Paul Sugy, Comité Valmy, 19-9-20
[Ούτε η Γαλλία μπορεί να υπολογίζει σε στήριξη από το ΝΑΤΟ ή την «φίλη» της Γερμανία και την Ε.Ε. σε περίπτωση σύγκρουσης με την Τουρκία, όσο και αν διακυβεύεται η ασφάλεια των θαλασσίων συνόρων της Ευρώπης και της ελευθερίας και του Δικαίου στην Μεσόγειο.
Αυτή η διάγνωση Γάλλου γεωπολιτικού εμπειρογνώμονα στην κατωτέρω συνέντευξή του (στην Figaro Vox) αποτελεί πολύτιμη επίκαιρη προσφορά στους προβληματισμούς των σκεπτομένων Ελλήνων απέναντι στην διαχείριση, από το υφιστάμενο πολιτικό και «πνευματικό» σύστημα εξουσίας, του πιεστικού προβλήματος εθνικής επιβίωσης.
Διότι όσα ισχύουν για την πυρηνικά εξοπλισμένη Γαλλία, αναφορικά με την αξία συμμαχιών και φιλικής φλυαρίας, πολλαπλασίως ισχύουν για μιαν Ελλάδα παραδοσιακά σφάγιο «συμμάχων», «εταίρων» και «φιλελλήνων», όπως ανατριχιαστικά αποκαλύπτει και τεκμηριώνει το συγκλονιστικό ιστορικό σύγγραμμα του κ. Κυριάκου Σιμόπουλου «Ξενοκρατία, Μισελληνισμός και Υποτέλεια», εκδόσεις Στάχυ, έργο μνημειώδες, πολύτιμο για την εθνική αυτογνωσία, απαραίτητο για την επιμόρφωση ενός έθνους που θα ήθελε να επιβιώσει και να ανακτήσει την αυτοσεβασμό του, και που εσημείωσε δέκα εκδόσεις, παρά την συνωμοσία σιωπής και ενταφιασμού από την παραδοσιακά ισχυρή παράταξη της ξενοδουλείας.]
.
Μετάφραση/εισαγωγή: Μιχαήλ Στυλιανού
.
FIGAROVOX / ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ – Για τον δοκιμιογράφο Hadrien Desuin, η κρίση στη Μεσόγειο με την αντιπαράθεση Ελλάδας και Τουρκίας αποκαλύπτει ότι η Γαλλία δεν μπορεί πλέον να βασίζεται στο ΝΑΤΟ, του οποίου είναι μέλος η Τουρκία, ούτε στη Γερμανία για την προστασία των θαλάσσιων συνόρων της Ευρώπης.
.
Ο Hadrien Desuin είναι ο ειδικός διεθνών Θεμάτων του Ιδρύματος Pont-Neuf.
.
FIGAROVOX: Έχει δίκιο η Γαλλία να υποστηρίζει αποφασιστικά την Ελλάδα και την Κύπρο απέναντι της Τουρκίας, με κίνδυνο να διακυβεύσει τις σχέσεις της με τη Γερμανία;
.
Hardien DESUIN.
– Σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς, έχουμε την κολακευτική εντύπωση ότι η Γαλλία σώζει την τιμή της Ευρώπης. Οι βόρειες και οι ανατολικές ευρωπαϊκές χώρες είναι παγερά αδιάφορες, καθώς κυριαρχούνται από την επιθυμία τους να στριμώξουν τη Ρωσία με τη βοήθεια των Ηνωμένων Πολιτειών. Σε αυτήν την παραδοσιακή αμερικανό-ρωσική αντιπαλότητα, η Τουρκία τοποθετείται επιδέξια μεταξύ των δύο. Ισχυρή από αυτήν την κεντρική θέση, επιτρέπει στον εαυτό της να κάνει τον νταή στη Μεσόγειο με μιαν άνευ προηγουμένου αλαζονεία έναντι της Γαλλίας.
