Γιάννης Νικήτας
Η αποκάλυψη της διαπραγμάτευσης μεταξύ Ελλάδας και Γαλλίας με ένα από τα αντικείμενά της την απόκτηση αριθμού (άγνωστου προς το παρόν) μαχητικών πολλαπλών ρόλων Rafale, στο πλαίσιο της υπογραφής μίας ευρύτερης αμυντικής συμφωνίας, πυροδότησε την εμφάνιση εκατοντάδων δημοσιευμάτων στον ημερήσιο και ηλεκτρονικό Τύπο. Κάπου εκεί, όπως είναι φυσικό, χάθηκε και η ουσία της όλης υπόθεσης. Την οποία θα δούμε υπό ένα συγκεκριμένο πρίσμα μέσα από το ακόλουθο αφιέρωμα. Αυτό της πραγματικής επιχειρησιακής αξίας του γαλλικού μαχητικού και των όπλων του.
Η οποία είναι ότι τις δυνατότητες του δικινητήριου μαχητικού δεν τις έχουν ούτε κατά προσέγγιση τα Mirage 2000-5Mk.2 και τα F-16C/D Block 70 που θα αποκτήσει μελλοντικά η Πολεμική Αεροπορία. Όσο και αν έχουν αναβαθμιστεί, είναι μονοκινητήρια μαχητικά της κατηγορίας των 10 τόνων, με ότι αυτό συνεπάγεται από πλευράς ακτίνας, μεταφορικής ικανότητας σε όπλα και καύσιμο και φυσικά σε εξοπλισμό συστημάτων αποστολής.
Ανεβαίνουμε επίπεδο επομένως. Και αυτό είναι που έχει την πραγματική ουσία και τη μεγαλύτερη σημασία. Δηλαδή πάμε σε δυνατότητες συγκρίσιμες με F-15EX και F/A-18EF Super Hornet Block III από πλευράς επιδόσεων, ακτίνας μάχης (combat radius) και μεταφορικής ικανότητας σε οπλικό φορτίο.
Ανεβαίνουμε επίπεδο βέβαια και για έναν άλλο λόγο. Το έχουμε γράψει πολλές φορές στο παρελθόν και το επαναλαμβάνουμε και τώρα. Οι δυνατότητες των μαχητικών από μόνες τους φυσικά δεν σημαίνουν απολύτως τίποτα, αν δεν συνοδευτούν από τα κατάλληλα όπλα. Που δυστυχώς μόνο η Γαλλία αποδευσμεύει προς την Ελλάδα.
Αντίστοιχα των METEOR, MICA NG, SCALP-EG, Exocet AM-39, HUMMER, όπλα θα μπορούσαν να μας αποδεσμεύσουν και οι ΗΠΑ, μαζί με δικινητήρια μαχητικά όπως το F-15EX, το Super Hornet Block III και φυσικά και το 5ης γενιάς, χαρακτηριστικών stealth, F-35A. Γνωρίζουμε πολύ καλά ότι δεν το κάνουν όμως. Για λόγους που εξυπηρετούν τα δικά τους γεωπολιτικά συμφέροντα και τη δική τους εξωτερική πολιτική.
Επομένως ναι, θα συμφωνήσουμε με το ότι τα Rafale “προέκυψαν από το πουθενά”. Όχι χωρίς λόγο όμως. Μήπως “προέκυψαν” επειδή από πλευράς επιχειρησιακής αποτελεσματικότητας ήταν η καλύτερη δυνατή εναλλακτική στο “κόψιμο” των δύο Belharra υπό τη διαμόρφωση που τις ήθελε το Πολεμικό Ναυτικό και πραγματικά κάλυπταν τις αληθινές ανάγκες της ελληνικής άμυνας;
Ναι, η Πολεμική Αεροπορία δεν τα εισηγήθηκε. Μήπως γιατί δεν της ζητήθηκε ποτέ να το κάνει; Στο τέλος ναί, θα συμφωνήσουμε ότι τα χρήματα που θα δαπανηθούν για τη συγκρότηση μίας μόνο Μοίρας εξοπλισμένης με Rafale (και μάλιστα ανομοιογενούς), θα ήταν υπέρεπαρκή για να εξοπλισουμε δύο Μοίρες με Mirage 2000-5Mk.2. Αυτό που θα αντιτείνουμε όμως, παραθέτοντας στοιχεία παρακάτω, είναι ότι η Μοίρα των Rafale θα λειτουργήσει ως πολλαπλασιαστής ισχύος και για τα 24 Mirage 2000-5Mk.2 της 331 Μοίρας.
Διαφορετική φιλοσοφία σχεδίασης και επιχειρησιακής αξιοποίησης
Σε παλαιότερη εκτενή αναφορά μας στα δύο δικινητήρια ευρωπαϊκά μαχητικά 4+ γενιάς (Rafale και Εurofighter) (https://defencereview.gr/neo-machitiko-gia-tin-polemiki-aeropor-2/) σημειώναμε εμφατικά ότι οι Γάλλοι δικαιώθηκαν από την επιλογή τους να αποχωρήσουν οριστικά από τις διαπραγματεύσεις για τη διαμόρφωση του μελλοντικού ευρωπαϊκού μαχητικού το 1985 (ACA-Agile Combat Aircraft).
