Γράφει ο Παντελής Σαββίδης
Οι τουρκικοί Αττίλες έφθασαν τον αριθμό τέσσερα και όχι τρία. Η Τουρκία υλοποιεί το σχέδιό της στην Κύπρο, το οποίο είναι η αναγνώριση δύο ξεχωριστών κρατών και στη συνέχεια η δημιουργία μιας χαλαρής συνομοσπονδίας σε ζητήματα άμυνας, οικονομίας και εξωτερικής πολιτικής.
Δεν θέλει διχοτόμηση, γιατί η διχοτόμηση θα σήμαινε το τέλος της προσπάθειάς της να ελέγξει ολόκληρο το νησί. Θέλει μια χαλαρή σύνδεση ώστε μέσω της τουρκοκυπριακής υπόστασης να ελέγχει τις αποφάσεις και την πολιτική του νησιού και να έχει έτσι λόγο και στην ΕΕ.
Η άλλη πλευρά, η ελλαδική και η κυπριακή, δεν υπάρχει κανένα σχέδιο. Δεν γνωρίζει κανείς τι θέλουν. Ένα πολιτικό σύστημα παραδομένο στη Δύση και τυφλά υπάκουο στις εντολές της.
Ας γίνει συνείδηση. Η Ελλάδα (για την Κύπρο δεν μιλάω) λειτουργεί ως προτεκτοράτο. Ίσως ποτέ δεν ήταν σε τέτοια χάλια όπως τα σημερινά. Αν δεν αντιδράσει αποφασιστικά (που δεν θα το κάνει) το παιχνίδι, όχι μόνο με την Κύπρο αλλά με το σύνολο του ελλαδικού χώρου, είναι παρακινδυνευμένο.
Η Κύπρος δεν είναι το προκεχωρημένο φυλάκιο του ελληνισμού. Είναι το τελευταίο φυλάκιο του ελληνισμού. Αν πέσει, έρχεται το τέλος. Σειρά θα έχουν η Θράκη, το Αιγαίο, ακόμη και ο λοιπός χώρος. Συμφώνησε με αυτό την περασμένη Δευτέρα σε μια εξαιρετική εκπομπή της διαδικτυακής τηλεόρασης «Ανιχνεύσεις web tv» και ο επίτιμος Αρχηγός ΓΕΕΘΑ Χρίστος Χριστοδούλου.
Οι Τούρκοι έχουν εγείρει αξιώσεις μέχρι και τη Θεσσαλονίκη. Είναι ώρα να φωνάξουμε στην Αθήνα. Ως εδώ. Αλλάξτε πολιτική. Διαφορετικά, η δορυφοροποίηση είναι επι θύραις.
Η πολιτική της Τουρκίας δεν είναι πολιτική του Ερντογάν. Συμφωνεί το σύνολο των πολιτικών δυνάμεων της χώρας. Η Τουρκία έχει διαμορφώσει εθνική πολιτική με σαφώς προσδιορισμένους στόχους. Όχι κομματική, όπως γίνεται στην Ελλάδα ακόμη και σε μείζονα θέματα εξωτερικής πολιτικής. Και στην τουρκική πολιτική περιλαμβάνεται η δορυφοροποίηση της Ελλάδας. Αυτό το οφθαλμοφανές δεν το βλέπει η Αθήνα;
Αν δεν αντιδράσει τώρα η Ελλάδα, αύριο θα είναι αργά. Η Τουρκία αυτονομείται ολοένα και περισσότερο και ισχυροποιείται. Δεν αντιλαμβάνεται τίποτε πέραν της προβολής ισχύος. Δεν είναι δεδομένη για κανέναν, και αν κάτι ανταλλάξει θα το κάνει με κέρδος.
Πρώτη προτεραιότητα της ελληνικής πολιτικής πρέπει να γίνει η ενίσχυση των Ενόπλων Δυνάμεων και η διακήρυξη της αποφασιστικότητάς τους.
