Μεγάλη Πέμπτη. Τα δώδεκα Ευαγγέλια. Μια μέρα εντελώς διαφορετική που ούλλες τες άλλες του χρόνου. Ημέρα κυριολεκτικά χαρμολύπης. Που νάκραν ως νάκραν της ρωμιοσύνης τζιαι της Ορθοδόξου Εκκλησίας.
Mια ομορκιά π’ αλλού φερμένη. Λόγος Ευαγγελικός. Πρόσωπα με Θείο έρωτα μελούργησαν ύμνους για την ψυσιήν του πλασμάτου του πονιζάμενου του ελπίδαν ζητούντος.
Εις τα χωρκά μας σιγά – σιγά εφτάναν γύρου γύρου της Κύπρου οι χωρκανοί να κάμουν Πάσκαν έσσω τους. Εις το χωρκόν τους. Εις την εκκλησιάν τους. Άμαν ήταν εις την Κύπρον εν το είχαν για καλόν να κάμουν Πάσκαν παραχωρκού.
Έζησα σου κάτι μεσομέρκα του Πασκάτου, της Τζιερκατζής που έρκουνταν ούλλοι λαμπροστολισμένοι. Μια αγάπη πρωτινή τζιαι σύγχρονη τζι αληθινή.
Άτε ανήψιν πάμεν για το τραπέζιν… Επερίμενα σε χρόνια εν θα μου χλιάσεις τωρά. Έννα τραουδούμεν ως αύριον το πορνόν…
Μεγάλη Πέμπτη. Σήμερον κρεμάται επί ξύλου ο εν ύδασι την γην κρεμμάσας.Τζιαι εμείς κόμα γυρεύκουμεν φως σε ξένους αγρούς κερατίων και εις χώραν ξένην άσωτοι και αλύτρωτοι.
Κύριε…
Κύριε μνήσθητι και των δούλων σου των ανωρίμων και αφελών και θα μένων υπό θησαυρών λαμπυριζόντων και πλάνων…
Γιάννης Πεγειώτης
