Η γλώσσα μας δεν είναι ένα απλό εργαλείο σκέψης. Είναι ο πολιτισμός μας, η ιστορία μας, η ταυτότητα μας. Και πρέπει να ξέρει κανείς γλωσσικά απο που έρχεται και που πηγαίνει.
Η γλώσσα μας, η ελληνική γλώσσα δεν είναι απλώς μία από τις 2.700 περίπου γλώσσες που μιλούν σήμερα οι άνθρωποι στη γη. Είναι -κι αυτό αναγνωρίζεται ευρύτερα- μια ιδιαίτερη, μια ιστορικά και πολιτισμικά ξεχωριστή στον κόσμο γλώσσα» αναφέρει ο κ. Μπαμπινιώτης.
«Μέσα από τον ελληνικό πολιτισμό, εκφρασμένο φυσικά σε ελληνική γλώσσα και με ελληνικές λέξεις, συμβαίνει ώστε κάθε άνθρωπος κάποιας μορφώσεως όπου γης να έχει ακουστά τη γλώσσα αυτή. Ιδιαίτερα οι ομιλητές των ευρωπαϊκών γλωσσών, που είναι και οι πολιτισμικά επικρατούσες, γνωρίζουν καλά πως πολλές από τις λέξεις τής γλώσσας τους προέρχονται από την ελληνική.
Έτσι εξηγείται πώς το επικοινωνιακό και πολιτισμικό γόητρο αυτής τής γλώσσας είναι, δυσανάλογα προς την πολιτική, οικονομική και γεωγραφική έκταση και παρουσία τής Ελλάδας, σημαντικά υψηλό» λέει ο ίδιος ο κ. Μπαμπινιώτης στον πρόλογο του βιβλίου του.
Όπως εξηγεί, η συχνή λ. χ. επιλογή μιας ελληνικής προελεύσεως αγγλικής, γαλλικής ή γερμανικής λέξης ή φράσης σ’ ένα κύριο άρθρο μιας ευρωπαϊκής εφημερίδας ή σε οποιοδήποτε απαιτητικό κείμενο των μεγάλων αυτών γλωσσών, οφείλεται ακριβώς στο επικοινωνιακό γόητρο που εξακολουθούν να τρέφουν για την ελληνική οι ξένοι.
Άλλοι πάλι, μαθαίνοντας ότι η αρχαία ελληνική γλώσσα ομιλείται και γράφεται στην Ελλάδα και σήμερα, ζητούν να πληροφορηθούν ποια είναι η σχέση τής σύγχρονης ελληνικής με την αρχαία. Ενώ όλοι οι επιστήμονες – ιδίως στις καθιερωμένες από παλιές επιστήμες – έχουν συνείδηση ότι μεγάλο μέρος της ορολογίας της επιστήμης τους προέρχεται από τα ελληνικά.
Σχολικά βιβλία, λεξικά, πλήθος βιβλίων πολιτισμικού περιεχομένου και μαζί μια τεράστια ειδική βιβλιογραφία από ξένους για ξένους, στις περισσότερες ξένες γλώσσες, αναφέρονται άμεσα ή έμμεσα στην ελληνική γλώσσα – στην αρχαία, λιγότερο ίσως στη βυζαντινή και, αρκετά πια, στη νέα ελληνική.
Παρελθόν και παρόν τής ελληνικής γλώσσας και το ίδιο το μέλλον της είναι συμπληρωματικές όψεις μιας και της αυτής πορείας, τής ενιαίας ελληνικής γλώσσας, αδιάσπαστης στον χρόνο, στον χώρο και στο στόμα των Ελλήνων, που τη μίλησαν και τη μιλούν σαράντα αιώνες τώρα, λέει σχετικά ο κ. Μπαμπινιώτης.
Και εξηγεί: «Τι θα ήταν η ελληνική σήμερα, αν δεν είχε μεσολαβήσει η κινητοποίηση για τη γλώσσα – και η ασύλληπτη για τα σημερινά δεδομένα αφοσίωση και εργασία – τού Κοραή, των άλλων διαφωτιστών και Φαναριωτών ακόμη, επωνύμων και ανωνύμων επιστημόνων, δασκάλων και πνευματικών γενικότερα ανθρώπων, μπορεί κανείς να συλλάβει, ανατρέχοντας σε παντός είδους απλούστερα κείμενα τού 18ου και 19ου αιώνα.
Η καταπληξία (σοκ) που υφίσταται κανείς συναντώντας συχνά μια μορφή σχεδόν μιγαδοποιημένης (κρεολής) ελληνικής από τουρκικές, κυρίως, και ιταλικές λέξεις σε πολλά από τα κείμενα αυτά δείχνει το μέγεθος τής προσφοράς των ανθρώπων που – με όποιες ακρότητες ή αστοχήματα – αποκάθηραν τη γλώσσα μας, με «εσωτερικό δανεισμό», με στοιχεία τής παλιότερης ελληνικής, και απέτρεψαν τελικώς την προχωρημένη αλλοίωση τής λεξιλογικής της ιδίως υφής».