Πριν από μερικά χρόνια ένας ανώτατος στρατιωτικός επιχείρησε να ανοίξει τα μάτια στην ηγεσία και το λαό της Ελλάδας λέγοντας πως τα επόμενα χρόνια θα έρθουμε αντιμέτωποι πολεμικά με την Τουρκία και έπεσαν να τον λιντσάρουν.
Η μόνη περίπτωση να αποφύγει η Ελλάδα πόλεμο με την Τουρκία είναι:
- Να ισχυροποιήσει σε βαθμό ισχυρής αποτροπής τις Ένοπλες Δυνάμεις της.
- Να εκδιώξει την Πέμπτη Φάλαγγα από καίριους τομείς της πολιτείας.
- Να αποβάλει η ηγεσία της το φοβικό σύνδρομο.
- Να ισχυροποιήσει την οικονομία της με ένα άλλο από το σημερινό αναπτυξιακό μοντέλο, πιο αποκεντρωμένο.
- Να διαμορφώσει εθνικούς στόχους (όχι κομματικούς).
Ο πόλεμος, όπως λέει ο αντιστράτηγος ε.α. και τέως αρχηγός της Εθνικής Φρουράς Ηλίας Λεοντάρης, είναι κάτι σύνθετο και δεν τον κάνουν οι Ένοπλες Δυνάμεις. Τον πόλεμο τον κάνει το κράτος. Οι Ένοπλες Δυνάμεις διεξάγουν τις στρατιωτικές επιχειρήσεις, οι οποίες είναι μέρος του πολέμου.
Έχουν συνείδηση αυτού οι πολιτικές ηγεσίες; Γνωρίζουν, αν χρειαστεί, τι θα κάνουν; Ή θα τα εγκαταλείψουν, όπως οι δικτάτορες μετά την τουρκική εισβολή και θα εξαφανιστούν;
Οι διαχρονικές ευθύνες των πολιτικών ηγεσιών είναι τεράστιες:
1974: Η εγκάθετη από τους Αμερικανούς δικτατορία πραγματοποιεί πραξικόπημα στην Κύπρο για να παραδώσει το νησί στους Τούρκους. Στρατιωτικοί «παίζουν» το παιχνίδι ξένων δυνάμεων για να παραχωρήσουν εθνικό, με την ευρεία έννοια, έδαφος.
1974: Η Τουρκία εισβάλει στην Κύπρο και οι στρατιωτικοί (οι άνθρωποι, δηλαδή, που ορκίστηκαν και είχαν ως σκοπό τους τη διαφύλαξη της ακεραιότητας της χώρας) δίνουν εντολή να μην υπάρξει αντίσταση. Στέλνουν, μάλιστα, δυνάμεις σε ακατάλληλη ώρα και σε ακατάλληλο τόπο, για να σφαγιαστούν. Ο πρώτος Αττίλας είναι γεγονός. Ο λαός σιωπά και πανηγυρίζει την αποκατάσταση της Δημοκρατίας. Οι ευθύνες ολόκληρου του μεταπολεμικού πολιτικού συστήματος είναι τεράστιες.
1974: Ο Κ. Καραμανλής δηλώνει πως η Κύπρος είναι μακριά και η Ελλάδα δεν μπορεί να την υποστηρίξει. Ο δεύτερος Αττίλας προελαύνει σαν να κάνει περίπατο. Οι ευθύνες του Καραμανλή είναι μεγάλες.
1983: Ανακηρύσσεται το ψευδοκράτος και ο Ανδρέας Παπανδρέου ποιεί την νήσσαν. Προηγουμένως είχε χαρακτηρίσει casus belli το ενδεχόμενο ανακήρυξης. Οι ευθύνες του είναι μεγάλες. Ο τρίτος Αττίλας πέτυχε.
(Μεσολαβούν αρκετά.)
2021, τέταρτος Αττίλας: Ο Ερντογάν ανοίγει το Βαρώσι και η Αθήνα με τη Λευκωσία χορεύουν στους ρυθμούς του Τούρκου προέδρου. Για τα μάτια της κοινής γνώμης ο Νίκος Δένδιας κάνει επισκέψεις στη Μέση Ανατολή. Μάλλον θα παρακαλεί το Ισραήλ –επιλογή του οποίου είναι η συμμετοχή του στην κυβέρνηση–, να πείσει χώρες όπως το Αζερμπαϊτζάν να μην αναγνωρίσουν τα Κατεχόμενα.
