Έρημη γη. Ούτε γυναίκα για ψωμί ούτε παιδί για παιγνίδι ούτε άντρας για άμυνα, για επίθεση.” Έζρα Πάουντ
Γράφει ο Προκόπης Μπίχτας
Αν πιστέψουμε την ρήση του φον Κλαούζεβιτς “ως πόλεμος νοείται μια πράξη βίας που αποσκοπεί στο να υποχρεώσει την μια πλευρά να υποταχθεί στην θέληση της άλλης”, η Ελλάδα βρίσκεται σε πόλεμο με την Τουρκία.
Η Τουρκία επιτίθεται.
Η Τουρκία προωθεί την στρατηγική της με μια σειρά επιθετικά, τακτικά βήματα:
1) Υπογράφει το παράνομο τουρκολιβυκό σύμφωνο.
2) Αμφισβητεί συστηματικά την ελληνικότητα μιας σειράς ελληνικών νησιών.
3) Προπαγανδίζει συστηματικά στο εξωτερικό και το εσωτερικό της τα ανύπαρκτα δικαιώματά της στο Αιγαίο.
4) Αξιοποιεί την διαχρονική, στρατηγική σχέση της με την Γερμανία.
5) Αξιοποιεί την χρόνια ηττοπάθεια και μωρία του ελληνικού πολιτικού συστήματος.
6) Αξιοποιεί την επιρροή που έχει σε μεγάλο μέρος του ελληνικού πολιτικού συστήματος.
7) Το Ορούτς Ρέις προβαίνει σε συστηματικές έρευνες στην ελληνική υφαλοκρηπίδα και μάλιστα με την προστασία του τουρκικού στόλου. Η έλλειψη ουσιαστικής αντίδρασης από την κυβέρνηση και το σύνολο του ελληνικού πολιτικού συστήματος τής επιτρέπει να διεκδικήσει και να κατοχυρώσει δικαιώματα de facto, περιορίζοντας τα ελληνικά κυριαρχικά δικαιώματα στην ελληνική υφαλοκρηπίδα και την ελληνική ΑΟΖ. Την ίδια στιγμή το Μπαρμπαρός και το Γιαβούζ κάνουν γεωτρήσεις στην Κυπιακή υφαλοκρηπίδα με την συνοδεία πολεμικών πλοίων, αμφισβητώντας την στην πράξη.
8) Καταφέρεται εναντίον της συνθήκης της Λωζάννης και προωθεί την αλλαγή συνόρων.
9) Φανατίζει και προετοιμάζει τον λαό της για πόλεμο.
Δηλαδή η Τουρκία προχωρεί προς τον στρατηγικό της στόχο, που είναι η συρρίκνωση της ελληνικού εθνικού χώρου και η αφαίρεση από την Ελλάδα την δυνατότητα να δρα σαν ανεξάρτητο κράτος. Τότε θα επιτευχθεί ο αντικειμενικός σκοπός της, δηλαδή η δημιουργία της “Γαλάζιας Πατρίδας”.
Το ελληνικό σύστημα εξουσίας αδιαφορεί και εχθρεύεται την Ελλάδα.
Οι επιδιώξεις της Τουρκίας κινδυνεύουν με κατάρρευση σε κάθε μέτωπο που έχει ανοίξει, εκτός από το ελληνικό! Το ελληνικό πολιτικό σύστημα θα μπορούσε εύκολα να τελειώσει το ζήτημα με την Τουρκία και, μάλιστα σε μεγάλο βάθος χρόνου, εκμεταλλευόμενη τα μεγάλα λάθη του τυχοδιώκτη και διακατεχόμενου από ψευδαίσθηση μεγαλείου Ερντογάν, όμως αντί γι αυτό, επέδειξε και επιδεικνύει πρωτοφανή αδράνεια, αν όχι κάτι χειρότερο!
1) Η Ελλάδα δεν έχει στρατηγική απέναντι στην Τουρκία. Έχει επιτρέψει στη Τουρκία να πάρει την πρωτοβουλία των κινήσεων και περιορίζεται μόνο σε σπασμωδικές, αμυντικές, αντανακλαστικές και παιδαριώδεις κινήσεις παθητικής αμυντικής τακτικής. Αυτό ισοδυναμεί με επερχόμενη, σίγουρη ήττα.
2) Επεξέτεινε τα χωρικά ύδατα στο Ιόνιο, αλλά όχι και στο Αιγαίο, καταστρατηγώντας το Διεθνές Δίκαιο που δεν προβλέπει τμηματική επέκταση, δίνοντας μήνυμα φόβου και υποχωρητικότητας έναντι της Τουρκίας.
