Υπάρχει μια αντίληψη στα εκπαιδευτικά μας πράγματα εντελώς τεχνική – μηχανική. Όταν αναλύει πράγματα του σχολείου το πράττει με ένα τρόπο επιφανειακό. Λες και τα σχολεία είναι παραγωγικές μονάδες.
Τα θεωρητικά τους εργαλεία που αξιοποιούν οι φορείς αυτοί της μηχανιστικής αντίληψης πότε δεν προχωρούν σε διάλογο με πηγές κλασσικές του πολιτισμού μας. Ούτε καν σε αναγνώσεις δημιουργικές της Εκπαίδευσης μας πρόσφατες.
Ας αναφέρουμε το Χρήστο Τσολάκη ως παράδειγμα. Μα είναι δυνατόν να ομιλείς για μάθηση στην Κύπρο σήμερα και να τον αγνοείς. Για τους “παλαιότερούς ” τι να γράφομεν. Ο Μιχαλάκης Μαραθεύτης και ο Νικόλαος Πετρουλάκης εγκαίρως ανέλυσαν και πρότειναν λύσεις για τη σημερινή μας προβληματική από τα χρόνια του ογδόντα.
Αυτή την παρανάγνωση των εκπαιδευτικών πραγμάτων την ανέλυσε επαρκώς ο μακαριστός Σάββας Παύλου κορυφαίος θεωρητικός της παιδείας και της κοινωνίας της Κύπρου τα πολύ τελευταία έτη.
Η γραφή και οι αναλύσεις του είχαν ως στήριγμα και την πολύ βαθιά εμπειρία του ως μάχιμου εκπαιδευτικού σε πολλά σχολεία της Κύπρου καθώς και στα Εσπερινά Γυμνάσια ενηλίκων.
Η θεωρητική σκευή του όμως υπερτερούσε πολλών σημερινών θιασωτών της εργαλειακής, μονομερούς, δυτικότροπης αντίληψης εκπαίδευσης, εν τη νήσω Κύπρο.
Σε σημείο που αμφιβάλλω αν τον μελέτησαν ποτέ και αν μπορούν να τον παρακολουθήσουν. Αφού η μέθοδος τους είναι νομίζω εκφορά μιας επαναλαμβανόμενης οπτικής στα πλαίσια του διαλόγου για μια εκπαίδευση στην “κοινωνία της πληροφορίας” που ήδη έχει επιδείξει τα αδιέξοδα της και την αδυναμία προτάσεων στα σημερινά κοινωνικοοικονομικά αδιέξοδα.
Του Γιάννη Πεγειώτη
δασκάλου
