Η περίοδος μετά το 2005
Η εργασία μας στα σχολεία ήταν πάντα εργασία χαρμολύπης. Έτσι την έζησα και τη ζω από το 1989.Τιποτα δεν ήταν εύκολο μα τα παιδιά μας δώριζαν και μας χαρίζουν χαρά και ελπίδα.
Προσωπικά από το 2005 άρχισα να βιώνω την αφιξη μιας νέας δύσκολης πολυπρισματικής πολύπλοκης και αυξανόμενα δουλοπρεπούς περιόδου.
Μέρα με τη μέρα, μήνα με το μήνα, τα δεδομένα άλλαζαν… Η ιδιοτέλεια ξαναθέριευε. Οι ατομικές ατζέντες ξεθάρρευαν. Το κοινό καλό δεν είχε πλέον πολλούς μονομάχους. Όπου είχε περισσούς ακόμα μονομάχους τους γώνιαζαν ποικιλοτρόπως.
Οι μάχες κερδίζονταν με κόπον πλέον. Τα κομματικά στρατεύματα με κρυφούς και φανερούς υποστηρικτές στην Εκπαίδευση μας αποπροσανατόλιζαν από τα ουσιώδη. Ένας διάχυτος συμφεροντολογικός κυνισμός ξεπρόβαλλε από παντού.
Και τα χρόνια περνούσαν… Τα βολέματα πλήθαιναν παρέα με την οικονομική κρίση που πολλούς τους άφηνε αδιάφορους. Εν εφορτωναν ποσσω τους…
Πολλοί κλειστήκαν σε ένα μικρό κόσμο, μικροέριδων και αναζήτησης αποδιοπομπαίων τράγων. Μακράν της μεγάλης εικόνας με τηλεμαχίες κοινωνικών δικτύων.
Η οικονομική κρίση μας βρήκε χωρίς πνευματικούς ηγέτες, χωρίς ελεύθερο στοχασμό χωρίς την παλιά δύναμη των εργατικών και συνεργατιστικών κινημάτων.
Η ελίτ και τα λόμπι τα εξουσιαστικά αναδιατάχτηκαν και έλεγξαν τον πτωχεύσαντα λαό. Οι συλλογικότητες των εκπαιδευτικών αναζητούν ταυτότητα σε ένα δύσκολο παρόν.
Η πανδημία ήταν και είναι μια ευκαιρία να στοχαστούμε για όσα έρχονται προχωρώντας μπροστά με αγωνιστικό πνεύμα και δημιουργικό όραμα ελευθερίας του προσώπου.
Γιάννης Πεγειώτης