Από τότε πρόθεσή τους ήταν να δημιουργήσουν ένα μαχητικό για όλες τις δουλειές. Το οποίο θα αντικαθιστούσε εφτά διαφορετικούς τύπους μαχητικών που ήταν ενταγμένοι σε υπηρεσία στη Γαλλική Αεροπορία και την Αεροπορία του Γαλλικού Ναυτικού. Τα κατάφεραν, καταβάλλοντας φυσικά μόνοι τους το ανάλογο υψηλό κόστος.
Το ανταγωνιστικό Eurofighter – Typhoon, που κατ απαίτηση των Άγγλων σχεδιάστηκε ως μαχητικό εναέριας υπεροχής, υψηλών επιδόσεων, “ταλαιπωρήθηκε” σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό καθώς κατά την εξέλιξή του, οι κατασκευαστές του αναγκάστηκαν εκ των πραγμάτων να καταβάλλουν τεράστια κονδύλια (εξού και η υψηλότερη τιμή του σε σχέση με το Rafale) για να το μετατρέψουν σε πλατφόρμα πολλαπλών ρόλων. Χωρίς όμως και πάλι να κατορθώσουν να “πιάσουν” τα νούμερα του Rafale!
Θα κάνουμε κάποιες συγκρίσεις με το Eurofighter – Τyphoon για τον πολύ απλό λόγο ότι είναι μαχητικό ίδιων σχεδόν διαστάσεων και βάρους και αναπτύχθηκε παράλληλα με το Rafale. Tο οποίο κατασκευάζεται σε δύο διαφορετικές εκδόσεις. Rafale C και Rafale M. Για επιχειρήσεις δηλαδή από αεροδρόμια και καταστρώματα πτήσης αεροπλανοφόρων αντίστοιχα. Ναυτική έκδοση του Εurofighter δεν υπάρχει. 13 hardpoints έχει το Eurofighter για την ανάρτηση εξωτερικών φορτίων και τον ίδιο αριθμό έχει και το Rafale M. Το Rafale C έχει 14.
Γιατί είναι τόσο σημαντικό αυτό; Το 14ο hardpoint είναι αυτό πλευρικά του δεξιού αεραγωγού όπου αναρτάται το ατρακτίδιο στοχοποίησης (Talios ή Damocles). Τέτοιο hardfpoint δεν υπάρχει στο Eurofighter, οπότε το ατρακτίδιο στοχοποίησης (Litening)αναρτάται στον κεντρικό κοιλιακό αναρτήρα (centerline hardpoint). Πράγμα που σημαίνει ότι καταλαμβάνει τη θέση μίας εξωτερικής δεξαμενής καυσίμου, με ότι αυτό μπορεί να σημαίνει ώς προς την αυτονομία και την ακτίνα σε αποστολές air to ground.
To κενό βάρος του Rafale C είναι 9,6 τόνοι, ενώ του Eurofighter 11. Αντισταθμίζεται έτσι η κατά δύο περίπου τόνους (κάτι λιγότερο από 6.000 λίβρες) μεγαλύτερη ώση που αποδίδουν οι κινητήρες EJ200, έναντι των M88-2 του Rafale. Το μέγιστο βάρος απογείωσης του τελευταίου είναι 24,5 τόνοι, ενώ του Eurofighter23,5. Κάτι που μεταφράζεται σε ένα τόνο πρόσθετου φορτίου σε καύσιμο ή όπλα για το Rafale.
To μέγιστο φορτίο που μπορεί να μεταφέρει το Rafale εξωτερικά, ανέρχεται σε 9,5 τόνους. To Eurofighter μπορεί να μεταφέρει μέχρι 6,5. Από τους 14 σταθμούς ανάρτησης του Rafale (hardpoints) οι πέντε είναι wet, μπορούν να τροφοδοτήσουν δηλαδή εξωτερικές δεξαμενές καυσίμου. Στο Eurofighter, τα wet hardpoints είναι τρία. Σημαντικά περισσότερο οπλικό φορτίο και καύσιμο επομένως για το Rafale.
Οι διαφορές στη φιλοσοφία σχεδίασης και επιχειρήσεων δεν σταματούν εδώ… Το Rafale έχει χωρητικότητα καυσίμου στις δεξαμενές της ατράκτου 4,7 τόνων, ενώ εξωτερικά μπορεί να πάρει μέχρι 6,7 τόνους καυσίμου, με βάση τα στοιχεία που δίνει ο κατασκευαστής. Όσο και αν ψάξαμε, δεν κατορθώσαμε να εντοπίσουμε την εσωτερική χωρητικότητα καυσίμου του Eurofighter. Σε άλλες πηγές δίνεται στους τέσσερις, σε άλλες κοντά στους πέντε τόνους. Εξωτερικά δε φέρει μέχρι τρεις υπερηχητικές, απορριπτόμενες, δεξαμενές καυσίμου χωρητικότητας 1000 λίτρων έκαστη.
