Σαράντα μέρες ορίζει η παράδοση να μεταδίδουμε το αναστάσιμο μήνυμα, το οποίο φέτος απέκτησε έναν ιδιαίτερο συμβολισμό εξαιτίας της πρωτόγνωρης κατάστασης που βιώνουμε.
«Χριστός Ανέστη» σε κάπως πιο ουσιαστική έκφραση και μάλιστα σε μια δύσκολη χρονική συγκυρία, που θέλει ακόμη και πανίσχυρα κράτη να βλέπουν τα συστήματα υγείας να καταρρέουν από την ασφυκτική πίεση που προκαλούν τα κρούσματα του ιού.
Αντλώντας δύναμη από τη βεβαιότητα ότι η ζωή κατισχύει του θανάτου, έχουμε κάθε λόγο να είμαστε υπερήφανοι ως λαός για το γεγονός ότι καταφέρνουμε να βγούμε από αυτή τη δοκιμασία με τις λιγότερες απώλειες σε ανθρώπινες ζωές.
«Θανάτῳ θάνατον πατήσας» διαλαλούσαν οι απανταχού πιστοί από την καραντίνα, την ώρα που εκατοντάδες άνθρωποι σε κάθε γωνιά της γης έδιναν μάχη για να κρατηθούν στη ζωή. Μέχρι το βράδυ της περασμένης Τετάρτης συνολικά πάνω από 180 χιλιάδες άνθρωποι πέθαναν από τον ιό και μάλιστα πολλοί από αυτούς υπέκυψαν εντελώς αβοήθητοι, γεγονός που καθιστά τον απολογισμό ακόμη πιο τραγικό. Ο λεγόμενος πολιτισμένος κόσμος έχει δεχθεί μια μεγάλη ηθική ήττα και παραμένει υπόλογος έναντι των πολιτών του για την απρονοησία και την έλλειψη αποτελεσματικού σχεδίου διαχείρισης της πανδημίας.
Ασφαλώς ο θάνατος είναι κρίκος της αλυσίδας της ζωής και σαν τέτοιος δεν θα έπρεπε να φοβίζει. Γίνεται όμως δυσβάστακτος για όσους χάνουν κάποιον δικό τους στον διάδρομο ενός νοσοκομείου, εκλιπαρώντας για ένα κρεβάτι με αναπνευστήρα, για στοιχειώδη φροντίδα, για την περίθαλψη που αξίζει ο κάθε άνθρωπος, ακόμη και ο τελευταίος που υπάρχει στη γη.
Τέτοιες φρικτές στιγμές δεν ζήσαμε στην Κύπρο και την Ελλάδα και είναι άξιοι επαίνου όσοι εργάστηκαν για να αποτρέψουν τις εφιαλτικές εικόνες που είδαμε να διαδραματίζονται στο εξωτερικό, ακόμη και στα πλέον φημισμένα νοσηλευτήρια.
Το κακό σενάριο φαίνεται να περνά, όμως τα δύσκολα θα έρθουν μπροστά μας όταν το κέρφιου περάσει. Δειλά δειλά όταν θα ανοίξουμε τις σφραγισμένες πόρτες και τα αποστειρωμένα σπίτια μας, θα δούμε κατάματα τι υπάρχει εκεί έξω στην κοινότητα, την οποία εγκαταλείψαμε άρον άρον για να σωθούμε από τον ιό. Όταν κλείσουμε τα tablet και ανοίξουμε τα μάτια θα αντικρίσουμε το δράμα της διπλανής πόρτας, τους φίλους και συνάδελφους που έχασαν τη δουλειά τους, τους συγγενείς των οποίων τα εισοδήματα μειώθηκαν σε οριακά επίπεδα, τις επιχειρήσεις που παραπαίουν, τους αυτοεργοδοτούμενους που έμειναν χωρίς έσοδα, τους καταστηματάρχες που βάζουν λουκέτο, όλους εκείνους που βλέπουν το βιός τους να εξαφανίζεται και τις ζωές τους να ανατρέπονται. Σ᾽ αυτούς θα πρέπει πλέον να στραφεί η προτεραιότητα του κράτους, ώστε να τους βοηθήσει να αντέξουν τη δοκιμασία και να μη βρεθούν στο περιθώριο της ζωής, όπου η ανυπαρξία προοπτικής είναι το ίδιο επικίνδυνη με την ανυπαρξία οξυγόνου.
Όσοι βιαστήκαμε να πούμε ότι το 2013 τα είδαμε όλα, προφανώς θα πρέπει να αναθεωρήσουμε αυτή μας τη βεβαιότητα, γιατί δυστυχώς όσα πρόκειται να προκύψουν θα είναι πολύ χειρότερα. Το μόνο κοινό που έχουν τα δύο συμβάντα είναι ότι επέτειναν το αίσθημα της ανασφάλειας και μας έκαναν ακόμη πιο φοβισμένους και περισσότερο φοβικούς. Μέχρι πριν επτά χρόνια ελάχιστοι είχαν το θάρρος να παραδεχθούν ότι το πάλαι ποτέ θαυμαστό τραπεζικό σύστημα της Κύπρου έπασχε από μια σοβαρή νόσο και έπρεπε να μπει στην εντατική για να σωθεί. Κανένας δεν μιλούσε για κούρεμα καταθέσεων ή πόσο μάλλον για κλείσιμο τράπεζας, ένα σύμβολο σταθερότητας και ασφάλειας. Μέχρι πριν από μερικούς μήνες κανένας δεν μπορούσε να διανοηθεί ότι θα φθάναμε στο σημείο να βλέπουμε αξιόπιστα και σοβαρά κράτη να μετρούν αναπνευστήρες και νεκρούς μέσα στα ζηλευτά νοσοκομεία τους.
Η επόμενη μέρα είναι άγνωστη κι αυτό την κάνει ακόμη πιο δύσκολη και πολύ χειρότερη. Ο κλονισμός της εμπιστοσύνης, ο φόβος της απώλειας και η αβεβαιότητα για το αύριο δημιουργούν μια ζοφερή προοπτική. Από την Κύπρο μέχρι την Ελλάδα και από την υπόλοιπη Ευρώπη μέχρι την Αμερική, οι άνθρωποι παρακολουθούν με αγωνία την καμπύλη της διασποράς του αόρατου εχθρού, προσπαθώντας όσο μπορούν να προγραμματίσουν τη ζωή τους. Παρηγοριά η πεποίθηση ότι την τελευταία λέξη δεν την έχει ο θάνατος.
«Αληθώς Ανέστη».
Γιάννης Αντωνίου