Η Τουρκία παραβιάζει τακτικά και συστηματικά τη θαλάσσια και χερσαία κυριαρχία της Ελλάδας και της Κύπρου, όπως και η Κίνα παραβιάζει την κυριαρχία των γειτόνων της στη θάλασσα της Ανατολικής Κίνας. Η Νοτιοανατολική Ασία μπορεί δικαιολογημένα να μας φαίνεται απόμακρη, αλλά η Μεσόγειος μας αφορά άμεσα. Εάν η Γαλλία και οι μεσογειακοί σύμμαχοί της δεν αντιδράσουν τώρα, η Τουρκία θα αφεθεί σταδιακά να αυτοανακηρυχθεί ο φύλακας των θαλάσσιων συνόρων μας. Ωστόσο, η ελευθερία και ο νόμος στη Μεσόγειο δεν μπορούν να παραχωρηθούν σε έναν ισλαμιστή αυτοκράτορα σε πλήρη εθνικιστική και θρησκευτική παράκρουση.
Η Γερμανία αναζητά μια θέση διαιτητή που δεν έχει καμία χρησιμότητα σε αυτές τις στιγμές ακραίας έντασης, όπου η Ευρώπη παίζει την επιβίωσή της και την αξιοπιστία της.
– Η Γερμανία είναι μια ειρηνική δύναμη από το 1945 και αυτό είναι μια ευτυχής εξέλιξη. Δεν επιδιώκουμε τον επανεξοπλισμό της με κάθε κόστος. Δυστυχώς είναι όμηρος της ισχυρής τουρκικής μειονότητας. Εάν συνέβαινε να ευθυγραμμιστεί με τη γαλλική στρατιωτική διπλωματία, η Άνγκελα Μέρκελ θα άναβε φωτιά στον τόπο της. Συμβαίνει δε ότι η Γερμανία προεδρεύει της Ευρωπαϊκής Ένωσης για έξι μήνες και ότι πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής είναι η Γερμανίδα πρώην υπουργός της Άμυνας, ιδιαίτερα συνδεόμενη με την Μέρκελ. Αυτό είναι ένα άλλο στοιχείο που πρέπει να ληφθεί υπόψη.
Η Γερμανία επιζητεί μια θέση διαιτητή, που δεν έχει καμία χρησιμότητα σε αυτές τις στιγμές ακραίας έντασης, όπου η Ευρώπη παίζει την επιβίωσή της και την αξιοπιστία της. Αντιθέτως, η τοποθέτηση της Γαλλίας και της Τουρκίας στο ίδιο επίπεδο είναι μια κακή κίνηση εκ μέρους των Γερμανών συμμάχων μας. Αλλά τουλάχιστον αυτή η κρίση μας επιτρέπει να αναγνωρίσουμε ποιοι είναι οι αληθινοί φίλοι μας και σε ποιους μπορούμε να βασιστούμε σε μιαν ώρα ανάγκης. Σίγουρα όχι το ΝΑΤΟ, του οποίου είναι μέλος η Τουρκία.
Είναι αυτό ένα νέο πλήγμα στο σχέδιο για μιαν ευρωπαϊκή διπλωματία;
– Δεν υπήρξε ποτέ σωστή ευρωπαϊκή διπλωματία. Δεν μπορεί άλλωστε να υπάρξει. Οι ad hoc συνασπισμοί σε τέτοιου είδους θέματα ή σε τέτοιο ή τέτοιο πρόγραμμα είναι δυνατοί και επιθυμητοί, όπως έδειξε η εξαιρετική γαλλική πρωτοβουλία Med 7 το Σάββατο στην Κορσική. Αλλά ας μην ξεχνάμε ποτέ ότι η οικοδόμηση της Ευρώπης εγκατέλειψε όλες τις στρατηγικές φιλοδοξίες της από την ίδρυσή της. Και μάλιστα γιαυτό ακριβώς συγκροτήθηκε. Στόχος της, από τα τέλη της δεκαετίας του 1940, ήταν να διατηρήσει την αμερικανική δύναμη στο έδαφος της, ακριβώς ώστε να μην χρειαστεί πια να αντιμετωπίσει η να διεξαγάγει έναν πόλεμο.
