Εάν για το σκάκι προϋποτίθεται γνώση της τέχνης του παιγνιδιού και όχι αναιδής θρασύτητα, ενώπιον της Γεωπολιτικής Σκακιέρας απαιτείται σοφία. Απαραίτητη στρατηγική σοφία για την αποφυγή της συντριβής από τον αντίπαλο και βέβαια για την νίκη.
Γιατί η έλλειψη σοφίας επιφέρει τη γελοιοποίηση της ήττας, διαπίστωση που κάποιοι από τους πολιτικούς εγκεφάλους μας μετέτρεψαν σε θρίαμβο, προς παραπλάνηση του όχλου που τους ακολουθούσε θαυμάζοντας και χειροκροτώντας.
Στην περίπτωση των δικών μας παθημάτων, η γελοιοποίηση κορυφωνόταν με την οδυνηρή διαπίστωση της αλήθειας. Και η γνώση της αλήθειας δεν αργούσε στον πολιτικό χρόνο, αλλά την εκάλυπτε ο ορατός θίασος. Αποδείξεις ηχηρές:
- Οι επεμφημίες του 1959 και οι «θεοποιήσεις» των «νικητών» της παταγώδους ήττας της Ζυρίχης και του Λάγκαστερ Χάους. Ουδέποτε στην ιστορία των πολιτισμένων ανθρώπων οι όχλοι δόξασαν με μαζική παράκρουση την αλήθεια της συντριβής και το αναποδογύρισμα των όρων της πραγματικότητας που ιστορικά εξέθεσε στο διηνεκές τους πρωταγωνιστές της! Και οι πρωταγωνιστές περιστοιχίζονταν από «συμβούλους» που αγνοούσαν τις στοιχειώδεις γνώσεις της ιστορικοπολιτικής κριτικής. Ήταν άσχετα άτομα που βρέθηκαν σε κρίσιμες ώρες σε άγνωστα κατατόπια λόγω εύνοιας. Θύματα της ξένης διπλωματίας που τους ενέπαιζε και της υστεροβουλίας της μάζας. Και τους έπειθε ότι η νίκη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, για παράδειγμα, οφειλόταν στην ιδιοφυία του Τσιώρτσιλ και όχι στο…πετρέλαιο. Διότι, εκ των πραγμάτων, αποδεικνύεται ότι την έκβαση της ανθρωποκτόνου παγκόσμιας σύγκρουσης υπαγόρευσε το πετρέλαιο.
- Αγνοούσαν ότι ο πρώτος παράγων κατά την αναμέτρηση δεν ήταν ο ηρωϊσμός αλλά το πετρέλαιο. Οι Ρώσοι χρησιμοποίησαν καύσιμα πετρελαίου αρίστης ποιότητας και οι Χιτλερικοί βενζίνη, πράγμα οικονομικά εξαντλητικό και ανέφικτο υπό τις συνθήκες. Τεκμήρια η πανωλεθρία του Ρόμελ στη Βόρεια Αφρική και του εισβολέα στρατού στο Στάλιγκραντ. Ο Χίτλερ δεν μπορούσε να χρησιμοποιήσει τις βενζινοκίνητες μεραρχίες του λόγω ενεργειακής αδυναμίας. Περαιτέρω η ήττα του άξονα οφειλόταν κυρίως στην αδυναμία των Ιαπώνων να εξυπηρετήσουν το άριστο σχέδιο των Γερμανών και αντί να μπουν στον πόλεμο με απόβαση στην Ασιατική έκταση της Σοβιετικής Ενώσεως, εκστράτευσαν στην Κίνα, εξουδετερώνοντας την προοπτική του Χίτλερ και του σχεδίου Κάρλ Χαουσχόφερ, θεωρητικού της νίκης του Άξονα!
