Στα χρόνια της ασοφίας
Στις χιλιετίες της ελληνικής δόξας υπήρχαν διαστήματα σοφίας, όταν η προηγμένη σκέψη προήγαγε τον πολιτισμό, αξιοποιώντας τις ασύλληπτες δυνάμεις του εγκεφάλου. Ήταν οι εποχές των επιτευγμάτων του πνεύματος που θεμέλιωσαν την προοπτική της ανθρώπινης δημιουργίας και των όρων πραγμάτωσης των μεγάλων προσδοκιών.
Οι ώρες των δυνατοτήτων ορθής αντίληψης των γεγονότων, της πρόβλεψης των αναμενομένων και της έγκαιρης αντίδρασης στις καταιγίδες των επερχομένων. Μία δε από τις υπαγορεύσεις της λογικής, ήταν πως «πίσω από τους θεούς υπήρχε μια σκιώδης δύναμη, η Ανάγκη, την οποία ουδείς μπορούσε να παραβεί». Αποδίδεται και ως τύχη που δημιουργεί ο καθένας με τις ενέργειές του.
Ήταν η προϋπόθεση του Ηρακλείτου «ανάγκα και θεοί πείθονται», που σήμαινε πως είναι αδύνατη η απόκρυψη ή η αλλοίωση της μοίρας. Της σκληρής αλήθειας που δεν μπορείς να την κρύψεις κάτω από το χαλί ή σε δεσμωτήρια δικτατορίας. Είναι ανυπέρβλητη η υπερπήδηση του αναπόφευκτου. Δυστυχώς, εμείς οι Έλληνες, ναι μεν υμνούμε την προγονική σοφία και επαιρόμεθα για τις κληρονομιές του μυαλού της, αλλά κατρακυλούμε στους κατηφόρους των ψευδαισθήσεων, με τις κατολισθήσεις των ηγετικών μεγαλομανιών, των ατομικών φιλοδοξιών και των παρορμήσεων που, κατά κανόνα, παρασύρουν το σκάφος σε σκοπέλους.
Σε βράχους συμφορών όπως στις γενοκτονίες των Θρακιωτών το 1914, των Ποντίων 1914-1923, της Σμύρνης το 1922, της Κωνσταντινουπόλεως το 1955, της Κύπρου το 1974, της έκτοτε συνεχιζομένης κακοδαιμονίας της τουρκοκρατίας, αλλά και όσων δεινών προμηνύονται από την τουρκική πολεμική προπαρασκευή και την άσοφη κώφωση των εξουσιών, στην αντιμετώπιση των ορατών κινδύνων στην Αλβανία, στην συγκαλυπτόμενη εχθρότητα των Σκοπίων από τον καιρό του Τίτο, στη Θράκη από τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο με την Τουρκία και τη Βουλγαρία να συμμαχούν με τις Κεντρικές Δυνάμεις, με την ετοιμότητα των Τούρκων να κρατήσουν στρατιωτικά την κατεχόμενη Κύπρο και να απειλούν με προελάσεις στα απομένοντα ελεύθερα εδάφη.
Τα κακά προετοιμάζονταν συστηματικά. Οι Τούρκοι συγκροτούσαν ισχυρή υπεροπλία, δεν απέκρυπταν τα σχέδια επεκτατικών επιδρομών και οι πολιτικοί γύριζαν τις πλάτες στις έμπρακτες προειδοποιήσεις. (Με τις συμπεριφορές τους έπεισαν τον μισέλληνα Άντονυ Ήντεν να τους χαρακτηρίσει ανίκανους στην εγκύκλιο του 1944 και ευάλωτους σε συνειδησιακές εξαγορές)!
Ο αδιαφοροποίητος εχθρός ανέτρεπε τις πολεμικές δυνάμεις, ενίσχυε το ηττημένο από τον ναύαρχο Παύλο Κουντουριώτη (1912) ναυτικό του, την ανύπαρκτη αεροπορία του, τα αποδεκατισμένα στρατεύματά του των Βαλκανικών Πολέμων, συνωμοτούσε ολοφάνερα εναντίον του Κυπριακού Κράτους με την λαθραία τρομοκρατία, τις προωθήσεις των πληθυσμιακών μετακινήσεων του μυστικού σχεδίου Μακμίλλαν- Μεντερές του Αυγούστου 1955, επάνδρωνε τις γραμμές επιθέσεων με προφανείς στόχους από Μόρφου μέχρις Αμμοχώστου και η «θεοπρόβλητη» ηγεσία μας κοιμόταν τον Επιμενίδιο. Ο Κίσσινγκερ σχεδίαζε την εκτροπή, οι πραξικοπηματίες του Απριλίου 1967 προωθούσαν την προδοσία και η Λευκωσία ζούσε σε πέλαγος παρανοϊκής αυταπάτης.
