Ήμασταν τυχεροί όσοι βρεθήκαμε το Σάββατο 11 Σεπτεμβρίου στο Καλλιμάρμαρο Παναθηναϊκό Στάδιο. Οκτακόσια νέα αγόρια και κορίτσια από διάφορες πόλεις της Ελλάδος σχημάτισαν μία μεγάλη χορωδία και ένωσαν τις φωνές τους με διάσημους τραγουδιστές και με τα Μουσικά Σύνολα της Εκκλησίας της Ελλάδος για να τιμήσουν την επέτειο της Επαναστάσεως του 1821.
«Της Πίστης και της Λευτεριάς» ήταν ο τίτλος της εκδηλώσεως, η οποία πραγματοποιήθηκε με την παρουσία του Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ. Ιερωνύμου.
Τρία σημεία κρατώ περισσότερο από τη νεανική συναυλία των χορωδιών, που εκπαιδεύθηκαν υπό την αιγίδα των κατά τόπους Ιερών Μητροπόλεων. Πρώτον τον ενθουσιασμό με το οποίο ανέμιζαν τις σημαίες. Η ελληνική σημαία πλαισιωνόταν από τις σημαίες της Επαναστάσεως, των διαφόρων πόλεων, των νησιών και των οπλαρχηγών. Συντονισμένα και συγχρονισμένα τα μέλη των χορωδιών ξεδίπλωναν στο βραδυνό αεράκι τις σημαίες των προγόνων μας, οι οποίες, σχεδόν όλες, είχαν αναφορές στην Ορθόδοξη Πίστη. Ήταν μία Επανάσταση με εθνική και θρησκευτική ταυτότητα. Οι περισσότερες σημαίες του 1821 το πιστοποιούν. Ο Σταυρός βρίσκεται στο κέντρο.
Δεύτερο αξιοσημείωτο στοιχείο από τη συναυλία της Εκκλησίας για το 1821 είναι η διαχρονική αξία των δημοτικών τραγουδιών. Όταν ακούς τα «Παιδιά από τη Σαμαρίνα» ή τα «Σαράντα παλληκάρια από τη Λειβαδιά» καταλαβαίνεις ότι αυτά τα λόγια και αυτές οι μουσικές συνομιλούν με την Ελληνική Διάρκεια, τη συνέχεια του Ελληνισμού, Το δημοτικό τραγούδι, άρρηκτα δεμένο με την Ελληνική Επανάσταση και με την ψυχοσύνθεση του λαού μας, συνδυάζει στοιχεία από την αρχαία τραγωδία, από την ακριτική βυζαντινή ποίηση, από την Ορθόδοξη υμνογραφία. Με τα δημοτικά τραγούδια ο Έλληνας της Τουρκοκρατίας και του 1821 υμνούσε ήρωες, αλλά και πενθούσε αγαπημένα πρόσωπα, πανηγύριζε νίκες, αλλά και εξέφραζε την πίκρα του για τα δεινά του Γένους.
Τρίτο σημείο που μού έκανε εντύπωση: Η επιτυχημένη σύνδεση των μεγάλων ποιητικών έργων με τους σπουδαίους μουσικοσυνθέτες των τελευταίων δεκαετιών. Ο Τσάμικος σε μουσική Μάνου Χατζηδάκη και στίχους Γκάτσου μάς μιλά για την Άννα την Κομνηνή και για τον Νικηταρά κάνοντάς τους οικείους σε κάθε Έλληνα. Το Άξιον Εστί του Οδυσσέα Ελύτη, μελοποιημένο από τον αείμνηστο Μίκη Θεοδωράκη συγκινεί όλες τις ηλικίες, όπως μας συγκινούν και οι Ελεύθεροι Πολιορκημένοι του Σολωμού σε μουσική Γιάννη Μαρκόπουλου.
«Της Πίστης και της Λευτεριάς». Επιτυχημένος ο τίτλος, διότι μας θύμισε τα ιδανικά των αγωνιστών. Αυτών που προετοίμασαν το 1821 και αυτών που το υλοποίησαν. Η Ελευθερία είναι βγαλμένη μέσα από τα κόκκαλα των Ελλήνων, όπως διδάσκει ο Ύμνος εις την Ελευθερίαν, αλλά και από τα κηρύγματα του Πατροκοσμά, τον Θούριο του Ρήγα, το όραμα της Μεγάλης Ιδέας, την ελπίδα ότι θα έρθει το «ποθούμενον», ότι θα ξαναγίνει το «ρωμαίικο». Παρά τις δεκάδες αποτυχημένες εξεγέρσεις πριν από το 1821 οι Έλληνες κράτησαν την ελπίδα τους, διότι πίστευαν στον Θεό, πίστευαν στις αρχαιοελληνικές και βυζαντινές ρίζες τους, είχαν ήθος αντιστασιακό και πνεύμα αγωνιστικό.
Ας φέρουμε τα παιδιά μας πιο κοντά στα κείμενα και στα τραγούδια της Πίστης και της Λευτεριάς. Για να μην απογοητεύονται. Για να αγωνισθούν με ομοψυχία για ένα καλύτερο μέλλον!
Κωνσταντίνος Χολέβας