Οι ευθύνες Μητσοτάκη και Δένδια είναι ιστορικές. Όπως και όλου του ψοφοδεούς πολιτικού συστήματος που διαμορφώθηκε τα χρόνια μετά τον Ανδρέα Παπανδρέου. Σημίτης, Γ. Παπανδρέου, Κ. Καραμανλής, Αντ. Σαμαράς, Αλ. Τσίπρας έχουν ευθύνες. Κάπου εδώ μάλλον τελειώνει το παιχνίδι.
Ένας λαός που βολεύεται γύρω από το «Μα δεν έχω άλλη επιλογή» επιλέγει πάντοτε μια μικρών δυνατοτήτων ηγεσία γύρω από τις επιλογές της οποίας βολεύεται και ο ίδιος.
Περιμένει τώρα μήπως άλλοι (οι Αμερικανοί, οι οποίοι μαζί με τους Άγγλους δημιούργησαν το πρόβλημα) δεήσουν ώστε να μην φανεί η ζημιά και να σωθεί το σύστημα. Και μαζί και ο λαός που το σύστημα διοικεί.
Ο κόσμος αλλάζει και όποιος δεν είναι έτοιμος για τις αλλαγές θα μείνει εκτός νυμφώνος.
Ο Ερντογάν φροντίζει να μας το υπενθυμίζει, αλλά το σύστημα γενικώς, και όχι μόνο το πολιτικό, δεν είναι διατεθειμένο να αλλάξει νοοτροπία. Μαζί του δεν αλλάζει νοοτροπία και η κοινωνία η οποία αναλώνεται σε συζητήσεις, αντιπαραθέσεις, ωραίες θεωρίες, αλλά όταν έρχεται η κρίσιμη ώρα ζητά υποχωρήσεις.
Όποιος τα επισημαίνει αυτά εισπράττει δύο λαϊκισμούς. Ο ένας από τη μία πλευρά επικαλείται την αγωνιστικότητα και την αποφασιστικότητα του λαού.
Η άλλη πλευρά –που έχει γίνει το κατεστημένο της χώρας– έχει την αντίληψη πως ό,τι ξεφεύγει από τη δουλική υποταγή στους προστάτες, και την παράκληση προς αυτούς κάθε φορά να σώσουν την Ελλάδα (άλλοι, όχι εμείς), είναι πολεμοχαρές.
Η εκτίμηση, δηλαδή, πως όπως πορεύονται τα πράγματα το παιχνίδι είναι χαμένο και στην Κύπρο και σε όλα τα μέτωπα με την Τουρκία (ο Ερντογάν χορεύει την Αθήνα με όποιο χορό θέλει), και πως επιβάλλεται μια άλλη πιο δυναμική πολιτική, θεωρείται εθνικιστική και πολεμοχαρής.
Με άλλα λόγια, αφού στο παιχνίδι δεν φαίνεται να μπορεί να ανταπεξέλθουν η Αθήνα και η Λευκωσία, όπως όλα δείχνουν, για την τάση αυτή η λύση δεν είναι μια δυναμικότερη στάση, αλλά η υποχώρηση. Αποδοχή τετελεσμένων και εκχώρηση στην Τουρκία δικαιωμάτων που δεν έχει.
Απέναντι σε αυτό το φαινόμενο σε επίπεδο κοινωνίας αναπτύσσονται απλώς θεωρίες αλλά όταν έρχεται η κρίσιμη ώρα κανείς δεν είναι διατεθειμένος να εγκαταλείψει το φραπέ στην παραλία ή το εσπρέσο στο Κολωνάκι. Παραμύθι, εξυπνακισμοί, αλλά στην ουσία μηδέν.
Εν κατακλείδι: Οι ευθύνες της ηγεσίας είναι τεράστιες. Ήρθε η ώρα του λαού να απαιτήσει για να επιβιώσει.
