίζει ἡ Ἐλευθερία.Καιρὸς νὰ θυμηθοῦμε ὅτι ἀνήκουμε στὴν ἴδια Ἰδέα. Παραμένουμε φύλακες καὶ ἄρχοντες τοῦ Μέλλοντός μας.Ἀκούων ὅρα..Μὲ Ἀγάπη καὶ Σεβασμό,Ἰωάννα Γ. Καραγκιούλογλου7 Δεκεμβρίου 2020Εἰκ.: Ἀρχεῖο ΙΓΚ
