Συνήθιζα εδώ και καιρό να αποφεύγω τις δημόσιες παρεμβάσεις γραπτώς στα θέματα της Εκπαίδευσης της Κύπρου για αρκετούς λόγους.
Με πρώτον την αποφυγή στη μετοχή σε ένα σύστημα που αντιμετωπίζει τα της εκπαίδευσης ως ένα τηλεοπτικό πρόγραμμα κουτσομπολιού και μια αρένα αλλεπάλληλων αλληλοεπιθέσεων συχνά μακράν της ουσίας της παιδείας και της μαθήσεως και βεβαίως της διδαχής και της πολύπλοκης και συχνά με έντονες δυσκολίες, κοινωνικοεκπαιδευτικής πραγματικότητας στις γειτονιές και την περιφέρεια της Κύπρου
Ποτέ δεν με συγκίνησε το σύστημα μιας δημοσιογραφίας παραγωγής επιφανειακών ειδήσεων πέριξ της εκπαίδευσης… Συνήθως σκανδαλολογεί και κρίνοντας από την παρουσία μου στα συλλογικά της εκπαίδευσης από τα νεανικά μου χρόνια, δεν έχει ούτε το χρόνο να εμβαθύνει.
Οι φορείς του εκπαιδευτικού ρεπορτάζ είτε ήταν βαρυφορτωμένοι με πολλά αλλά δια κονήματα είτε ξεκινούσαν την καριέρα τους από τα εκπαιδευτικά. Αποτέλεσμα η αναπαραγωγή έτοιμων ειδήσεων ή η συγγραφή μιας εισαγωγής σε ένα πολυσέλιδο κείμενο που έφτανε ή διέρρεε κοντά τους, για προβολή και γρήγορη διεκπεραίωση του κλεισίματος σελίδων…
Είναι όμως κάποιες υπερβολές των τελευταίων ετών που κυριολεκτικά με θλίβουν. Ακουγόταν και αναπαράχθηκε πλειστάκις μια δήλωση με αρκετούς φορείς. «Η εκπαίδευση μας έπιασε πάτο». Μια δήλωση επιπόλαια. Ελκυστική στην σκανδαλολογία. Εύκολη στην αναπαραγωγή.
Η εκπαίδευση στην Κύπρο ιδιαίτερα στις φτωχογειτονιές και τις λαϊκές γειτονιές αποτελεί νησίδα ελπίδας για παιδιά και νέους. Ένα αντίβαρο στις καλπάζουσες αγορές στο εμπόριο εθισμών και συχνά αποκούμπι για πολλές οικογένειες .
Και μόνον αυτή η επίτευξη αντίστασης διαψεύδει «τον πάτο» που ως έκφραση πλημμυρίζει σελίδες και ιστοσελίδες.
Γιάννης Πεγειώτης
