Πρώτα να γίνουμε εμείς δυνατοί και αυτάρκεις και μετά να ενισχύσουμε συμπληρωματικά τη χώρα με κάθε είδους συμμαχίες
Γράφει ο Σάββας Καλεντερίδης
Μετά την κρίση που ξέσπασε στο Αφγανιστάν, με την ανάληψη της εξουσίας από τους Ταλιμπάν, η παγκόσμια σκηνή στην κυριολεξία ρευστοποιείται. Ένα κράτος περίπου 35 εκατομμυρίων κατοίκων εισέρχεται σε μια σκοτεινή περίοδο, όπου θα επικρατήσει η βαρβαρότητα εναντίον των γυναικών, των γραμμάτων, των τεχνών, της μουσικής, του θεάτρου, της παιδείας. Θα επικρατήσει η βαρβαρότητα εναντίον του ανθρώπου.
Όμως το θέμα είναι ότι η κατάσταση αυτή επηρεάζει μεγάλες, μεσαίες και μικρές χώρες, ανατρέπει παραδοσιακές σχέσεις και ισορροπίες, εξάγει αστάθεια και «ταλιμπανισμό» σχεδόν στις μισές χώρες της ανθρωπότητας.
Η Ρωσία ανησυχεί, γιατί με την κατάσταση που έχει δημιουργηθεί στο Τατζικιστάν και με την τάση φυγής των Αφγανών από την πατρίδα τους, υποψήφιες προς αποσταθεροποίηση χώρες είναι η Κιργιζία, το Τατζικιστάν, το Ουζμπεκιστάν και το Τουρκμενιστάν. Όμως, αν αποσταθεροποιηθούν οι χώρες αυτές, κινδυνεύει με αποσταθεροποίηση και η ίδια η Ρωσία.
Επίσης, ανησυχεί και η Κίνα, γιατί το Αφγανιστάν συνορεύει με την αυτόνομη περιοχή του Σινκιάνγκ, όπου κατοικούν 13 εκατομμύρια Ουιγούροι, με ισχυρά ισλαμιστικά ρεύματα που επηρεάζονται από τους Ταλιμπάν. Και όπως είναι γνωστό, οι Ουιγούροι είναι η «αχίλλειος πτέρνα» της Κίνας, αφού κατηγορείται από τη Δύση ότι διαπράττει γενοκτονία εις βάρος των Ουιγούρων.
Η τρίτη μεγάλη χώρα που απειλείται με αποσταθεροποίηση, είναι το Πακιστάν, το οποίο αποτέλεσε επί πολλά χρόνια την επιχειρησιακή βάση των Ταλιμπάν. Η απειλή που αντιμετωπίζει το Πακιστάν, έχει δύο σκέλη. Το ένα σχετίζεται με τη μετανάστευση εκατοντάδων χιλιάδων Αφγανών στο πακιστανικό έδαφος. Αριθμός που μπορεί να γίνει εκατομμύριο ή και εκατομμύρια. Το άλλο σκέλος έχει να κάνει με την οργάνωση Ταλιμπάν του Πακιστάν.
Αν οι Ταλιμπάν του Αφγανιστάν κερδίσουν το στοίχημα και κατορθώσουν να διοικήσουν τη χώρα τους, οι Ταλιμπάν του Πακιστάν θα αποκτήσουν δύναμη που είναι πιθανόν να απειλήσει τη σταθερότητα της χώρας αυτής.
Η τέταρτη μεγάλη χώρα που απειλείται, είναι το Ιράν, το οποίο ήδη φιλοξενεί στο έδαφός του πάνω από ένα εκατομμύριο Αφγανούς μετανάστες. Το Ιράν, μαζί με την Τουρκία, έπαιζαν ένα παιχνίδι με τους Αφγανούς μετανάστες, τους οποίους χρησιμοποιούσαν ως «όπλο» εναντίον της Ελλάδας και της Ευρώπης. Τώρα όμως το «όπλο» αυτό μπορεί να γίνει αυτεπίστροφο, δηλαδή μπούμερανγκ, αφού οι Αφγανοί δεν θέλουν να μπουν σε περιπέτειες, δεδομένου ότι οι δρόμοι προς την Ευρώπη δεν είναι πλέον τόσο ανοιχτοί, όπως μέχρι τώρα.
Η πέμπτη μεγάλη χώρα που απειλείται, είναι η Τουρκία, η οποία επίσης έπεσε στο λάκκο που έσκαβε για την Ελλάδα και την Ευρώπη. Ο Ερντογάν λέει ότι η Τουρκία φιλοξενεί ήδη 300 χιλιάδες Αφγανούς, ενώ η αντιπολίτευση μιλά για ένα εκατομμύριο. Οι δημοσκοπήσεις λένε ότι οι ψηφοφόροι, ακόμα και εκείνοι του ΑΚΡ και του ΜΗΡ, δεν θέλουν άλλους μετανάστες.
Οι Αφγανοί κι εδώ δεν θέλουν να μπουν σε περιπέτειες προς Ελλάδα και Ευρώπη, γιατί τα μέτρα αποτροπής έχουν ενταθεί και προτιμούν να μείνουν στην Τουρκία.