- Οι Εγγλέζοι ήταν οι νικητές του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου γιατί μελέτησαν και εφάρμοσαν στρατηγικές προσωπικοτήτων όπως ο Μακίντερ και ο Σπάϊκμαν που υπέβαλαν την ανάγκη ελέγχου «της καρδιάς του κόσμου», δηλαδή των πλουτοπαραγωγικών Ευρωπαϊκών και Ασιατικών χωρών (της Ευρασίας), τονίζοντας την ουσία της προοπτικής της οικονομικοπολεμικής σκέψης και της ανθρώπινης θυσίας των Ρώσων. Εξ ου και η θυσία 30 εκατομμυρίων του Στάλινγκραντ. Έστελναν στον πόλεμο τέσσερεις στρατιώτες για κάθε όπλο, ώστε όταν πέθαινε ο πρώτος να αναλαμβάνει ο επόμενος, αφού δεν υπήρχαν όπλα για τον καθένα. Λειτούργησαν τα ευέλικτα πετρελαιοκίνητα άρματα, όταν τα μεγαθήρια «Πάνθερ» του Χίτλερ ακινητοποιούνταν ελλείψει ενέργειας. Αντίθετα οι πολιτικοί δεν σκέφτονταν την προοπτική του πολέμου, όπως ο ναύαρχος Alfred Mahan, που αξιοποίησε τη δύναμη της θάλασσας (της Μεσογείου) που απέβη το πεδίο υπεροχής των Ηνωμένων Πολιτειών, στην αμερικανοποίηση του βρετανικού πλεονεκτήματος του Ναυτικού.
- Επί του θέματος πολύτιμη η μελέτη του Παναγιώτη Κονδύλη «Η Θεωρία του Πολέμου» (1997), που δεν φαίνεται να μελέτησαν οι πολιτικοί, εξ ου και η μειονεξία έναντι της προπαρασκευής των Τούρκων. Και το έργο Ν. Καρατουλιώτη «Γεωπολιτική Σκακιέρα». Κατά την προέκταση της έννοιας ούτε έδωσαν σημασία στον Νίκο Κοτζιά όταν υπογράμμιζε την αξία των τριών χιλιάδων νησιών του Αιγαίου προς εξουδετέρωση της τουρκικής ισχύος στη θάλασσα. Τον Κοτζιά τον έστειλαν στο σπίτι του ενώ όφειλαν να αξιοποιήσουν τις υποδείξεις του. Στην ίδια αφελή επιλογή και οι δικές μας Κυβερνήσεις που δεμένες στην ξένη εξάρτηση, βλπ συνομιλία Μακαρίου- Κόρκα ( συνεννοούμαι με τον Ύπατο Αρμοστή)! Επέλεγαν την απόλεμη τακτική παραδόσεως, αντί της πολεμικής προπαρασκευής. Επί του θέματος θα επανέλθω.
- Οι Τούρκοι προετοιμάζονταν, μελετώντας τις ανάγκες και αναλύοντας τη διεθνή δυναμική, ενώ οι ημέτεροι επέλεγαν τον όκνον της εγωπάθειας. Δεν γνωρίζουμε τις θέσεις Λευκωσίας και Αθηνών επί των σχεδίων των μεγάλων και των οργάνων τους, όπως το ΝΑΤΟ με την παράδοση της Κύπρου από τον Λουντς στον εχθρό της. Πολύ φοβάμαι πως αν διεισδύσουμε στα πεπραγμένα των Υπουργείων Εξωτερικών δεν θα φωτιστούμε από μελέτες και προοπτικές για το άμεσο και το απώτερο μέλλον, όταν τα ανάλογα υπουργεία της Τουρκίας βρίθουν από στρατηγικές προώθησης των τουρκικών επιδιώξεων για τα επόμενα πενήντα χρόνια με την μεγαλόπνοη πολιτική ελέγχου των πραγμάτων, από Καυκάσου μέχρι υποβρυχίου «Ερατοσθένους», όπου κλείει η λαβίδα αποκοπής του Ελληνισμού από το διεθνές προσκήνιο και ελέγχου των ποταμών ενέργειας από Βορρά και Νότο προς Ευρώπη…
Και εν κατακλείδι η πρόκληση: Πόσοι χρυσόμισθοι έχουν να παρουσιάσουν έρευνες και υποδείξεις για τα σχέδια των ισχυρών του πλανήτη για τον επόμενο χρόνο και για την επόμενη πεντηκονταετία;
Ξέρουμε τον εξάψαλμο για το παρελθόν αλλά κάνουμε μεσάνυκτα για το τι τέξεται η επιούσα. Δεν έχουμε ιδέα τι μας επιφυλάσσει η αύριον. Παραμένουμε οι άφρονες παρθένες της ευαγγελικής περικοπής. Και είμαστε ως πρόβατα επί σφαγήν όπως το 1959, το 1964, το 1974, το 2021…
Γιάννης Χρ. Σπανός
