Η νέα χρονιά ξεκινά με την υπόσχεση του υπουργού Εθνικής Άμυνας, Νίκου Παναγιωτόπουλου, ότι η προσπάθεια ενίσχυσης της αποτρεπτικής αξιοπιστίας των ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων θα συνεχιστεί. Είναι μια σημαντική δέσμευση, ασχέτως κυβέρνησης, αφού αν πρέπει έχει, μια υποχρέωση, μια προτεραιότητα το πολιτικό σύστημα της χώρας, είναι να αντιληφθεί ότι προέχει η κάλυψη της 15ετούς παραμέλησης των Ενόπλων Δυνάμεων. Το αποτέλεσμα το γνωρίζουμε ήδη: “Καταφέραμε” να αντιμετωπίζουμε μια από τις πιο κρίσιμες συγκυρίες για την ασφάλεια της πατρίδας μας, από τη χειρότερη δυνατή αφετηρία. Αμυντικά.
Σχολιάζει ο ΜΙΧΑΗΛ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
Και είμαστε όλοι υπεύθυνοι γι’ αυτό. Άλλος λιγότερο και άλλος περισσότερο. Ας αναρωτηθούμε πόσες φορές μας απασχόλησε το ζήτημα, εάν είχαμε να το “ζυγίσουμε” απέναντι σε κάποιο επίδομα που μας δινόταν, πάντα με δανεικά. Με την πολιτική υστεροβουλία πάντα παρούσα. Ασχέτως εάν η ενίσχυση αυτή ήταν περισσότερο ή λιγότερο επιβεβλημένη. Ασχέτως εάν αφορούσε τον δημόσιο ή τον ιδιωτικό τομέα.
Τα πάντα στη ζωή είναι ζήτημα προτεραιοτήτων. Κι αν μη τι άλλο, σήμερα και ο τελευταίος Έλληνας αντιλαμβάνεται, ότι για να έχουμε την πολυτέλεια να συνεχίσουμε να διαφωνούμε -μεγάλο πλεονέκτημα εάν αναλογιστεί κανείς τι συμβαίνει απέναντι στην Τουρκία με όποιον τολμάει να “αυθαδιάζει” απέναντι στην εξουσία- θα πρέπει να δημιουργήσουμε συνθήκες ασφαλείας.
Συνθήκες άρνησης των στόχων έναντι οποιουδήποτε απειλεί με οποιονδήποτε τρόπο την κοινωνία και τον τρόπο ζωής μας. με τα καλά του και τα αρνητικά του. Και η ασφάλεια συμπεριλαμβάνει πολλούς περισσότερους κινδύνους από το απλό ενδεχόμενο τουρκικοής επιθετικής ενέργειας εναντίον της Ελλάδας με στόχο τη δημιουργία τετελεσμένου…
Όλα αυτά εν όψει της αναμενόμενης ολοκλήρωσης των προσπαθειών φίλων και εταίρων να μας καθίσουν στο τραπέζι της διαπραγμάτευσης με την Άγκυρα. Σε ένα τραπέζι όπου θα υπάρχουν αποκλειστικά και μόνον διεκδικήσεις της Τουρκίας σε βάρος των ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων και εσχάτως της ίδιας της κυριαρχίας της.
Ας δούμε λοιπόν συνοπτικά ορισμένες παραμέτρους των εξοπλιστικών προτεραιοτήτων της ηγεσίας του υπουργείου Εθνικής Άμυνας για την επίτευξη του διακηρυγμένου στόχου. Πάντα βέβαια, θα πρέπει να έχουμε το μυαλό μας προσανατολισμένο στο “πορτοφόλι”. Είναι εξαιρετικά κρίσιμο και παγίως, ακόμα και στις πιο μεστές περιεχομένου και λογικής αναλύσεις, το ξεχνούμε.
Μπορεί να είσαι πανίσχυρος αμυντικά, σε όρους διαθεσιμότητας σύγχρονων οπλικών συστημάτων. Όμως, η οικονομική υγεία ενός κράτους, αποτελεί εκ των ων ουκ άνευ προϋπόθεση για να παραμείνεις ασφαλής. Ίσως δε αποτελεί και την πλέον θεμελιώδη προϋπόθεση. Είναι ένας τομέας ο οποίος αποτελεί “παράθυρο τρωτότητας” που μπορεί να ακυρώσει στην πράξη την αποστολή μιας ισχυρής στρατιωτικής μηχανής.