Και όπως είναι γνωστό, είναι καλή η εξουσία. Καλό το Ισλάμ, καλός ο Νεοοθωμανισμός, όμως καλύτερη όλων είναι η εξουσία, λέει ο Ερντογάν. Άρα, πρόβλημα οι Αφγανοί και για την Τουρκία.
Για την Ελλάδα, δεν είναι ανάγκη να αναφέρουμε και πολλά. Τυχόν μαζική εισβολή Αφγανών στην Ελλάδα, θα οδηγήσει σε πολιτικές αλλά και κοινωνικές ανατροπές. Αυτό το γνωρίζουν και οι πέτρες, μόνο οι ιδεοληπτικοί και οι εθνομηδενιστές δεν το βλέπουν αυτό.
Το ίδιο ισχύει και για την Ευρώπη. Τυχόν μαζική εισβολή εκατομμυρίων Αφγανών, θα ενισχύσει τα εθνικιστικά και ακροδεξιά κινήματα, εξέλιξη που θα οδηγήσει σε πολιτικές ανατροπές στη Γερμανία, τη Γαλλία, άρα σ’ ολόκληρη την Ευρώπη.
Η μόνη που μένει αλώβητη από την κατάσταση αυτή είναι η Αμερική, οι ΗΠΑ, επειδή παρεμβάλλεται ένας ολόκληρος ωκεανός. Όμως, το πλήγμα στο κύρος και την αξιοπιστία των ΗΠΑ ως συμμάχου χώρας είναι τεράστιο, ίσως ανεπανόρθωτο.
Γι’ αυτό θεωρούμε ότι η ανθρωπότητα ολόκληρη έχει μπει σε μια φάση ρευστότητας. Το καθεστώς των Νεο-Ταλιμπάν θα οδηγήσει σε νέες εξελίξεις, θα δώσει στους παίκτες που δραστηριοποιούνται στην περιοχή την ευκαιρία να δημιουργήσουν νέες μεθόδους σχέσεων, οι συμμαχίες θα αλλάξουν και τα συμφέροντα θα φέρουν μερικές χώρες πιο κοντά μεταξύ τους και θα απομακρύνουν άλλες.
Όσο για την αξιοπιστία των ΗΠΑ ως συμμάχου χώρας, που είναι ένα θέμα καυτό για την Ελλάδα και την Κύπρο, όσο και να θέλει να πιστέψει κανείς ότι με μας τα πράγματα είναι διαφορετικά, είναι λάθος να μην φέρει στο νου του και ο πιο φιλοαμερικάνος την κατάσταση που βρέθηκαν οι Κούρδοι πριν τρία χρόνια όταν ο Τραμπ αποφάσισε να «πουλήσει» τους συμμάχους του Κούρδους στη Συρία, ούτε τους Αφγανούς, που άφησαν έρμαιο στα χέρια των Ταλιμπάν.
Ένας λογικός συνειρμός είναι ο εξής:
Πριν λίγα χρόνια «πούλησαν» τους Κούρδους, φέτος του Αφγανούς, αύριο ποιος θα έχει σειρά;
Άραγε στην Αθήνα και τη Λευκωσία απασχολεί κανέναν αυτό το ακανθώδες και καυτό ζήτημα;
Υπολογίζει κανείς τι θα γίνει, αν τα εθνικά συμφέροντα των ΗΠΑ επιβάλλουν το «άδειασμα» της Κύπρου και της Ελλάδας, όπως έγινε το 1974 στην Κύπρο;
Όλα αυτά μας οδηγούν σε ένα τελικό συμπέρασμα: Σε αυτόν τον ρευστοποιημένο κόσμο, με τις σχέσεις και τις συμμαχίες να αλλάζουν από τη μια μέρα στην άλλη και με την Τουρκία να υπερεξοπλίζεται και να εκδηλώνει ανερυθρίαστα την επεκτατική της πολιτική στην Κύπρο και την Ελλάδα, επιτακτική ανάγκη είναι να ενισχύσουμε το εθνικό κράτος, την εθνική παραγωγή και την εθνική μας άμυνα.
Πρώτα να γίνουμε εμείς δυνατοί και αυτάρκεις και μετά να ενισχύσουμε συμπληρωματικά τη χώρα με κάθε είδους συμμαχίες.
Οι καιροί ου μενετοί.
Σημείωση: Άραγε έχει αναλογιστεί κανείς από τους κυβερνώντες εαν η Ελλάδα θα μπορέσει να αμυθεί αποτελεσματικά απέναντι στην εντεινόμενη τουρκική επιθετικότητα, όταν οι αλλοδαποί, κυρίως μουσουλμάνοι, φιλικά διακείμενη στην ισλαμική Τουρκία, θα αποτελέσουν το 20 και το 30% του πληθυσμού της χώρας;
Τότε θα μπορούμε να μιλάμε για εθνικό κράτος, ή μήπως για ένα κράτος πολυεθνικό και ημι-ισλαμικό, που το υποδουλώσαμε είτε με την δική μας βούληση είτε με την αδυναμία να αντισταθούμε στις αθλιότητες που επιβάλουν κέντρα εντός και εκτός Ελλάδος;
