Η ΠΕΡΙ ΟΔΟΦΡΑΓΜΑΤΩΝ πολιτική απασχόλησε μερίδα της Κοινής Γνώμης έντονα τους τελευταίους τρεις κατ’ οίκον έγκλειστους μήνες του κορωνοϊού. Σε τέτοιο βαθμό ώστε διενεργήθηκαν μάλιστα και δημοσκοπήσεις για τις προτιμήσεις του κοινού:
Αν θα έπρεπε να ξανανοίξουν ή αν θα έπρεπε να μείνουν κλειστά, αφού τα ‘κλεισε όλα το κατοχικό ψευδοκράτος, λόγω πανδημίας.
Βεβαίως το πρώτο και κύριο ερώτημα, ακόμη και για τα οδοφράγματα, ήταν από παλιά, είναι και σήμερα ένα, γενικότερο και θεμελιακό:
- ΣΕ ΠΟΙΑ συγκεκριμένη στρατηγική, για την αντιμετώπιση του τουρκικού προβλήματος που υφίσταται βιαίως η Κύπρος, και σε ποια τακτική και μεθοδεύσεις, εντάσσονται οι οποιεσδήποτε («ανοικτά ή κλειστά οδοφράγματα») αποφάσεις και οι κατά καιρούς χειρισμοί των διαδοχικών κυβερνήσεων και των ισχυροτέρων κομματικών σχηματισμών, κυβερνώντων και αντιπολιτευομένων;
ΜΟΝΑΔΙΚΟ οδόφραγμα που «λειτουργούσε» μετά την ολοκλήρωση της πολεμικής κατάκτησης των βορείων εδαφών της Κυπριακής Δημοκρατίας από τις, 39 και 28, Μεραρχίες των τουρκικών στρατευμάτων εισβολής του Αττίλα του 1974, οδόφραγμα υπό τις εντολές του κατοχικού καθεστώτος, ήταν εκείνο κοντά στο ξενοδοχείο Λήδρα Πάλας.
Από εκεί, με λεωφορείο του Ερυθρού Σταυρού, στην παρουσία των Οηέδων, περνούσαν κάθε Παρασκευή στις ελεύθερες περιοχές όσοι Έλληνες «εγλωβισμένοι» στην σκλαβωμένη Καρπασία, εξασφάλιζαν την άδεια των Κατακτητών, και επέστρεφαν, όσοι απέμεναν, την επόμενη Παρασκευή στα υπόδουλα χωριά τους.
Περνούσαν με άδεια του Αττίλα και διάφοροι διπλωμάτες και άλλοι αλλοδαποί για… μπάνιο στην Κερύνεια.
ΕΚΕΙΝΟ το οδόφραγμα, το είχε κλείσει επί σειρά ημερών, το 1986, με μαχητική μαζική της εκδήλωση η ΕΔΕΚ, με παρόντες εκεί στον δρόμο επικεφαλής, τον Βάσο Λυσσαρίδη και τον Τάκη Χατζηδημητρίου, ως εκδήλωση διαμαρτυρίας για την πραγματοποιούμενη εκείνες τις μέρες παράνομη επίσκεψη του τότε πρωθυπουργού της Τουρκίας, Τουργκούτ Οζάλ στο ψευδοκράτος των στρατευμάτων του στα βόρεια σκλαβωμένα ελληνικά εδάφη της Κύπρου.
ΣΤΟ ΟΔΟΦΡΑΓΜΑ του Λήδρα Πάλας, οι μαυροφορούσες μάνες και σύζυγοι και αδελφές των Αγνοουμένων, διοργάνωναν επίσης επί σειρά ετών εκδηλώσεις ενημέρωσης των ξένων τουριστών, με έντυπο υλικό και προσωπικές επαφές, ώστε να τους πείσουν να μην επισκέπτονται τα σκλαβωμένα από τον Αττίλα ελληνικά εδάφη της Κύπρου, ούτε να ενισχύουν οικονομικά το κατοχικό ψευδοκράτος.
ΥΠΗΡΞΑΝ επίσης τις 10ετίες του 1980 και 1990, κλιμακούμενες αντικατοχικές διαδηλώσεις και διοργανώσεις Ελλήνων Κυπρίων, εναντίον της κατοχικής γραμμής Αττίλα, με στόχο, αίτημα και αξίωση, την ελεύθερη επιστροφή, την ελεύθερη διακίνηση, την ελεύθερη εγκατάσταση, εν ασφαλεία, των εκτοπισθέντων το 1974 υπό των Τούρκων Εισβολέων Κατακτητών, στα σπίτια τους, τις περιουσίες τους, τις κοινότητές τους στις πατρογονιές τους εστίες, προσφύγων της Αμμοχώστου, της Κερύνειας, της Μόρφου, της Καρπασίας.
