«Τα Μοναστήρκα γιε μου, εκάψαν τα οι Τούρτζιοι τον Ιούλην του κοσιέναν. Ελαλούσαν οι παλλιοί πως εκάψαν τζιαι τα μελίσσια τζιαι το μέλιν έφτασεν ως τον Βασιλόκαμπον.
Εμπέησαν μες την Εκκλησιάν τ’ Αγίου τζιαι επαίξαν τες εικόνες… Για τούτον εν γεμάτη σκάγια η εικόνα μας τ’ Αη Γιώρκη του Νικοξυλίτη. Ο Γούμενος επρόκαμεν τζιαι εκατέβειν εις την Πόλην τζιαι επιαέν καράβιν τζιαι επήεν εις την Καραμανιάν ή στο Βερούτιν τζιαι εγλύτωσεν.
Είσιεν τζιαι κάτι στιάθκια ο Άγιος τζιαι μιαν φοράν έπκιαεν ένας τες πέτρες τους να πα να χτίσει φούρνον μα ο φούρνος έππεσεν θκυο τρεις φορές τζιαι πκιον εφόρτωσεν τες τζιαι επήρεν τες ούλλες πίσω στα χωράφκια του Αγίου τζιαι πκιον πράματα του μοναστηρκού εν έπκιαννεν κανένας. Τούτον το πάθημαν αθθυμούμαι το τζιαι εγώ γιε μου».
Έτσι μου τα λάλεν ο Παππούς μου ο Γιαννής του Δασκάλου έναν μεσομέριν που επέρναμεν τα χτηνά να τα ποτίσουμεν στο λάκκον κάτω μέρους των Μοναστηρκών του Άη Γιώρκη του Νικοξυλίτη του Θαυματουργού.
Είσιεν τζιαι βούρνες παλλιές ο λάκκος, το πηγάδιν, γιατί εφέρναν πολλά κτηνά τζιαι κοπάθκια τζιαι εποτίζαν οι βοσιοί της Δρούσιας τζιαι οι ρεσπέρηες τζιαι εμείς άμαν ετρηούσαμεν τα τεράτσια στα χωράφκια μας τζιαμέ σύγκοντα.
Εμείς εις τη Δρούσιαν είχαμεν να ρίσουμεν με τον Άην Γιώρκην. Τζιαι μοναστήριν είχαμεν τζιαι εκκλησιάν εις το κοιμητήριον είχαμεν του Αγίου, τζιαι τάματα πολλά τζιαι προσευχές επέμπαν του τζιαι γιορτάες εκάμναν του που το Τητρόιτ, που την Αυστραλιάν, που την Τασμανίαν, που την Αγγλίαν τζιαι που τον Καναδάν, αλλά τζιαι που το Κάιρον τζαι την Αλεξάντρειαν.
Ούλλα τζι ούλλα εξενιτεύτημαν μα τον Άην Γιώρκην τον Άην Πιφάνην τζιαι τον Άην Κονωνάν του Ακάμα, επηραμέν τον μαζίν μας μες τις καρκιές μας.
Ο Άης Γιώρκης ο Νικοξυλίτης, ούλλους βοήθειά μας…
Γιάννης Πεγειώτης
