Γράφει ο Λάζαρος Μαύρος
Είναι άξιο θαυμασμού.
Δυόμιση χιλιάδες χρόνια, από το 480 πρό Χριστού έως το 2020 μετά Χριστόν, δηλαδή από την Μάχη στα Στενά των Θερμοπυλών έως και σήμερα, ν’ ακούγονται στον καθημερινό λόγο των νεοελλήνων, για χίλια δυο διαφορετικά θέματα, εκείνες οι δύο λέξεις:
«Φυλάνε Θερμοπύλες».
Σε τηλεοπτικό ρεπορτάζ, παραμονή των Χριστουγέννων, καθώς αναφερόταν στο γεγονός ότι κατά τη διάρκεια του γιορτινού μερονυκτίου το ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό θα παρέμενε εν υπηρεσία, χρησιμοποίησε ακριβώς την έκφραση «κάποιοι θα παραμείνουν να φυλάνε Θερμοπύλες»…
ΠΡΟΦΑΝΩΣ ήθελε να τονίσει, με τους ηρωικούς τόνους της συλλογικής μνήμης που αναφέρεται στις Θερμοπύλες του 480 π.Χρ., ότι στα νοσοκομεία θα παραμείνουν, Χριστουγεννιάτικα, ευσυνείδητα στο ΚΑΘΗΚΟΝ τους.
ΑΥΤΟ το νόημα έχει διαχρονικά η έκφραση «φυλάνε Θερμοπύλες»:
Ευσυνείδητα στο καθήκον.
Μέχρι ηρωισμού αν χρειαστεί…
ΒΕΒΑΙΑ η περί Θερμοπυλών συλλογική μνήμη, είναι παλαιόθεν κυριαρχικώς εμβολιασμένη ιδίως από τους τρεις πρώτους στίχους του Αλεξανδρινού μας ποιητή Κωνσταντίνου Π. Καβάφη στο ομώνυμο ποίημά του «Θερμοπύλες»:
«Τιμή σ’ εκείνους όπου στην ζωή των
όρισαν και φυλάγουν Θερμοπύλες.
Ποτέ από το χρέος μη κινούντες·»…
ΚΑΙ ΒΕΒΑΙΑ λησμονείται, σχεδόν πάντοτε, ότι:
Από τις Θερμοπύλες πέρασαν εν τέλει οι Βάρβαροι και θυσιάστηκαν όλοι οι ηρωικοί υπερασπιστές τους.
Λησμονούνται ακόμη και οι δύο τελευταίοι στίχοι του καβαφικού ποιήματος που λένε:
«…πως ο Εφιάλτης θα φανεί στο τέλος,
κι οι Μήδοι επιτέλους θα διαβούνε».
Η έκφραση λοιπόν «φυλάνε Θερμοπύλες», λησμονεί την ήττα των Θερμοπυλών.
Θυμάται τους τρεις πρώτους στίχους του ΚΑΒΑΦΗ, λησμονεί όμως την ΗΡΟΔΟΤΟΥ Ιστορίη…
ΘΥΜΑΤΑΙ, μεν, την ηρωική γενναιότητα των Θερμοπύλαρχων (της ΕΛΔΥΘ – Ελληνικής Δύναμης Θερμοπυλών) που μεσουρανεί στην παγκόσμια μνήμη 2.500 χρόνια,
ΞΕΧΝΑΕΙ, δε, πώς η Θυσία των 298 από τους Τριακοσίους Λακεδαιμονίους του Λεωνίδα και των 700 Θεσπιέων του Δημόφιλου, στο τέλος της τριήμερης Μάχης των Θερμοπυλών τον Αύγουστο του 480 προ Χριστού, δεν απέτρεψε την προέλαση των ορδών του Ξέρξη εισβολέα.
Με την προδοσία του Μαλιέα Εφιάλτη, ο οποίος οδήγησε τα στίφη των Περσών «Αθανάτων» του Υδάρνη από την Ανοπαία Ατραπό του Καλλίδρομου όρους, στα νώτα των επί τριήμερον νικηφόρως μαχομένων Σπαρτιατών και Θεσπιέων, οι Μήδοι των περσικών δυνάμεων εισβολής του Ξέρξη Κατακτητή διάβηκαν τις Θερμοπύλες.
Και ότι χρειάστηκε η νικηφόρα Ναυμαχία της Σαλαμίνας, τον επόμενο μήνα, και η νικηφόρα Μάχη των Πλαταιών, του επόμενου έτους 479 π.Χρ., για να κατατροπωθούν από τις συνασπισμένες, υπό τον Αθηναίο Θεμιστοκλή στη Σαλαμίνα, υπό τον Σπαρτιάτη Παυσανία στις Πλαταιές, οι ελλα-δικές μας δυνάμεις, εξαιρουμένων των τότε Μηδισάντων εθελοδούλων…
ΕΤΣΙ, για την ανάδειξη της ηρωικώς ευσυνείδητης εκτέλεσης του καθήκοντος, με νικηφόρα μάλιστα έκβαση και κατάληξη, σπουδαιότερη θα ήταν η αναφορά π.χ. στη Μάχη του Μαραθώνα του 490 π.Χρ. όπου «Ελλήνων προμαχούντες Αθηναίοι [και Πλαταιείς] Μαραθώνι, χρυσοφόρων Μήδων εστόρεσαν δύναμιν»…
Σημερινή της Κυριακής