3) Δεν επέκτεινε μονομερώς την αιγιαλίτιδα ζώνη στα 12 μίλια, όπως το Διεθνές Δίκαιο της δίνει το μη διαπραγματεύσιμο δικαίωμα να το πράξει.
4) Δεν οριοθέτησε ΑΟΖ με την Κύπρο. Έχει αφήσει την Κύπρο στην μοίρα της. Αυτό αποτελεί στρατηγική ήττα του ελληνισμού και οι συνέπειες θα είναι τρομακτικές!
5) Προχώρησε σε καταστρεπτική συμφωνία για οριοθέτηση ΑΟΖ με την Αίγυπτο, παραχωρώντας θαλάσσιες εκτάσεις στην Τουρκία και αποδεχόμενοι την έννοια της μειωμένης επήρρειας νησιών, αγνοώντας τις σαφείς διατάξεις του Διεθνούς Δικαίου. Η Τουρκία θα αξιοποιήσει νομικά και πολιτικά αυτές τις πράξεις.
6) Δεν θίγει το τουρκολιβυκό σύμφωνο, παρά τις περί του αντιθέτου δηλώσεις.
7) Δεν αξιοποιεί την αξιοσημείωτη δύναμη αποτροπής της Ελλάδας.
8) Δεν αξιοποιεί τις μεγάλες αντιθέσεις που υπάρχουν στο εσωτερικό της Τουρκίας, λόγω της καταπίεσης που ασκεί αυτή σε δεκάδες εκατομμύρια Κούρδους, Αλευίτες, Αραβόφωνους κ.λ.π.
9) Δεν αξιοποιεί τις μεγάλες δυνατότητες της Ελλάδας για δημιουργία ισχυρότατων συμμαχιών. Αντίθετα απέρριψε την πρόταση της Γαλλίας για προμήθεια υποστρατηγικών όπλων και στρατιωτικής συνδρομής σε περίπτωση επίθεσης από τρίτη χώρα.
10) Εμμένει σε εκκλήσεις “βοήθειας” (κλαψουρίσματα) προς αμφίβολους συμμάχους και προς τον, ιστορικά αποδεδειγμένο σύμμαχο της Τουρκίας, την Γερμανία, ενώ ο πρωθυπουργός έχει δηλώσει ότι δεν επιθυμεί κυρώσεις εις βάρος της Τουρκίας!
11) Πορεύεται σε διάλογο που θα σημάνει ιστορική ήττα του ελλαδικού και του κυπριακού χώρου, με ανυπολόγιστα τραγικές συνέπειες για τον ελληνισμό.
12) Συντρίβει το ηθικό του ελληνικού λαού σπείροντας δυστυχία και ηττοπάθεια.
13) Συνεχίζει και επιτείνει την εκστρατεία προηγούμενων κυβερνήσεων για την απάλειψη της ιστορικής μνήμης, άρα της εθνικής ταυτότητας των Ελλήνων.
14) Οι στρατιωτικές και άλλες κινήσεις της κυβέρνησης δεν σχετίζονται με κάποια δήθεν προσπάθεια για θωράκιση της χώρας. Οφείλονται μόνο στο γεγονός ότι ο τυχοδιώκτης και αδέξιος Ερντογάν φόβισε το ελληνικό μπλοκ εξουσίας ότι απειλείται η ύπαρξή του.
15) Η κυβέρνηση με την σιωπηρή ή δηλωμένη στήριξη ολόκληρης της αντιπολίτευσης έχει αποδεχθεί όλες τις επιθετικές πράξεις της Τουρκίας και προχωρεί σε ένα διάλογο με θέμα το μέγεθος του κομματιού της εθνικής κυριαρχίας που θα παραχωρήσει στην Τουρκία είτε έπειτα από ένα θερμό επεισόδιο είτε χωρίς αυτό.
Η ισχύς μιας χώρας δεν στοιχειοθετείται μόνο από το αξιόμαχο των ενόπλων δυνάμεών της. Στοιχειοθετείται, επίσης, από την κατάσταση της οικονομίας της, την σύναψη συμμαχιών και την δυνατότητα σύναψης συμμαχιών, την εθνική ομοιογένεια του πληθυσμού της, τον αριθμό και το ηθικό του, και το θεμελιώδες: την πολιτική βούληση του πολιτικού της συστήματος να χρησιμοποιήσει την ισχύ! Αυτά τα στοιχεία, μαζί με τον ορυκτό πλούτο, την εδαφική έκταση, τον πολιτισμό και την γεωγραφική θέση της συνιστούν την γεωπολιτική της αξία.