Έκρουαν τους κώδωνες των κινδύνων αρθρογράφοι και εδώ και στην Ελλάδα, αλλά οι Ηρακλείς του «ανεξαρτήτου» κράτους τους χαρακτήριζαν γραφικούς ή τους εγκλώβιζαν στις Κεντρικές Φυλακές (Ιούλιο 1973 όλοι οι αντιπολιτευτικοί στα κελιά και οι εφημερίδες λεηλατημένες και κλειστές).
Η συνέχεια είναι ενδεικτική από δύο άκρως αντίθετες αρθρογραφίες. Εκείνη του ε.α. ναυάρχου Αντωνιάδη στην «Χουριέτ», που θεωρεί «αθώες διελεύσεις» τις τουρκικές συνωμοτικές κινήσεις, (ήταν «στόλαρχος» του Σημίτη που εξέτρεψε την πορεία των πυραύλων “S300”), και εκείνη του ε.α. αντιστρατήγου, καταδρομέα Θεοκλήτου Ρουσάκη, πρώην διοικητή του Β΄ Σώματος Στρατού (Μακεδονίας- Θράκης) και επιτίμου προέδρου του Σώματος, που σαλπίζει εγερτήριο και καλεί σε αφύπνιση το έθνος, υπενθυμίζοντας πανωλεθρίες και τονίζοντας τις μεθοδευμένες επιβολές των Τούρκων στα «σημεία», στη σκακιέρα των εξελίξεων, και τις ηχηρές υποτονικές ελληνικές αντιδράσεις, ενώ ουρλιάζουν οι ορμές των Κεμαλιστών.
Ο στρατηγός υποδεικνύει το βόρειο πέταλο περικύκλωσης της Ελλάδος, υπερτονίζει τη συμφωνία Τουρκίας-Αλβανίας για εγκατάσταση 35 χιλιάδων Πακιστανών στη Βόρεια Ήπειρο και αναφέρεται στη φθορά του ελληνικού αμυντικού συστήματος, στη διασπορά των μαχίμων δυνάμεων και στην προώθηση του εχθρού στις διαπραγματεύσεις με τους δικούς του όρους.
Ο Ρουσάκης παρατηρεί πως είναι κατεπείγουσα η ανάγκη αξιοποίησης των φιλικών σχέσεων με Ισραήλ, Γαλλία, Αίγυπτο, Ιταλία που δεν έχουν απεριόριστη διάρκεια και εισηγείται εισαγωγή νέων και έξυπνων εξοπλισμών, με παράλληλη αφύπνιση της αμυντικής βιομηχανίας, αύξηση της στρατιωτικής θητείας και χρεία δημιουργίας Συμβουλίου Εθνικής Ασφαλείας σε αντικατάσταση του ΚΥΣΕΑ.
Οι ιστορικές συγκρίσεις και η επιτακτική «Ανάγκη» της παλιάς σοφίας αντιλαλούν επί δεκαετίες ασοφίας. Αλλά η άσοφη ελληνική πολιτική δεν ξυπνά από τον λήθαργό της. Με μοναδική εξαίρεση τον Βενιζέλο, οι πολιτικοί θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν άνευροι ακόλουθοι των ξένων. (Βλπ. υπόδειξη Μαρκεζίνη στον γράφοντα). Η μεν Δεξιά των Αγγλοαμερικανών, η δε Αριστερά των Σοβιετικών και των επιγόνων.
Οι συνέπειες των παθών είναι ευδιάκριτες και μελανοί οι ουρανοί από Ηπείρου μέχρι Αποστόλου Ανδρέου. Η Κυπριακή Κυβέρνηση είναι καιρός να αντιδράσει, με εξασφάλιση «νέων και έξυπνων εξοπλισμών», αν μη τι άλλο για αποτρεπτικούς σκοπούς στα τουρκικά σχέδια και για να παρεμβάλει τη βεβαιότητα πως νέο πολεμικό τόλμημα δεν θα περάσει χωρίς απώλειες της τουρκικής πλευράς και του επιχειρούμενου προτεκτοράτου της.
Του Γιάννη Σπανού «Φιλελεύθερος»
