Αφιερωμένο σε όλους τους συνάδελφους εκπαιδευτικούς με αφορμή το κλείσιμο των σχολείων λόγω του COVID-19
Σαν τα πουλιά σκορπίσαμε… Χωρίς μια αγκαλιά να προηγηθεί,
χωρίς ένα φιλί να συνοδεύει την αποχώρηση μας. Σαν τα πουλιά που τα τρόμαξε ο
πυροβολισμός ενός κυνηγού και δεν πρόλαβαν ούτε ένα «γεια σου» να κελαηδήσουν.
Σκορπίσαμε και μείναμε για λίγο μόνοι. Μόνοι με το πρόβλημα, με το ερώτημα. Το
ερώτημα της Σφίγγας. Και είναι η ώρα αυτή η ώρα που πρέπει να βρούμε την δύναμη
να αξιοποιήσουμε το πρόβλημα και να του δώσουμε ει δυνατόν περιεχόμενο
παραγωγικό.
Και τότε θα βρούμε την δύναμη να κοιτάξουμε στα μάτια την Σφίγγα και να της δώσουμε την απάντηση, «Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ». Και τότε θα βρούμε την δύναμη να κοιτάξουμε στα μάτια την Μέδουσα και δεν θα πετρώσουμε.
Είναι η ώρα της ταπείνωσης, η ώρα του “χωρίς εμού ου δύνασθε ποιείν ουδέν”, η ώρα του “μάθετε απ εμού ότι πράος ειμί και ταπεινός τη καρδία”.
Και όταν γίνουν όλα αυτά, θα βρεθούμε ξανά, όπως λέει ο στιχουργός. «Θα βρεθούμε ξανά όταν όλα θα έχουν περάσει».
Και θα βρεθούμε γιατί θα νικήσουμε.
Και τότε θα πάρουμε και θα δώσουμε τις αγκαλιές που κάποτε διστάσαμε. Θα μοιράσουμε τα φιλιά που δήθεν… κατά λάθος ξεχάστηκαν κλειδωμένα στο σχολικό μας ντουλάπι.
Και θα γυρίσουμε στην καθημερινότητα μας. Και θα γεμίσει και πάλι η αυλή παιδικά τιτιβίσματα.
Θα γυρίσουμε στην καθημερινότητα μας. Στα μεγάλα μας ΘΕΛΩ και στα πιο μεγάλα μας ΕΓΩ.
Μέχρι η ένσαρκος αγάπη βρει καινούριους τρόπους, ανοίξει καινούργιους δρόμους, που θα μας οδηγήσουν και πάλι στο ΕΜΕΙΣ.
ΚΑΛΗ ΔΥΝΑΜΗ ΣΕ ΟΛΟΥΣ.
Νικήτας Ιωάννου
