Την ιστορική μας συνείδηση θα δέρνουν στο διηνεκές η επιφανειακή πολιτική επιπολαιότητα και η παιδαριώδης εγωπάθεια της ηγεσίας και της μάζας που σαν βιβλική μάστιγα αποδεικνύεται ακατάλυτη στη διάρκεια της ανάπηρης ζωής μας.
Η ιστορία και των δυο συμπτωμάτων είναι σύντομη, εξήντα μόλις χρόνων, αλλά οι συνέπειες χρόνιες. Τα πέλματα του βαρβαρισμού ουδέποτε θα σβηστούν από τις σελίδες των μαρτυρίων του Λαού μας, ουδέποτε θα παύσουν να καλύπτουν τα ίχνη της προδοσίας και του αιμοσταγούς κακουργήματος της επιδρομής που χάραξε ανεξίτηλα το πέρασμα της τουρκικής λαίλαπας του Ιουλίου του 1974.
Τόσο η παρανοϊκή επιπολαιότητα όσο και η, ελαφρά τη καρδία, επιχειρηθείσα αιτιολόγηση του κακουργήματος, θα αμαυρώνουν το δράμα που άρχισε να παραμορφώνει την αλήθεια αιώνων, με τις άχαρες λησμοσύνες που σκέπασαν τις ηγετικές ευθύνες για όσα τραγικά τερατοποίησαν το πρόσωπο της πραγματικότητας, με τις μαχαιριές που μπήγονταν στο ανυπεράσπιστο κορμί της πατρίδας, με το ξημέρωμα της 15ης Ιουλίου 1974 και της φοβερής προέκτασης της καταστροφής.
Διότι το πραξικόπημα της δικτατορικής βλακείας ενός ταξιάρχου και μερικών στρατηγών, απετέλεσε την αφορμή για τη διάπραξη μιας ιστορικής κακουργίας που έσφαξε τις προσδοκίες ενός κόσμου ως τη συντέλεια της ελληνικής ύπαρξης. Γιατί ναι μεν η Τουρκία ήταν δράστης του εγκλήματος, αλλά η διάπραξη του ανομήματος οφειλόταν στην ανευθυνότητα μιας ηγεσίας που καταδυνάστευε την κοινή λογική επί δεκαετίες στην Αθήνα και στη Λευκωσία, όπου ο πολιτικός τυχοδιωκτισμός οργίαζε και επιβαλλόταν από την εξουσιομανία.
Που τυφλωνόταν θεληματικά για να μη βλέπει την προπαρασκευή του εγκλήματος που οργανωνόταν συστηματικά από το 1954, με τη συνωμοσία Κιρκπάτρικ – Μεντερές. Του Άγγλου σκηνοθέτη της συμφοράς και του Τούρκου επιδρομέα που υπηρετούσαν την παραμόρφωση της πληθυσμιακής εικόνας της Κύπρου, με την κάθοδο 300 καταρχήν χιλιάδων Τούρκων από την Ανατολία στο νησί (συμφωνία Μακμίλλαν- Ζορλού, Αυγούστου 1955). Της βάσης της πολιτικής διαμόρφωσης των πραγμάτων, ώστε η απάτη να συντελέσει αιτία του κακού.
Ώφειλαν να βλέπουν τις προετοιμασίες των Τούρκων και να ακούουν τους θορύβους του πολεμικού οργασμού. Παράγγελλαν οπλισμούς, ναυτικό, αεροπορία, εκπαίδευαν στρατό που ολοφάνερα θα στρέφονταν εναντίον του Ελληνισμού της Κύπρου και της Θράκης κατ’ αρχήν. Οι ηγεσίες δεν αντιδρούσαν όπως υπαγόρευε η απλή λογική και προειδοποιούσε η ιστορία αιώνων, από την πρώτη χιλιετία. Δεν οργάνωναν την αντίσταση.
Και όταν ο εχθρός πάτησε το κουμπί του πολέμου συνελήφθησαν οι μεν στον ύπνο τους, οι δε στο πέλαγος των εγωπαθητικών ψευδαισθήσεών τους. Ότι θα απέτρεπαν τον όλεθρο διά μαγείας. Ότι θα εξασφάλιζαν την προστασία της φιλίας εκείνων που προδιέγραφαν την επιδρομή, όπως οι Άγγλοι και οι Αμερικανοί, ή την ανέχονταν όπως οι τότε Σοβιετικοί. Και βλέπαμε τα αεροπλάνα να σπέρνουν τον θάνατο, τα πλοία να βομβαρδίζουν τις ακτές και τον στρατό να πατά την Πατρίδα, ενώ η μεν Λευκωσία καλούσε σε βοήθεια η δε Αθήνα να αδυνατεί «λόγω…αποστάσεως». Και τη Χούντα να αναμένει την αντίδραση των φίλων της εξαγοράς της, παρακάμπτοντας τους κινδύνους των «προστατίδων» που πολιορκούσαν την Κύπρο.