- Υπήρξαν οι αντικατοχικές εκδηλώσεις μοτοσυκλετιστών, καθέτως της Γραμμής Αττίλα.
- Οι διαδηλώσεις μαθητών και σπουδαστών στο Λήδρα Πάλας και στον Άγιο Κασσιανό.
- Οι διαδηλώσεις προσφυγικών σωματείων.
- Οι πορείες αιφνιδιαστικής διείσδυσης γυναικών στα σκλαβωμένα εδάφη το 1987 και 1989 της οργάνωσης «Οι Γυναίκες Επιστρέφουν», οι οποίες κακοποιήθηκαν και αιχμαλωτίστηκαν στο σχολείο του Αγίου Κασσιανού από τα ένοπλα όργανα του Αττίλα.
- Υπήρξε η εκδήλωση, ξανά στα κράσπεδα της σκλαβωμένης Αμμοχώστου, των μοτοσυκλετιστών του 1996, η οποία κατέληξε στο φρικτό μέχρι θανάτου λυντσάρισμα από Τούρκους και Τουρκοκυπρίους του ΤΑΣΟΥ ΙΣΑΑΚ και στην εν ψυχρώ δολοφονία πάνω στον ιστό της σημαίας των Κατακτητών του ΣΟΛΑΚΗ ΣΟΛΩΜΟΥ…
Οι αντικατοχικές εκείνες κινητοποιήσεις του λαού στην κατοχική Γραμμή Αττίλα, πραγματοποιούνταν, παρά τις αντιρρήσεις των τότε κυβερνώντων και των δύο μεγάλων κομμάτων τους. Δεν εντάσσονταν στην πολιτική του διζωνικού συμβιβασμού που διαπραγματεύονταν με τον επικεφαλής του κατοχικού καθεστώτος, οι διαδοχικοί ΠτΔ ως «ηγέτες της ελληνοκυπριακής κοινότητας»…
ΤΕΛΙΚΑ το «άνοιγμα των οδοφραγμάτων» υπήρξε το 2003 επίτευγμα του αρχηγού της πολιτικής πτέρυγας της τρομοκρατικής αιμοσταγούς τουρκικής ΤΜΤ ένοπλου από το 1958 βραχίονα στην αγγλοκρατούμενη Κύπρο του Γραφείου Ειδικού Πολέμου της Τουρκίας, αρχιστασιαστή του 1963-64, αρχιδολοφόνου πλήθους αντιφρονούντων προδευτικών και αριστερών Τουρκοκυπρίων (Αϊχάν Χικμέτ, Αχμέτ Μουχαφέρ Γκουργκάν, Ντερβίς Αλί Καβάζογλου κ.ά.) Ραούφ Ντενκτάς, «προέδρου» του αποσχιστικού κατοχικού ψευδοκράτους, και μόνου «διακοινοτικού συνομιλητή», «υπό την αιγίδα του ΟΗΕ», των διαδοχικών Προέδρων της Κυπριακής Δημοκρατίας Μακαρίου Γ΄, Σπ. Κυπριανού, Γ. Βασιλείου, Γλ. Κληρίδη και Τ. Παπαδόπουλου.
ΤΟΥΡΚΙΚΗ κίνηση στρατηγικής, το «άνοιγμα των οδοφραγμάτων» από τον Ραούφ Ντενκτάς, 23 Απριλίου 2003, αποτελούσε:
(α) Την αντίδραση των Κατακτητών στην υπογραφείσα 16 Απριλίου 2003 στην Στοά Αττάλου των Αθηνών Συνθήκη Προσχώρησης της Κυπριακής Δημοκρατίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
(β) Την εκτόνωση των ογκούμενων τότε τουρκοκυπριακών διαδηλώσεων εναντίον του Ντενκτάς.
(γ) Την προλείανση εφαρμογής της διζωνικής λύσης δύο ισότιμων συνιστώντων κρατών που προωθούσε από 11 Νοεμβρίου 2002 το Σχέδιο Ανάν. Και:
(δ) Την επί του εδάφους καθημερινή πρακτική εμπέδωση, με διαδικασίες διασυνοριακών διευθετήσεων υπό την εξουσία των οργάνων του Αττίλα, στις αντιλήψεις, στις συμπεριφορές και στις υπάκουες συμμορφώσεις των «διερχομένων τα οδοφράγματα», με διαβατήρια και ταυτότητες, Ελλήνων Κυπρίων κ.ά., ότι πρόκειται για ένα άλλο κράτος, κραταιό και κραταιότατο, στις εντολές του οποίου οφείλουν να υπακούουν, να αποδέχονται και να υποτάσσονται. Και με τα δικά τους λεφτά να το ενισχύουν.
