Από τον Γεώργιο Ν. Ξενόφο
Κάθε κράτος έχει το ιερό του σύμβολο. Αυτό για εμάς τους Έλληνες είναι η γαλανόλευκη, “αυτό το ιερό πανί το γαλανό και τ’ άσπρο”, που “ύφανε η δόξα και κέντησε η παλικαριά”, όπως γράφει ο ποιητής.
Η ελληνική σημαία είναι η πιο δοξασμένη σημαία του κόσμου. Στις πτυχές της ενσαρκώνονται οι πόθοι και τα ιδανικά μας και είναι γραμμένη όλη η ιστορία της φυλής μας. Παρούσα σ’ όλους τους αγώνες του έθνους μας, είναι μάρτυρας όλων των θυσιών των άξιων υπερασπιστών της ελευθερίας μας, οι οποίοι με τα σπαθιά στα χέρια ανοίγουν δρόμο, για να περάσει και να στηθεί στα κάστρα και στις βουνοκορφές της πατρίδας μας μέσα στα πεδία των μαχών.
Πάντα η θωριά της και το θρόισμά της προκαλεί ιερή συγκίνηση και εθνική υπερηφάνεια στην καρδιά κάθε Έλληνα. Μαγεύει, εμπνέει και ενθαρρύνει πάντα τα άξια παλικάρια της φυλής μας, που την κρατούν με σεβασμό στα χέρια τους και προτιμούν να σκοτωθούν παρά να την εγκαταλείψουν στα χέρια του εχθρού. Η εγκατάλειψη της σημαίας σε ώρα πολέμου αποτελεί ατιμωτική πράξη και ο Έλληνας ποτέ δεν είναι διατεθειμένος να διαπράξει ένα τέτοιο εθνικό έγκλημα. Με πλήρη συναίσθηση της ευθύνης του τη μεταφέρει στη μάχη και με κάθε θυσία προσπαθεί να την κρατήσει άσπιλη και αμόλυντη μακριά από τα βέβηλα χέρια του εχθρού.
Γι’ αυτό ακριβώς ο νέος στρατιώτης στον όρκο του που δίνει προς την πατρίδα αναφέρεται ειδικά στη σημαία και υπόσχεται να μην την εγκαταλείψει ποτέ, αλλά να την υπερασπίζεται μέχρι την τελευταία ρανίδα του αίματός του. Πάντα όταν κινδυνεύει η σημαία μας να πέσει στα χέρια του εχθρού, γίνονται πείσμονες προσπάθειες και χύνεται άφθονο αίμα γύρω της, για να διασωθεί και να μην πέσει στον εχθρό.
Η ελληνική σημαία δεν είναι μόνο η πιο δοξασμένη σημαία του κόσμου. Είναι μαζί και η πιο όμορφη. Το λευκό της συμβολίζει το χιόνι των βουνών μας και την αγνότητα της ελληνικής ψυχής και το γαλάζιο το χρώμα του ουρανού και της γαλάζιας θάλασσας που περιβάλλει την πατρίδα μας. Ο σταυρός της είναι το σύμβολο της θρησκείας μας. Παράλληλα, όπως λέει ο ποιητής: “Κι ο σταυρός που λαμπυρίζει στην ψηλή της κορυφή, είν’ ο φάρος που φωτίζει, μια ελπίδα μας κρυφή”.
Έτσι, πατρίδα και θρησκεία, ελληνισμός και χριστιανισμός, ενσαρκώνονται αδελφωμένα πάνω στη σημαία μας. Είναι γ’ αυτό το διπλό σύμβολο, που συνδέει άρρηκτα την πατρίδα και τη θρησκεία, που αχώριστες μέχρι σήμερα σ’ όλους τους αγώνες της φυλής μας δημιούργησαν τα μεγάλα έπη. Τα χρώματα της σημερινής σημαίας μας αποφασίστηκαν κατά την πρώτη Εθνική Συνέλευση των Ελλήνων στην Επίδαυρο την πρώτη του Γενάρη του 1822.
Η πρώτη δε επίσημη ελληνική σημαία υψώθηκε από τον Αλέξανδρο Υψηλάντη στο Ιάσιο της Μολδοβλαχίας στις 21 του Φλεβάρη του 1821. Επάνω της είχε τις εικόνες του Αγίου Κωνσταντίνου και της Αγίας Ελένης με το σταυρό στη μέση και τις λέξεις “Εν τούτω νίκα”. Στην Ελλάδα η πρώτη σημαία που υψώθηκε με την έναρξη της Επανάστασης στις 25 Μαρτίου του 1821 στη Μονή της Αγίας Λαύρας ήταν το παραπέτασμα της Ωραίας Πύλης του ναού της.
Σήμερα η σημαία μας, με τη μορφή που προαναφέραμε, κυματίζει περήφανη στα σύνορα, στα κάστρα, και στα καράβια μας, για να θυμίζει παντού την Ελλάδα και να τονίζει σε κάθε εχθρό και επίβουλο κατακτητή πως η χώρα αυτή είναι ομογάλακτη αδελφή της ελευθερίας και σκλάβα ποτέ δεν γίνεται. Τελειώνοντας, θέλουμε να τονίσουμε ότι όλοι οι Έλληνες, μικροί και μεγάλοι, οφείλουμε απέραντη αγάπη και σεβασμό στην ένδοξη γαλανόλευκή μας. Η θέα της πρέπει να μας συγκινεί πάντα και να μας γεμίζει με εθνική υπερηφάνεια.
Ας μην ξεχνάμε ποτέ τα λόγια του εθνικού μας ποιητή: “Έλληνα, κοίταξέ με στα μάτια της ψυχής σου τη γαλανόλευκη σημαία μας και θα αισθανθείς να λαχταρίζει μέσα σου κάθε είδος μεγαλείου”. Υπάρχουν βέβαια και οι πολεμικές σημαίες που έχουν επάνω τους η καθεμιά την εικόνα του προστάτη αγίου κάθε σώματος. Έτσι, η σημαία του πεζικού έχει στο κέντρο, την εικόνα του Αγίου Γεωργίου Καβαλάρη, η σημαία του ναυτικού την εικόνα του Αγίου Νικολάου, η σημαία της αεροπορίας την εικόνα του Αρχάγγελου Μιχαήλ κ.λπ.