Οι ελληνικές κυβερνήσεις, ιδιαίτερα των τελευταίων χρόνων, με την ενεργή ή παθητική συνδρομή του συνόλου της αντιπολίτευσης, έχουν κάνει και συνεχίζουν να κάνουν οτιδήποτε μπορούν για να μειωθεί η ισχύς της Ελλάδας:
1) Έβαλαν την Ελλάδα στο ευρώ, υπονομεύοντας την οικονομία της προς όφελος της Γερμανίας
2) Υπέγραψαν τα μνημόνια, αποποιούμενες επίσημα την εθνική κυριαρχία (Άρθρο 14, παρ. 5 του πρώτου μνημονίου) και παραδίδοντάς την σε ξένες κράτη και υπερεθνικούς οργανισμούς.
3) Αποδέχονται και εξυπηρετούν το παράνομο και επαχθές δημόσιο χρέος αποστερώντας από το κράτος πολύτιμους πόρους που θα μπορούσαν να διοχετευθούν στις επιχειρήσεις, τις οικτρά παραμελημένες ένοπλες δυνάμεις, την Δημόσια Παιδεία, την Δημόσια Υγεία, την Δημόσια Διοίκηση κ.λ.π. και να αυξήσουν, έτσι, την συνολική ισχύ της Ελλάδας.
4) Τα μνημόνια και τα δάνεια από τον γερμανικό ΕΜΣ υποθήκευσαν την Δημόσια Περιουσία και τον τεράστιο ορυκτό πλούτο της χώρας.
5) Επιτρέπουν και, συχνά, ενθαρρύνουν και παροτρύνουν χιλιάδες αλλοδαπούς από κάθε γωνιά της Γης να εισέλθουν στην χώρα, καλυπτόμενοι άλλοτε πίσω από το ψέμα της “προσφυγιάς”, άλλοτε πίσω από το ψευτοδίλημμα “τι να κάνουμε; Να τους αφήσουν να πνιγούν;”, πάντως πάντοτε κάτω από την ομπρέλλα ενός ψευδεπίγραφου “ανθρωπισμού”.
Με αυτόν τον τρόπο βάλλουν κατά της ομοιογένειας του ελληνικού πληθυσμού και επιχειρούν να δημιουργήσουν αντιθέσεις και χάος στο εσωτερικό της χώρας.
Αυτή η πρακτική του κάλπικου “ανθρωπισμού” αδιαφορεί για το κοινωνικό πρόβλημα που δημιουργείται και για το αδιαμφισβήτητο γεγονός ότι ανάμεσα στους λαθρομετανάστες βρίσκονται όργανα εχθρικών δυνάμεων με ύποπτους σκοπούς.
6) Οι ανάγκες των ενόπλων δυνάμεων σε άψυχο και έμψυχο υλικό έχουν παραμεληθεί σε πρωτοφανή βαθμό και το στράτευμα διατηρεί το αξιόμαχό του αποκλειστικά λόγω της μεγάλης ικανότητας, της εφευρετικότητας και της αυτοθυσίας πολλών στελεχών του!
Όμως, όσο ικανές και αξιόμαχες να είναι οι ένοπλες δυνάμεις μιας χώρας δεν χαράσσουν πολιτική. Η χάραξη της πολιτικής είναι ευθύνη της πολιτικής ηγεσίας, η οποία θα χρησιμοποιήσει τις ένοπλες δυνάμεις για να επιτύχει τους πολιτικούς στόχους. Η πολιτική ηγεσία μιας χώρας είτε χρησιμοποιεί τις ένοπλες δυνάμεις με σωστό τρόπο και αποκρυσταλλώνει τις στρατιωτικές νίκες τους σε εθνικό όφελος είτε τις χρησιμοποιεί λανθασμένα ή καθόλου(!) και είναι υπόλογη για εθνικές απώλειες.
7) Αγνοούσαν και συνεχίσουν να αγνοούν επιδεικτικά την δυνατότητα σύναψης ισχυρών συμμαχιών και, με την πρακτική τους, αποθαρρύνουν οποιεσδήποτε δυνάμεις θα μπορούσαν να έχουν ευνοϊκή στάση απέναντι στην Ελλάδα ή, έστω, ουδέτερη.
