Επιδίωξη νέας συνείδησης
Η διαπίστωση του Γερμανού φιλοσόφου ότι όλοι ψάχνουν να βρούν το δηλητήριο που θα εξοντώσει τους Έλληνες, επαληθεύεται στο κεφάλαιο της συνείδησης των Ελλήνων.
Αφού δοκίμασαν κάθε μέσο εξαφάνισης των Ελλήνων και απέτυχαν, αποπειρώνται να εφαρμόσουν την «σύγχρονη» εξοντωτική μέθοδο. Τον πόλεμο εναντίον της συνείδησης, της δύναμης που εκφράζεται με τον μύθο του αναγεννώμενου Φοίνικος μέσα από την τέφρα του. Μάχονται εναντίον των ιδεών που συγκροτούν τη φυλετική οντότητα. Των αρχών, των αξιών, των ιδεωδών που είναι αυτοφυείς δυνάμεις. Και διασπείρουν την παθογένεια του ατομισμού. Την εγκεφαλική αλλοτρίωση.
Αφού απέτυχε η εκκαθάριση δια μαχαίρας που ιστορείται από την εποχή των Ρωμαίων, επί Τραϊανού, 116 μ.Χ. με την επανάσταση του Ιουδαίου Αρτεμίωνος. Κατά Ξιφιλίνο (σελ.241, Paul Diacon), σκοτώθηκαν 240.000, «απώλοντο μυριάδες 4 και 20,και διά τούτο ουδενί Ιουδαίω επιβήναι αυτής έξεστιν αλλά και εν ανέμω βιασθείς εις την νήσον εκπέση, θανατούται».
Απέτυχαν και οι μετοικεσίες εξαναγκασμού δια της αιχμαλωσίας. Απέτυχαν και οι αραβικές επιδρομές (7ος- 10ος αιώνες) που αποδεκάτιζαν το νησί με αιχμαλωσίες, λεηλασίες, σφαγές, μέχρι που ο Νικηφόρος Φωκάς τερμάτισε την μάστιγα (960 μ.Χ.), Ακολούθησαν οι Φράγκοι 3 αιώνες, οι Ενετοί 1489-1571,ενώ κατά την τουρκοκρατία (1570- 1878), οι σφαγές, οι ποικίλοι διωγμοί, ο εξαναγκασμός εκτουρκισμού και οι συνθήκες βαρβαρότητας είχαν σαν συνέπειες τη μείωση του πληθυσμού.
Μόνο κατά την άλωση της Λευκωσίας σκοτώθηκαν 20.000. Η απογραφή των Λουζινιανών έδειχνε πληθυσμό μισό εκατομμύριο, των Βενετών 270.000 και του Μουσταφά 85.000 φορολογουμένους και 80.000 γυναικόπαιδα. Δηλαδή σφαγιάστηκε ή εκπατρίστηκε ο μισός πληθυσμός του νησιού. Και το κακό συνεχίστηκε. Στα 1700 έμειναν 60.000 από τους οποίους 18.000 μουσουλμάνοι. (Γιάννη Σπανού, «Κυπριακή Λογοτεχνία», Ε΄έκδοση 1997). Σημειώνονται οι επιδημίες, οι σεισμοί (332, 342) που άνοιξαν νεκροταφεία σ’ όλη την Κύπρο.
Το σύστημα απέτυχε. Και άλλαξε από τους Άγγλους (1878-1960). Όταν ετέθη σε εφαρμογή η διάλυση της ελληνικής συνείδησης του Λαού, της προαιώνιας παράδοσής του και της πνευματικής υπόστασης του ανθρώπου. Ειδικότερα επιχειρήθηκε συνειδησιακή αλλοτρίωση επί Στήβενσον 1920- 25 και Πάλμερ 1933-39. Παρά ταύτα και πάλιν απέτυχε η εξόντωση και αντίθετα η δύναμη του ελληνικού πατριωτισμού έφτασε στο αποκορύφωμα με το Ενωτικό Συλλαλητήριο του Ιανουαρίου 1950 και γιγαντώθηκε με τον απελευθερωτικό αγώνα της ΕΟΚΑ 1955-59.
Στη διάρκεια των έκτοτε χρόνων εμφανίζεται τάση εγκεφαλικής απαλλοτρίωσης με εισαγωγή ξένων ρευμάτων πολιτικοκοινωνικού συρμού. Οι νέοι αποξενώνονται από τα πάτρια ιδεώδη και τον συσχετισμό με την Ελλάδα, ιδιαίτερα μετά τη χουντική προδοσία του 1974 και το πραξικόπημα, όταν η λαϊκή αντίδραση εκδηλώθηκε με θυμό και αγανάκτηση και ο φυλετικός δεσμός αποδυναμώθηκε. Συνεργούντος του πολιτικού τυχοδιωκτισμού μεταστράφηκαν οι προσανατολισμοί και τα ιδεώδη έπαυσαν να ισχυροποιούν συνειδήσεις και να εμπνέουν προοπτικές.
