«Το να σκοντάψει κανείς δυο φορές στην ίδια πέτρα είναι παροιμιώδες αίσχος» ΚΙΚΕΡΩΝ
Η Iστορία δεν επαναλαμβάνεται από μόνη της. Εμείς την γράφουμε, με τις πράξεις μας ή τις παραλείψεις μας και τα λάθη μας. Εμείς την επαναλαμβάνουμε. Κατά τρόπον τραγικό. Οι πολίτες και οι ηγέτες. Με το απόφθεγμα του Κικέρωνα ξεκινούσε το κύριο άρθρο αυτής της εφημερίδας στις 10 Μαρτίου του 1991, αναλύοντας πώς η πολιτική ηγεσία αυτού του τόπου σκόνταφτε στο ίδιο λάθος και πώς το Κυπριακό οδηγείτο με μαθηματική ακρίβεια στη διχοτόμηση, μέσα από μια ομοσπονδία που δεν είναι τίποτε άλλο από τη διχοτόμηση. Το άρθρο γράφτηκε πριν από 30 χρόνια, αλλά είναι ως να γράφεται σήμερα. Αναφέρει, μεταξύ άλλων, τα εξής:
«Μετά την εθνική Συμφορά του 1974, τα συνθήματα συνεχίστηκαν με ζοφερή σύγχυση. Προστέθηκαν σε αυτά της Ένωσης, της Αυτοδιάθεσης και της Ανεξαρτησίας, η Ομοσπονδία, διζωνική ή περιφερειακή κ.λπ. Κάτω από αυτά τα νέα συνθήματα δεν κρυβόταν πλέον ούτε η Ένωση, ούτε η Αυτοδιάθεση, ούτε η Ανεξαρτησία. Αυτά κηδεύτηκαν χωρίς κηδεία. Κρυβόταν η διχοτόμηση. Δικό τους κράτος στον βορρά. Δύο λαούς. Δύο κυβερνήσεις. Δύο χώρες. Αυτό το ονόμαζαν ομοσπονδιακή λύση. Η δική μας υπεύθυνη πλευρά ζητούσε όλοι οι πρόσφυγες στα σπίτια τους, όλοι οι Τούρκοι στρατιώτες πίσω στην Τουρκία, όλοι οι έποικοι να φύγουν κ.λπ. Αυτά επίσης βαπτίζονται από την ελληνική πλευρά ομοσπονδιακή λύση.
Σήμερα πού βρισκόμαστε; Αφού όλοι οι υπεύθυνοι κυβερνήτες μας και εδώ και στην Αθήνα υπόσχονταν άλλα και άλλα δέχονταν ενώπιον του λαού, φτάσαμε στο τραγικό αποτέλεσμα. Σήμερα ο Ελληνισμός της Κύπρου καλείται όχι μόνο να δεχτεί τη διχοτόμηση της χώρας του. Καλείται να δεχτεί την τουρκοποίηση της μισής Κύπρου και την εγκατάλειψη της υπόλοιπης στο έλεος του Τούρκου για μελλοντική καταβρόχθιση. Αυτό είναι το αποτέλεσμα 17 ετών συζητήσεων, σχεδίων, συνομιλιών, εξελίξεων, προόδων, επιτυχιών. Αποτέλεσμα αξιοσύνης όλων των ηγετών που χειρίστηκαν την υπόθεση εθνικής και βιολογικής επιβίωσης του μαρτυρικού αυτού λαού.
Μας λέγουν, λοιπόν, όλοι αυτοί, από τα Ηνωμένα έθνη ώς τους Άγγλους, τους Αμερικανούς, τους Γερμανούς και τους λοιπούς Ευρωπαίους να συζητήσουμε με Νέες Υποχωρήσεις για να επιτευχθεί, επιτέλους, η διχοτόμηση της Κύπρου. Και η νομιμοποίηση (με την υπογραφή μας) της τουρκοποίησης της μισής Κύπρου σήμερα και όλης αύριο.
Και οι δικοί μας υπεύθυνοι ηγέτες τι μας λέγουν τόσα χρόνια; Ο ρεαλισμός, λέγουν, επιβάλλει ότι δεν έχουμε άλλη διέξοδο. Πρέπει να τουρκέψουμε με την υπογραφή μας. Δηλαδή; Δηλαδή, απλώς να συζητήσουμε με τι σάλτσα θα φαγωθούμε, γιατί ούτως ή άλλως θα φαγωθούμε. Και ο λαός καταπίνει ακόμα αυτές τις ανελέητες δόσεις καθημερινού αρσενικού με τη μορφή του ρεαλισμού. Και δεν αντιδρά. Δεν εγείρεται. Και δεν εξεγείρεται.
Ποιοι, λοιπόν, θα σώσουν τους Έλληνες από την παθητική υποταγή των Ελλήνων στην τουρκοποίηση; Η δύναμη έκανε τους πρώτους σκλάβους, η δειλία τούς διαιωνίζει, έλεγε ο Ρουσσώ. Η δειλία και η εθελοδουλία έγιναν για τους Έλληνες συνώνυμα του ρεαλισμού και της φρόνησης. Ο Τούρκος, συνεπώς, ουδέν πρόβλημα έχει. Οι Έλληνες, δυστυχώς, δεν σκόνταψαν 2 αλλά 102 φορές στην ίδια πέτρα. Και συνεχίζουν πεισματικά να σκοντάφτουν…».
Όντως σκοντάφτουμε και σήμερα με τον ίδιο ακριβώς τρόπο όπως πριν από τριάντα χρόνια. Μετά τη διζωνική, τη διπεριφερειακή και την καλή ομοσπονδία με το ορθό περιεχόμενο, έχουμε, σήμερα, νέους όρους διχοτόμησης, όπως η πολιτική ισότητα και ισότιμη κυριαρχία. Με ευτολμία, μάλιστα, ο Αβέρωφ Νεοφύτου κάλεσε ηγεσία και λαό να δεχθούν την πολιτική ισότητα. Και συνέβη αυτό, παρότι, όπως του εξήγησε ο Πρόεδρος στο Εθνικό Συμβούλιο: Όταν οι Τούρκοι αναφέρονται σε πολιτική ισότητα εννοούν την ισότιμη κυριαρχία, τη συνομοσπονδία και τα δύο κράτη.
Ειδικότερα, ο Αβέρωφ Νεοφύτου, μετά την ηγετική του εμφάνιση, ορθότερο θα ήταν να εξηγήσει και στους Τούρκους, στον Πρόεδρο, αλλά κυρίως στον λαό, πού διαφέρει η δική του πολιτική ισότητα με την τουρκική ισότιμη κυριαρχία. Διότι, ως δηλωμένος ρεαλιστής, αντιλαμβάνεται πως εάν οι Τούρκοι δεν υφαρπάξουν την υπογραφή μας για μια ομοσπονδιακή λύση, συνομοσπονδιακού χαρακτήρα στη βάση των δύο κρατών, δεν θα δώσουν πίσω σπιθαμή εδάφους.
Ακόμη και επί τούτου, ότι δηλαδή θα μας επιστρέψουν έδαφος εάν τους δώσουμε χωριστό κράτος, ας μας επιτραπεί να διατηρήσουμε τις επιφυλάξεις μας.
Διότι, στην πραγματικότητα, οι Τούρκοι θέλουν «ένα κράτος» στην Κύπρο. Και αυτό να είναι τουρκικό!
Σημερινή