8)Το ηθικό του πληθυσμού είναι καταρρακωμένο. Ο ελληνικός λαός βάλλεται συνεχώς από απάνθρωπα οικονομικά μέτρα που δυσκολεύουν την επιβίωσή του, βλέπει τις αξίες του, τις παραδόσεις του, τον πολιτισμό του, την ιστορία του και, εν τέλει, την εθνική του ταυτότητα να πλήττεται συνεχώς από πολιτικές και ανελέητη προπαγάνδα τρόμου και ηττοπάθειας, σχεδόν κανένας δεν τον πληροφορεί σωστά για τα εθνικά θέματα και τους κινδύνους που διατρέχει η εθνική και ατομική ύπαρξή του και, γι αυτούς τους λόγους, τελεί υπό καθεστώς άγνοιας, παραλογισμού και φόβου. Η υπονόμευση του ηθικού του λαού αποτελεί σημαντικότατο πλεονέκτημα για κάθε εχθρό.
Υπάρχει ελπίδα
1) Εάν επανέλθει το εθνικό νόμισμα, εάν διαγραφεί το επαχθές δημόσιο χρέος σύμφωνα με το δικαίωμα που μας δίνουν οι Διεθνείς Συνθήκες και υπάρξει ένα σύνολο σχετικών πολιτικών κινήσεων, η οικονομία της Ελλάδας θα γνωρίσει ταχύτατη και μεγάλη άνθιση.
2) Οι ένοπλες δυνάμεις της χώρας μπορούν να πολλαπλασιάσουν το αξιόμαχό τους με ένα πρόγραμμα εξοπλισμού, εκπαίδευσης και οργάνωσης που θα αντιστοιχεί σε μια μακροπρόθεσμη εθνική στρατηγική, η οποία πρέπει να διαμορφωθεί ύστερα από εξονυχιστική μελέτη των γεωπολιτικών δεδομένων και της γεωστρατηγικής τόσο της περιοχής μας, όσο και της διεθνούς κονίστρας.
3) Η δυνατότητα της Ελλάδας για σύναψη συμμαχιών τόσο στρατηγικών, όσο και τακτικών στο ρευστό περιβάλλον του σημερινού, πολυπολικού συστήματος ασφάλειας είναι, σχεδόν, απεριόριστες. Λόγω της πλεονεκτικής γεωγραφικής της θέσης είναι δυνατόν να δημιουργήσει συμμαχίες με ισχυρότατα κράτη, διότι τα συμφέροντά της συμπίπτουν με αυτά.
4) Ο πληθυσμός της χώρας παραμένει ομοιογενής, αφού οι εισελθόντες αλλοδαποί δεν έχουν συγκροτηθεί σε εθνικές μειονότητες. Όμως ο κίνδυνος ελλοχεύει και πρέπει να αντιμετωπιστεί έγκαιρα.
5) Το ηθικό ενός λαού έχει σημαντικότατο ρόλο ως παράγοντας ισχύος ή αδυναμίας. Οι μεγάλοι αναλυτές, προεξάρχοντος του Κ. φον Κλαούζεβιτς, μας διδάσκουν ότι το ηθικό ενός στρατεύματος ή/και μιας χώρας έχει πολλαπλασιαστικό ρόλο στην υλική ισχύ.
Το ελληνικό σύστημα εξουσίας έχει αποδείξει ότι άγεται και φέρεται από εχθρικές δυνάμεις. Εκβιάζει τον πληθυσμό με το ψευδοδίλημμα “διάλογος ή πόλεμος”. Παρουσιάζει τις υπαγορευμένες διπλωματικές ήττες σαν νίκες κι ετοιμάζεται να προκαλέσει περισσότερες και μεγαλύτερες ήττες, ακόμα και τον ακρωτηριασμό του εθνικού εδάφους. Αδιαφορεί για τα εθνικά δίκαια και για τον ελληνισμό σαν να είναι ιδιοκτησίες του και σαν να μην κατακτήθηκαν με αγώνες αιώνων και ποτάμια αίματος πλήθους επιφανών και αφανών ηρώων.
Εξ όλων αυτών προκύπτει, αβίαστα, ένα κρίσιμο ερώτημα: υπάρχουν υγιείς δυνάμεις με πατριωτικό αίσθημα, θάρρος και ικανότητες για να κόψουν τον Γόρδιο δεσμό που μας έχει τυλίξει ή θα καθόμαστε τρομαγμένοι, μοιραίοι και άβουλοι να παρακολουθούμε τον θάνατο ενός ολόκληρου έθνους – του Έθνους μας;
Η Ρεαλιστική Σχολή των Διεθνών Σχέσεων διδάσκει ότι μια χώρα που βρίσκεται σε μια θερμή ζώνη του πλανήτη (ζώνη πολλών, ισχυρών και αντικρουομένων συμφερόντων) ή θα ακολουθήσει πολιτικές που αξιοποιούν την θέση της και θα ευημερήσει ή θα καταστραφεί.