Ζούσαν με τις αυταπάτες τους νομίζοντας, οι αφελείς, ότι παιζόταν ένα παιγνίδι εντυπώσεων και… γυμνασίων! Και τον δύσμοιρο Λαό να τρέχει στη φυγή πανικόβλητος. 200 χιλιάδες απόλεμων να καταφεύγουν κάτω από τα δέντρα για προστασία. Την Καρπασία να εγκαταλείπεται από τον Μαύρο, την Αμμόχωστο από τον Ζαρκάδα, την Κερύνεια από τον Μιχόπουλο και την από αιώνων ελληνική γη να καίγεται από τις «ναπάλμ»!
Τον Καραμανλή να κρύβεται τα βράδια σ’ ένα πλοιάριο του Φαλήρου, τον Μαύρο να πηγαίνει για «ντιούτυ φρύ» στη Γενεύη, τον Μακάριο να φτύνει τη Χούντα στον ΟΗΕ, τον κόσμο να θρηνεί στους αγέρηδες, στα χωράφια όπου κατάφευγε καταδιωγμένος. Και ο μαύρος Ιούλιος τέλειωνε με ντροπιαστικές ήττες χωρίς να ακούει πιστόλια αυτοκτονίας ή παραιτήσεις ντροπής. Η Αθήνα έμενε έρμαιο στα χέρια της «πολιτικής αποχουντοποήσης» και η Λευκωσία χειροκροτούσε τον ηγέτη που δεν έκανε … λάθη.
Μια χώρα 36 εκατομμυρίων, 360 χιλ. στρατού, 800 χιλιάδων Εφεδρεία, αεροπλάνα F5, F100, F4, 40 χιλ. ναυτικό, 15 υποβρύχια, 14 αντιτορπιλλικά, 25 πυραυλακάτους, 1400 τανκς, πυραύλους Κόμπρα S11, πολεμούσε και καταλάμβανε 142 χωριά, 3 πόλεις, 50 χιλιάδες νοικοκυριά, 10 χιλιάδες Εθνοφρουρών. Σκότωνε ανθρώπους, βίαζε γυναίκες, έσφαζε παιδιά και οι προστάτες της, Αγγλία, ΗΠΑ, δεν ανέκοψαν τους επιδρομείς. Δεν αντέδρασαν ουσιαστικά. Παρατηρούσαν με απάθεια να συντελείται ο αφανισμός ενός λαού, ενός τρισχιλιόχρονου πολιτισμού. Παρακολουθούσαν σαν Ρωμαίοι πριν δυο χιλιάδες χρόνια από το Κολοσσαίο της κόλασης την καταισχύνη του αιώνα χωρίς παρεμβάσεις.
Και ενώ η κατοχή συνετελέσθη και το έγκλημα παρατείνεται, ουδείς των ενόχων εσύρθη στο δικαστήριο, ούτε η τιμωρία της προδοσίας έπεσε εναντίον του. Στην Ελλάδα δεν δικάστηκε συνεργός του τουρκικού κακουργήματος. Στην Κύπρο εκπαραθυρώθηκαν και άνθρωποι που δεν αποδείχτηκαν ένοχοι. Και μια τεχνητή πολιτική οργή ξέσπασε εναντίον αντιπάλων, κατευθυνόμενη από στοιχεία πλήθους ενοχών, που συγκαλύπτονταν από αμειβόμενους πλουσιοπάροχα συνηγόρους που επιτίθονταν εκ του ασφαλούς εναντίον αυτουργών του ιστορικού εγκλήματος αλλά και αθώων.
Οι πρώτοι των κακούργων που οργάνωσαν και διέταξαν την πραξικοπηματική προδοσία της 15ης Ιουλίου 1974, συντηρήθηκαν από την πολιτική στο απυρόβλητο. Κατηγορήθηκαν μεν από τον Ελληνισμό αλλά δεν παρουσιάστηκαν σε δικαστήριο. Κάποιοι φυλακίστηκαν αλλά για την πραξικοπηματική εκτροπή της 21ης Απριλίου 1967. Όχι για την ύβρη του Ιουλίου ή για την παράδοση της Κύπρου στον προαιώνιο εχθρό και στη βουλιμία των κερδοσκόπων, ομοφύλων ή αλλοφύλων, που τα ονόματά τους σκιάζονται ακόμα στα σκοτεινά παρασκήνια της προδοσίας που σημειώνονται στα ψιλά βιβλίων ξένων κατασκόπων, όπως Κόμπλαντ και Σαϊρώφ.
Και η κεφαλή και η ουρά της ιστορικής εθνικής κακουργίας επαφίονται, 47 τώρα χρόνια, στην πολιτική συσκότιση της δεύτερης μεγάλης συνωμοσίας του 20ού αιώνα, μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή. Γι αυτό και η αιμορραγία των συνθηκών συνεχίζει να πνίγει ακόμα την αλήθεια στην παραπαίουσα ανάγκη της τιμωρίας και να κρατά αιχμαλωτιστικά, την ομαλή εξέλιξη της εθνικής ζωής από την αλβανική μεθόριο μέχρι τις προσβάσεις προς τα σκλαβωμένα εδάφη της Κύπρου.
Γιάννης Χρ. Σπανός
Πρόεδρος του Συνδέσμου Πολιτικών Κρατουμένων της ΕΟΚΑ.