Αν και όπως είπαμε, αυτό τείνουμε συχνά να το λησμονούμε, θα πρέπει πάντα να θυμόμαστε ότι στη σύγχρονη βιβλιογραφία της επιστημονικής μελέτης του τομέα “ασφάλεια”, ο οικονομικός παράγοντας βρίσκεται ανάμεσα στις κορυφαίες μέριμνες ενός σοβαρού έθνους που θέλει να επιβιώσει, διερχόμενο από τις όποιες “συμπληγάδες” των καιρών. Και οι θεωρίες βγαίνουν μέσα από την εμπειρία, μέσα από την παρατήρηση της “διεθνούς ζωής”…
Αυτό το δεδομένο της ελλιπούς διαθεσιμότητας κονδυλίων και για την άμυνα, επιβάλει τεράστια σοβαρότητα, οργάνωση, μελέτη των αναγκών και προτεραιοποίηση. Ακλόνητη τεκμηρίωση των αναγκών και αντίσταση στις προσπάθειες θεμιτών ή λιγότερο οργανωμένων συμφερόντων που επιθυμούν να προωθήσουν το ένα ή το άλλο οπλικό σύστημα.
Αυτό επιβάλει και ισχυρή αυτοσυγκράτηση της πολιτικής ηγεσίας στην ανάληψη υποχρεώσεων με τη μορφή υποσχέσεων που δίδονται με την προσδοκία αποκόμισης γεωπολιτικών ανταλλαγμάτων. Η ισορροπία που πρέπει να τηρείται οφείλει να γίνει καλύτερα κατανοητή από τον πολιτικό κόσμο της χώρας.
Κυρίως όμως, όλοι οι εμπλεκόμενοι από την πλευρά της πολιτικής ηγεσίας, οφείλουν να απομακρύνουν από την εξίσωση, όσο είναι δυνατόν ιδιοτελείς υπολογισμούς, με την έννοια της εξασφάλισης της εύνοιας της μιας ή της άλλης χώρας, με στόχο την εξασφάλιση της μακροημέρευσης οποιουδήποτε στο εσωτερικό πολιτικό σκηνικό.
Ο εθνικά αξιοπρεπής δρόμος, μπορεί να είναι θεωρητικά πιο δύσκολος, έχει όμως στο τέλος της διαδρομής υψηλότερη ικανοποίηση. Αφενός, στις εκλογές δεν ψηφίζουν οι ξένες χώρες, ούτε οι πρεσβείες τους στην Αθήνα. Παράλληλα, παρότι σαφέστατα διαθέτουν μηχανισμούς επιρροής της κοινής γνώμης, η χρησιμότητά τους είναι πεπερασμένη. Ενώ σε περίπτωση “άτσαλης” χρησιμοποίησης, δεν είναι δύσκολο αν φέρουν το αντίθετο αποτέλεσμα από αυτό που προσδοκούν.
Το να μπορέσει να “διαβάσει” καλά την ψυχοσύνθεση ενός λαού, είναι η πλέον δύσκολη αποστολή μιας διπλωματικής αντιπροσωπείας. Η ελληνική εμπειρία σε αυτό τον τομέα είναι πολύ πλούσια τις τελευταίες δεκαετίες. Οι αλλαγές κατεύθυνσης και πολιτικής ισχυρότατων εταίρων, φίλων και συμμάχων αποτελούν την ισχυρότερη απόδειξη της ισχύος της ανωτέρω παρατήρησης – θεώρησης.
Σε τελική ανάλυση, η αξιοπρέπεια και η αντίσταση στο δέλεαρ της οσφυοκαμψίας, εξασφαλίζει πραγματική εκτίμηση και δυνατότητα διαδραμάτισης ουσιαστικότατου ρόλου σε κρίσιμες περιόδους, όπου ως κορυφαίο αδύνατο σημείο μιας χώρας και ενός πολιτικού συστήματος είναι η φήμη του “δεδομένου”.
Τον δεδομένο είναι απολύτως φυσικό και ορθολογικό να μην τον λαμβάνει υπόψη ο ισχυρός την κρίσιμη στιγμή. Διότι σε μια κατάσταση κρίσης, το πρώτο που αναζητά κανείς είναι κάποιες “σταθερές”, επί των οποίων να δομήσει την προσέγγισή του για την αντιμετώπισή της. Δεν υπάρχουν χρονικά περιθώρια και όσο ο χρόνος πιέζει, η θέση του δεδομένου καθίσταται ολοένα και περισσότερο επισφαλής.
Εάν όλα αυτά κατορθώσουμε ως πολιτικό σύστημα και ως κοινωνία να τα κατανοήσουμε, τότε θα διευκολυνθεί στον μέγιστο βαθμό η προσπάθεια που καταβάλει η χώρα να επανέλθει σε μια κανονικότητα, μετά από 15 χρόνια εξοπλιστικής απραξίας, στα οποία ήρθαν να προστεθούν οι επιπτώσεις μιας σφοδρής οικονομικής κρίσης.
Και σαν να μην μας έφταναν όλα αυτά, ενέσκηψε και η πανδημία. Η οποία όμως παρουσιάζει εκτός από κινδύνους και σημαντικές ευκαιρίες… Καλή και δημιουργική χρονιά σε όλους, για μια ακόμη φορά!
defencepoint.gr