ΤΟ ΕΠΟΜΕΝΟ έτος, το Σάββατο 24 Απριλίου 2004, με το Δημοψήφισμα η 76% πλειοψηφία των Ελλήνων Κυπρίων απέρριψε την προταθείσα Διζωνική λύση του Σχεδίου Ανάν. Είπε ΟΧΙ ο λαός, στο τελικό – μέχρι τότε – προϊόν των συνεχιζομένων από το 1977 «διακοινοτικών συνομιλιών υπό την αιγίδα του Γ.Γρ. του ΟΗΕ», που συνοψίστηκε στο «Σχέδιο λύσης», το οποίο εκπόνησε, με βρετανική τεχνογνωσία δολιότητας, ο απεσταλμένος του Φόρεϊν Όφεως σερ Ντέιβιντ Χάνεϊ, το κόμισε ο απεσταλμένος του ΟΗΕ Άλβαρο ντε Σότο και έλαβε το όνομα του τότε Γ.Γρ. του ΟΗΕ Κόφι Ανάν.
ΑΛΛ’ ΟΜΩΣ, παρά την απόφαση της πλειοψηφίας του 76%, οι εν εξουσία πολιτικές και κομματικές ηγεσίες δεν έστερξαν να αποκηρύξουν την διζωνική λύση. Ούτε και να σχεδιάσουν μιαν άλλη στρατηγική αντιμετώπισης του τουρκικού προβλήματος, για απελευθέρωση των σκλαβωμένων ελληνικών εδαφών της Κυπριακής Δημοκρατίας και ένταξη των Τουρκοκυπρίων στο μόνο, διεθνώς νόμιμο και αναγνωρισμένο κυπριακό κράτος.
ΑΠΟ ΤΟΤΕ μέχρι και σήμερα αδιαλείπτως, η προσήλωση τους για την από το 1977 υποταγή στην τουρκική απαίτηση για Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία, με δύο ισότιμου καθεστώτος συνιστώντα κράτη, εδαφικώς – ζωνικώς και πληθυσμιακώς «ακέραια» (μετά από κάποιες αναπροσαρμογές που ματαίως -ελπίζουν ότι- θα συμφωνηθούν) και με την τουρκική κυριαρχία στα βόρεια εδάφη αναλλοίωτη, είναι πρόδηλο και διαρκώς επαληθευόμενο ότι δεν αφήνουν κανένα περιθώριο «άλλης πολιτικής» για τα οδοφράγματα, παρά μόνο τη συμμόρφωση στις τουρκικές διευθετήσεις.
ΙΔΙΩΣ ΤΑ ΔΥΟ μεγάλα κόμματα της Κύπρου, ΔηΣυ και ΑΚΕΛ, έχοντα από κοινού την πλειοψηφία στη Βουλή και εναλλασσόμενα είτε αυτοπροσώπως, είτε δια των εκάστοτε εκλεκτών τους στο Προεδρικό Μέγαρο, παρέμειναν αδιαλείπτως προσηλωμένα στην Διζωνική διευθέτηση, σθεναρώς αντιμαχόμενα κάθε σκέψη απολάκτισής της και, ονειδίζοντας ακόμη και τις λεκτικές επινοήσεις των εκλογικών ουραγών τους στο ΔηΚο, περί «Διζωνικής με το σωστό περιεχόμενο»…
Η ΔΙΖΩΝΙΚΗ τους προνοεί, επί του εδάφους δύο ισότιμου καθεστώτος κράτη, κρατικές οντότητες, συνιστώσες πολιτείες, ισοτίμως συγκυρίαρχες επί παντός, στο αναζητούμενο κατά τις διαπραγματεύσεις είδος δι-κρατικού ομοσπονδιακού συνεταιρισμού: Δύο κράτη – πολιτείες, με συνοριακώς συγκεκριμένες εδαφικές επικράτειες και συγκεκριμένες εκατέρωθεν εθνικές πληθυσμιακές πλειοψηφίες και αντίστοιχες εξουσίες.
ΑΥΤΗΣ της διζωνικής, επί του εδάφους, επί των πληθυσμών και των εξουσιών, ισοτίμως συγκυρίαρχων, η διαρκής υλοποίηση, με τις εκατέρωθεν διευθετήσεις, την καθημερινή υλοποίηση, την πρακτική εφαρμογή και διαχρονική εμπέδωση, ήταν εξαρχής, είναι και τώρα, η συγκεκριμένη λειτουργία των «οδοφραγμάτων», με όλες τις πρόνοιες που αρμόζουν σε συνοριακούς σταθμούς μιας διχοτομημένης σε δύο κράτη χώρας, για την οποία εκκρεμεί ακόμη η τελική υπογραφή της νομιμοποίησης και της διεθνούς αναγνώρισης τής διχοτόμησής της.
Χωρίς καμμιά προθυμία αναζήτησης μιας άλλης στρατηγικής…
ΛΑΖΑΡΟΣ Α. ΜΑΥΡΟΣ
ΕΙΡΗΣΘΩ ΣΗΜΕΡΙΝΗΣ 24.5.2020