Οι ουσίες της ύπαρξης αντικαταστάθηκαν από τον παθογενή ατομισμό και την κερδοσκοπία, τον συμφεροντολογισμό και την ιστορική αποξένωση. Η νεολαία γλιστρά από το φως της έδρας προς την πνευματική ομίχλη, απομονώνεται από προαιώνιες ιδεολογίες, παγιδεύεται σε ιδεολογικούς χειμώνες , ναρκώνεται από την ξένη κουλτούρα και τη μόρφωση αλλότριας παιδείας, αδιαφορεί για τη διείσδυση της τουρκικής κατοχικής τακτικής και την προώθηση των επεκτατικών σχεδίων του εισβολέα.
Η νεολαία αναζητεί τρόπους αποδέσμευσης από τις υποχρεώσεις της. Φυγοστρατεί. Μαγεύεται από την τοξικομανία, αποδέχεται την γλωσσική παραπλάνηση, γυρνά την πλάτη στην απελευθέρωση από τον τουρκικό ζυγό. Το μέλλον της πατρίδας δεν επικεντρώνει την προσοχή του Λαού. Ο άνθρωπος καταντά συνειδησιακά ανύπαρκτος με ροπή στον εγωιστικό ατομισμό. Ακόμα και η φιλία παρασύρεται από το κέρδος και την ιδιοτέλεια.
Ο κίνδυνος της πληθυσμιακής αλλοτρίωσης δεν αντιμετωπίζεται και ο συμφεροντολογικός εκπατρισμός κερδίζει έδαφος. Ο νέος επιδιώκει ζωή στην Αμερική, την Ευρώπη, η οικογένεια υπεισέρχεται σε δεύτερη μοίρα. Η πολιτική δεν ενδιαφέρει, απαξιώνεται, η εκπροσώπησή της δεν προσελκύει ανθρώπινες αξίες, αφήνεται σε λαθροκυνηγούς που πρακτορεύουν ξένα συμφέροντα, η κοινωνία εγκαταλείπεται στην επιδημία της ολιγωρίας των πολιτών, η πολιτική απαξιώνεται ατομικά και κομματικά.
Το εθνικό αύριον χάνει διαρκώς το ενδιαφέρον του, παύει να αποτελεί βιοτική προοπτική και ιστορική ανάγκη. Εν ενί λόγω το έδαφος χάνεται από τα πόδια μας και η κοινωνία δεν πατά σταθερά στη γη απ’ όπου προέρχεται. Ιδού, λοιπόν, ποια είναι η κατάσταση που επιβάλλουν ξένοι και δικοί μας. Η πατρίδα χάνει την υπόστασή της, η ιστορία καταντά ασήμαντη λεπτομέρεια και πνίγεται αργά- αργά στο αχανές πέλαγος απ’ όπου ανεδύθη πριν εκατομμύρια χρόνια για να υπάρξει.
Η πατρίδα πεθαίνει και παραδίδεται στη ξενοκρατία και την τουρκομανία. Απέτυχαν οι Ασσύριοι, οι Αιγύπτιοι, οι Ρωμαίοι, οι Φράγκοι, οι Άγγλοι κατακτητές, δεν βρήκαν το φάρμακο εξόντωσης των Ελλήνων. Το φάρμακο το βρήκαν οι αλλογενείς απόγονοί τους και το διαδίδουν με τους συνενόχους τους. Και ποτίζουν την πατρίδα μέρα με τη μέρα μέχρι να εκπνεύσει ιστορικά, εθνικά, κοινωνικά, με τη συνέργεια των γασμούλων και των πολιτικών.
Θα δεχθούμε την κατηγορία που εκπηγάζει από την ανευθυνότητά μας; Θα υπογράψουμε την αυτοκαταδίκη μας; Θα καταδικάσουμε τα παιδιά μας, τους απογόνους μας, στην ιστορική ανυπαρξία και στη συντέλεια ενός ελληνικού πολιτισμού που έζησε θριαμβικά με τη δίκαιη φήμη τεσσάρων χιλιάδων χρόνων;
Γιάννης Χρ. Σπανός
Φιλόλογος – Ιστορικός, Δημοσιογράφος. Αρχισυντάκτης – αρθρογράφος εφημερίδων της Λευκωσίας, συνεργάτης εφημερίδων Αθηνών και Θεσσαλονίκης και ραδιοτηλεοπτικών δικτύων Κύπρου και Ελλάδας. Συγγραφέας 55 βιβλίων, φιλολογικών, ιστορικών, μυθιστορημάτων και δραματικών θεατρικών έργων, δεκάδων χιλιάδων άρθρων, ερευνών, μελετών και ταινιών. Αγωνιστής του απελευθερωτικού αγώνα της ΕΟΚΑ, καταζητήθηκε από τους Άγγλους, κρατήθηκε στα Στρατόπεδα Συγκέντρωσης 1957- 59, εθελοντής των αγώνων που ακολούθησαν.
