Μπορούν Ελλάδα και Κύπρος να μη γίνουν μέρος της «Γαλάζιας Πατρίδας»
Η κατοχική Τουρκία δημιουργεί έναν ασφυκτικό κλοιό γύρω από την Ελλάδα και την Κύπρο, ενώ η επεκτατική της πολιτική, όπως προκύπτει από τις κινήσεις της, αφορά όλη την περιοχή.
Είναι σαφές πως η… κινητικότητα αυτή, την οποία προκαλεί η Άγκυρα, δεν αντιμετωπίζεται με αυταπάτες. Δεν μπορεί ακόμη και τώρα να αναπτύσσονται θεωρίες πως όλα γίνονται για εσωτερικούς λόγους ή πως μπλοφάρει.
Όλες οι επιδερμικές προσεγγίσεις διαχρονικά έχουν διαψευστεί και η επιμονή σε αυτές, που εκφράζονται μέσα την πολιτική του κατευνασμού, είναι άκρως επικίνδυνη.
Η Τουρκία έχει διαμορφωμένη πολιτική πολύ πριν εμφανιστεί ο Ερντογάν στο πολιτικό προσκήνιο. Ο Τούρκος Πρόεδρος δείχνει να είναι πιο αποφασισμένος να υλοποιήσει μακροπρόθεσμους επεκτατικούς σχεδιασμούς.
Υπενθυμίζεται, για να φρεσκάρει η μνήμη των κατευναστικών:
Η κατοχή εδάφους της Κυπριακής Δημοκρατίας από το 1974, η εγκατάσταση της Τουρκίας στην κυπριακή ΑΟΖ, εδραιώνει μια πολιτική πλήρους ελέγχους του νησιού από την κατοχική δύναμη.
Η κατοχική Τουρκία παρουσιάζεται περισσότερο επιθετική κατά της Ελλάδος, μέσα από αμφισβητήσεις κυριαρχικών δικαιωμάτων και αναβάθμισης των αξιώσεων της. Δεν μπλοφάρει ποσώς.
Γνωρίζει τις προβλεπτές αντιδράσεις της Αθήνας και είναι αποφασισμένη να προχωρήσει για να καταστήσει τους στόχους της εφικτούς. Είναι σαφές πως δημιουργεί προϋποθέσεις για να δημιουργήσει συνθήκες πλήρους εξάρτησης της Ελλάδος (όπως και της Κύπρου).
Συστηματικά και μεθοδευμένα εξοντώνει τους Κούρδους
Εισέβαλε στη Συρία, για τη δημιουργία ζώνης ασφαλείας, αλλά δεν φαίνεται πως θα αποχωρήσει. Ποια η αντίδραση των Διεθνών Οργανισμών ή των μεγάλων δυνάμεων; Έχουν αποδεχθεί την εισβολή και συνεχιζόμενη παρουσία της Άγκυρας στα συριακά εδάφη.
Η παρέμβαση της στη Λιβύη, εκτιμήθηκε στην αρχή ως μια κίνηση αυτοκτονίας από πλευράς του Ερντογάν. Οι εξελίξεις στη χώρα εκεί «τρέχουν», είναι όμως προφανές πως αποτελεί τη βασική δύναμη, στην οποία στηρίχθηκε το καθεστώς της Τρίπολης.
Ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν παρουσιάζεται ως ο προστάτης των ανά τον κόσμο μουσουλμάνων. Παρουσιάζεται ως ο υπερασπιστής τους και δημιουργεί κανάλια επικοινωνίας, με στόχο να επεκτείνει την παρουσία της Τουρκίας στις διάφορες χώρες, να αυξήσει την επιρροή της. Υπενθυμίζεται πως προχθές, ο Ερντογάν έσπευσε να προειδοποιήσει το Ισραήλ, επικαλούμενος το διεθνές δίκαιο.
«Παρακολουθούμε ένα νέο σχέδιο κατοχής και προσάρτησης από το Ισραήλ που απειλεί την παλαιστινιακή κυριαρχία και είναι αντίθετο με το διεθνές δίκαιο», δήλωσε ο Ερντογάν σε τηλεοπτική ομιλία αργά την Κυριακή σε μουσουλμανικό ολλανδικό δίκτυο. «Δεν θα επιτρέψουμε τη μεταφορά παλαιστινιακής γης σε κανέναν», ανέφερε. Μόνο που ό,τι κάνει το Ισραήλ με τους Παλαιστίνιους το ίδιο πράττει και η Τουρκία στην Κύπρο.
Παρακολουθήσαμε το σίριαλ με τους ρωσικούς S-400. Οι Αμερικανοί αντέδρασαν με την αγορά, προειδοποιούσαν με κυρώσεις αλλά στο τέλος το θέμα τέθηκε στα αζήτητα. Οι ΗΠΑ προφανώς και θέλουν την Τουρκία στο δυτικό μαντρί. Και η Τουρκία χρειάζεται τους Αμερικανούς λόγω της οικονομικής κρίσης, ωστόσο, δεν θέλει να εγκαταλείψει τους Ρώσους. Η φόρμουλα που θα βρεθεί σαφώς, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο θα εξυπηρετήσει την Άγκυρα.
Όλες οι κινήσεις εντάσσονται στα πλαίσια της εφαρμογής ενός επεκτατικού σχεδίου, της Γαλάζιας Πατρίδας, το οποίο βαθμηδόν εφαρμόζεται. Όσοι θεώρησαν τους χάρτες που «απλώνουν» την Τουρκία σε όλη την ανατολική Μεσόγειο, ως ένα ακόμη υπερφίαλο αλαζονικό παιχνίδι του Ερντογάν επιβεβαιώνονται μόνο ως προς την περιγραφή του Τούρκου ηγέτη. Είναι αλαζονικός και υπερφίαλος αλλά αυτό που εξαγγέλλει το υλοποιεί. Κι αυτό γιατί δεν βρίσκει αντίδραση. «Ποιος θα τον σταματήσει;», διερωτώνται συχνά-πυκνά αξιωματούχοι μεγάλων -και κατά τ’ άλλα ισχυρών- κρατών όταν τους ζητείται να παρέμβουν προς την Άγκυρα.
Η Τουρκία θεωρείται ανίκητη μόνο επειδή ανενόχλητα προωθεί την επεκτατική της πολιτική. Η Τουρκία δεν είναι ανίκητη. Δεν είναι μια χώρα άτρωτη, που μπορεί να κερδίσει όλες τις μάχες. Ιδιαίτερα όταν έχει ανοίξει πολλά μέτωπα και ειδικά τώρα που αντιμετωπίζει σοβαρά οικονομικά προβλήματα.
Είναι προφανές πως για να επιβεβαιωθεί ότι δεν είναι ανίκητη θα πρέπει να διαμορφωθούν αποτρεπτικές πολιτικές και πολιτικές που προκαλούν κόστος στην κατοχική Τουρκία. Εργαλεία υπάρχουν. Έστω και περιορισμένα.
Το δίλημμα είναι μια ολοκληρωμένη αποτρεπτική πολιτική ή συνέχιση της κατευναστικής πολιτικής, που βαθμηδόν οδηγεί Ελλάδα και Κύπρο στη «Γαλάζια Πατρίδα».
Άρθρο του Κώστα Βενιζέλου στην εφημερίδα «Φιλελεύθερος»