Οι Γάλλοι έχουν πιστοποιήσει δύο τύπους εξωτερικών δεξαμενών καυσίμου στο Rafale. Τις υποηχητικές, απορριπτόμενες RPL-751 χωρητικότητας 2000 λίτρων και τις υπερηχητικές RPL-711, χωρητικότητας 1250 λίτρων. Εναλλακτικά στον κεντρικό φορέα της ατράκτου μπορεί να τοποθετηθεί και η υποηχητική RPL-501/502 χωρητικότητας 1700 λίτρων που είναι πιστοποιημένη και στο Mirage 2000-5. Έτσι προκύπτει και η μέγιστη εξωτερική μεταφορική ικανότητα σε καύσιμο (4 Χ 1250 + 1 Χ 1700).
Οι περισσότερες εναλλακτικές στις εξωτερικές δεξαμενές καυσίμου και τα δύο παραπάνω wet hardpoints που δίνουν οι Γάλλοι, κάνουν τη διαφορά στην ακτίνα μάχης. 1852 χιλιόμετρα (1000 ναυτικά μίλια) δίνεται για το Rafale με τρεις εξωτερικές δεξαμενές των 2000 λίτρων, δύο SCALP-EG και δύο πυραύλους αέρος-αέρος MICA ή ΜΕΤΕΟR. Στα 1380 χιλιόμετρα δίνεται η αντίστοιχη ακτίνα για το Eurofighter με προφίλ αποστολής Hi-Lo-Hi.
Ενδεικτικά να αναφέρουμε εδώ ότι τα Super Hornet και F-35A έχουν ακόμα μεγαλύτερη εσωτερική χωρητικότητα καυσίμου. 6.667 κιλά και 8.278 κιλά αντίστοιχα. Προκειμένου να αυξήσουν ακόμη περισσότερο της ακτίνα μάχης του Super Hornet στο Block III οι Αμερικανοί πιστοποίησαν CFT σε αυτή τη νέα διαμόρφωση, ενώ και η Airbus Military έχει ανακοινώσει την πιστοποίηση CFT στα Eurofighter Tranche 3.
Η χωρητικότητα θα είναι 1150 κιλά για κάθε CFT. Την ίδια ακριβώς χωρητικότητα δίνει και η Dassault Aviation για τις CFT του Rafale. Οι οποίες δοκιμάστηκαν για πρώτη φορά επάνω στο διθέσιο πρωτότυπο B01 πριν από πάρα πολλά χρόνια. Τον Απρίλιο του 2001. Οι δοκιμές είχαν χαρακτήρα αξιολόγησης αεροδυναμικής συμβατότητας. Πιστοποίηση δεν έχει γίνει, δεδομένου ότι θα πρέπει να διασυνδεθούν οι ραχιαίες εξωτερικές δεξαμενές με το σύστημα των αγωγών-σωληνώσεων τροφοδοσίας καυσίμου του μαχητικού.
Προφανώς όλα αυτά τα χρόνια πιστοποίηση CFT επάνω σταRafale και Eurofighter δεν έγινε δεδομένου ότι αμφότεροι οι κατασκευαστές προσδοκούσαν οικονομική συνδρομή από κάποιο υποψήφιο αγοραστή. Κάτι που δεν έχει γίνει μέχρι σήμερα.
Κλείνουμε το πρώτο μέρος της επεξήγησης της επιμονής μας στον πολλαπλασιαστή ισχύος που ακούει στο όνομα Rafale – όπλα, με την εξής παρατήρηση. Η Ελλάδα για πρώτη φορά στην σύγχρονη ιστορία καλείται να καλύψει επιχειρησιακά έναν πραγματικά τεράστιο εναέριο και θαλάσσιο χώρο. Μία απλή ματιά σε χάρτες με έγχρωμες απεικονίσεις της ελληνικής ΑΟΖ όπως αυτή καθορίζεται από από τις διατάξεις της UNCLOS, του Διεθνούς Δικαίου δηλαδή, είναι αρκετή για να πείσει για του λόγου το αληθές.
Κάναμε αυτή την εισαγωγή αποδίδοντας έμφαση στη φιλοσοφία σχεδίασης του εν λόγο μαχητικού και στη μεταφορική του ικανότητα σε όπλα και καύσιμο, για συγκεκριμένους λόγους. Καθαρά επιχειρησιακούς. Τους οποίους θα αποκαλύψουμε στο αμέσως επόμενο αφιέρωμά μας, εν όψει της πολυαναμενόμενης και ζωτικής για την επιβίωση του Ελληνισμού, υπογραφής της αμυντικής συμφωνίας μεταξύ Ελλάδας και Γαλλίας.
Πηγή: defencereview.gr
