Να πάρουμε το τελευταίο σου βλέμμα να μας κοιτάζει μη ξεστρατίσουμε
γράφει ο Λάζαρος Μαύρος
Ε Ξ Η Ν Τ Α τέσσερα χρόνια μεθαύριο από το πανάγιο και τρισένδοξο Θυσιαστήριο του Μαχαιρά.
Με τη βεβαιότητα ότι:
Άφθαρτο,
αμόλυντο,
άχραντο,
άσπιλο,
μεταλαμπαδεύεται σε όλες τις επόμενες και μεθεπόμενες γενιές το
Υ Π Ο Δ Ε Ι Γ Μ Α της ύψιστης ελληνικής αρετής για την ελευθερία, την τιμή και την αξιοπρέπεια, ονόματι Γρηγόρης Αυξεντίου.
Υ Π Ο Δ Ε Ι Γ ΜΑ ικανό να ταξιδεύσει όλους τους επόμενους αιώνες. Όπως ακριβώς ταξίδευσε, διά μέσου των αιώνων, ανόθευτο κι ακέραιο, μέχρι την Κυριακή Τρεις του Μάρτη 1957, επί δύο χιλιάδες τετρακόσια τριάντα εφτά χρόνια (2.437 έτη: Από το 480 προ Χριστού ως το 1957 μετά Χριστόν), το
Υ π ό δ ε ι γ μ α του Λεωνίδα των Θερμοπυλών. Για ν’ αντηχήσει, μέσα απ’ το στόμιο του Κρησφυγέτου της Ε.Ο.Κ.Α. μαζί με την πρώτη ριπή του αυτομάτου όπλου του περικυκλωμένου απ’ τ’ αγγλικά στρατεύματα αρχιαντάρτη Αυξεντίου και ν’ ακουστεί στην οικουμένη, ξανά, εκκωφαντικό,σεμνό και πανένδοξο το Μ ο λ ώ ν Λ α β έ…
Ο Τ Α Ν ΗΤΑΝ τελειόφοιτος μαθητής στο Ελληνικόν Γυμνάσιον Αμμοχώστου, ο Γρηγόρης Αυξεντίου, το Σάββατο 27 Μαρτίου 1948 στο θέατρο «Χατζηχαμπή» έλαβε μέρος στην θεατρική παράσταση του έργου του εθνικού ποιητή Βασίλη Μιχαηλίδη «Η 9η Ιουλίου 1821 εν Κύπρω” που δραματοποίησε ο γυμνασιάρχης Κυριάκος Χατζηιωάννου για τον εθνικό εορτασμό της 25ης Μαρτίου 1821 στην αγγλοκρατούμενη Κύπρο.
Έπαιξε, ο μαθητής Γρηγόρης Αυξεντίου, τον ρόλο του εθνομάρτυρα Αρχιεπισκόπου Κυπριανού που απαγχόνισαν οι Τούρκοι 9.7.1821. Κι ήξερε τους στίχους ως τη δική του θυσία. Τους απάγγελλε στον ηγούμενο του Μαχαιρά Ειρηναίο, την προτεραία της δικής του ύστατης μάχης: «Η Ρωμιοσύνη εν φυλή συνότζιαιρη του κόσμου, κανένας εν ευρέθηκε για να την ι-ξηλείψει, κανένας γιατί σσέπει την που τα ‘ψη ο Θεός μου. Η Ρωμηοσύνη εννά χαθεί, όντας ο κόσμος λείψει»…
Μ Ε Χ Ρ Ι ΤΟΤΕ, μέχρι δηλαδή να λείψει ο κόσμος, στων Ελλήνων το ιερότερο εθνικό εικονοστάσι, σε κάθε επόμενη και μεθεπόμενη γενιά των Ελλήνων, θα ‘ναι αναρτημένο, φωτοδότης και ανέσπερο φως λευτεριάς, τιμής κι αξιοπρέπειας, το Υ π ό δ ε ι γ μ α Αυξεντίου.
ΕΠ Ε Ι Δ Η: «Τ’ αληθινό μπόι του ανθρώπου μετριέται πάντα με το μέτρο της λευτεριάς», όπως ανεξίτηλα έγραψε στον «Αποχαιρετισμό» του, για τον Αυξεντίου ο ποιητής Γιάννης Ρίτσος.
Κ Ι ΕΠΕΙΔΗ, εσαεί, οι διαδοχικές γενιές των Ελλήνων, θ’ ατενίζουν στο Κρησφύγετο του Μαχαιρά, για «να πάρουμε μια σταγόνα απ’ το αίμα σου να καθαρίσουμε το δικό μας, να μπολιάσουμε το δικό μας, να βάψουμε το δικό μας, να μη μπορέσει πια ποτές να το ξεθωριάσει ο φόβος.
Να πάρουμε το τελευταίο σου βλέμμα να μας κοιτάζει μη ξεστρατίσουμε.Να πάρουμε την τελευταία σου εκπνοή να ‘χουμε οξυγόνο ν’ αναπνέουμε χιλιάδες χρόνια.Να πάρουμε τις τελευταίες σου λέξεις να ‘χουμε να τραγουδάμε ανεξάντλητα εμβατήρια για τη λευτεριά», όπως έγραψε ο ποιητής Κώστας Μόντης…
