Ο Απόστολος των εθνών Παύλος αποτελεί μία κορυφαία προσωπικότητα της εκκλησίας και θεωρείται ο πρώτος μετά τον Ένα στην ιεραποστολή και στην αγάπη για κάθε πονεμένο και δυστυχισμένο άνθρωπο.
Αυτή την αγάπη, τη βασίλισσά των αρετών την ύμνησε όχι μόνο με τη ζωή του, αλλά και με τον υπέροχο ύμνο, ένα θαυμάσιο κείμενο της Αγίας Γραφής. Ο θεόπνευστος Απόστολος τονίζει την μοναδική και ανεκτίμητη αξία της αγάπης. Μας λέει ότι ο άνθρωπος ακόμη κι αν μιλά τις γλώσσες των αγγέλων και των ανθρώπων, αν δεν έχει αγάπη, είναι «χαλκός ηχών και κύμβαλον αλαλάζον». Ένας χαλκός που κάνει θόρυβο χωρίς ουσία. Ακόμη και αν έχει τόση μεγάλη πίστη, συνεχίζει ο Απόστολος, ώστε να μπορεί να μετακινεί βουνά, αν δεν έχει αγάπη, είναι ένα απόλυτο μηδέν!
Αυτός που αγαπά είναι μακρόθυμος, συγχωράει εύκολα, είναι καλοσυνάτος, δεν ζηλεύει το συνάνθρωπο του, δεν κυριεύεται από εγωισμό, αποφεύγει τις ηθικές παρεκτροπές, σέβεται τους άλλους ως εικόνες Θεού. Αυτός που αγαπά δεν οργίζεται, δεν χαίρεται όταν γίνεται κάτι κακό, σκεπάζει τα ελαττώματα και τις αδυναμίες των άλλων, ελπίζει και υπομένει τα πάντα. Ο απόστολος Παύλος ζωγραφίζει το μεγαλείο της αγάπης, παρουσιάζοντας σε εμάς την ανθοδέσμη των αρετών που συνθέτουν την αγάπη.
Ζούμε όμως σήμερα σε μια εποχή που οι διαπροσωπικές σχέσεις πληγώνονται καθημερινά. Οι άνθρωποι απομακρύνονται μεταξύ τους, αδιαφορούν για τον πλησίον, εκμεταλλεύονται το συνάνθρωπο, φθονούν, ποδοπατούν την ανθρώπινη αξιοπρέπεια και σκοτώνονται μεταξύ τους, καταστρέφοντας το περιβάλλον και τη φύση που αποτελεί ένα πανέμορφο δημιούργημα του θεού. Είναι πολύ φυσικό, λοιπόν, να διερωτόμαστε κατά πόσον είμαστε σε θέση να εφαρμόσουμε έμπρακτα όλες αυτές τις πλευρές της αγάπης για τις οποίες έδωσε τη ζωή του ο μεγάλος αυτός Απόστολος.
Δύσκολη απάντηση! Μπορούμε όμως να σταθούμε στα λόγια εκείνα που ένας σύγχρονος θεολόγος είχε πει: «μη με ρωτάς τι είναι αγάπη, στρέψε το βλέμμα σου στο Σταυρό». Η θυσιαστική αγάπη του Κυρίου ήταν η δύναμη που έδινε φτερά στους αγίους της εκκλησίας μας, οι οποίοι συναγωνίζονταν μεταξύ τους ποιος θα θυσιαστεί πιο πολύ για τους άλλους, θέτοντας έτσι τα θεμέλια μιας παραδεισένιας κοινωνίας αγάπης.
Όπως χαρακτηριστικά διατρανώνει ο ιερός Χρυσόστομος : «αν όλοι έδιναν και εισέπρατταν αγάπη, κανένας δεν θα αδικούσε σε τίποτε, αλλά φόνοι, φιλονικίες, πόλεμοι, επαναστάσεις, κλοπές, πλεονεξίες και όλα τα κακά θα εξαφανίζονταν. Ακόμα και το όνομα κακία θα ήταν άγνωστο»…
Πανίκος Χατζηκτωρής (καθηγητής θρησκευτικών)