Εκτός από τη Γαλλία του στρατηγού ντε Γκωλ, οι άλλες ευρωπαϊκές χώρες συμφώνησαν να εκχωρήσουν την πολιτική και στρατιωτική τους ηγεσία στον εισβολέα Αμερικανό προστάτη τους. Το αδιανόητο για την Ευρωπαϊκή Ένωση, είναι ότι μπορούν οι Ηνωμένες Πολιτείες να μας αφήσουν στη μοίρα μας, όπως το έκαναν το 1914 και το 1940. Αλλά η Αμερική έχει κουραστεί εδώ και δεκαετίες να διασφαλίζει την δαπανηρή κηδεμονία της στην Ευρώπη. Μολονότι επωφελείται της ευκαιρίας να αποτρέπει τη ρωσική στρατιωτική δύναμη, θα ήθελε περισσότερα χρήματα και λιγότερες συζητήσεις με τους συμμάχους.
Εάν αφήσουμε τον Ερντογάν να προχωρήσει, ακόμα και λίγα χιλιόμετρα, ολόκληρη η Μεσόγειος και τα Βαλκάνια θα μπορούσαν να ανατραπούν.
Πρέπει να λάβουμε σοβαρά υπόψη τις απειλές του Ερντογάν;
– Ο Ερντογάν είναι καθαρός λαϊκιστής. Πάντα λειτουργούσε με υβρεολόγιο και ακραία δημόσια συμπεριφορά για να διατηρήσει τη δημοτικότητά του μεταξύ των λαϊκών τάξεων. Αλλά τώρα, 20 χρόνια μετά την άνοδό του στην εξουσία, βρίσκεται σε δυσκολία σχεδόν σε όλα τα μέτωπα,. Οι κατακτήσεις της Τουρκίας στην Συρία και οι επιχειρήσεις της στη Λιβύη είναι μια διέξοδος, λίγο- πολύ επιτυχημένη, που αποβλέπει στο να εκτρέπει την προσοχή της κοινής γνώμης από τις οικονομικές και πολιτικές αποτυχίες του προέδρου της.
Παρεμπιπτόντως, ο Ερντογάν προπαγανδίζει ένα μεγαλειώδες πεπρωμένο για τον λαό του, το να του ξαναδώσει την διεθνή βαρύτητα που είχε στο αποκορύφωμα της ισχύος της η Τουρκία, τον 16ο αιώνα. Συμβαίνει όμως η τουρκική λίρα να έχει καταρρεύσει, ο ίδιος να έχει χάσει τον δήμο της Κωνσταντινούπολης, και ο πρώην πρωθυπουργός και διπλωματικός σύμβουλός του, ο Αχμέτ Νταβούτογλου, να του επιτίθεται στον απολογισμό του έργου του και στον ηγεμονισμό του.
Ο Ερντογάν εξαρτάται λοιπόν όλο και περισσότερο από το πιο εθνικιστικό και το πιο εξτρεμιστικό περιθώριο της τουρκικής πολιτικής, το MHP, και στο βάθος, τους πολύ «δραστήριους» «Γκρίζους λύκους». Αυτός ο τουρκικός ισλαμό-εθνικισμός, που εξυμνεί τόσο το μεγαλείο του οθωμανικού χαλιφάτου όσο και την ενότητα και τον στρατιωτικό συγκεντρωτισμό που χτίστηκε υπό τον Μουσταφά Κεμάλ, πρέπει προφανώς να αντιμετωπίζεται με τη μεγαλύτερη σοβαρότητα.
Δεν πρέπει να παραβλέπουμε τι έκανε ο Τούρκος πρόεδρος με την Αγία Σοφία και τον Άγιο Σωτήρα. Στο πρόγραμμά του είναι ο εξισλαμισμός της Ευρώπης. Η εθνοτική και θρησκευτική εκκαθάριση στην Τουρκία είχε προηγούμενο με τους Αρμένιους, τους Έλληνες και τους Κούρδους. Εάν αφήσουμε τον Ερντογάν να προχωρήσει, ακόμα και λίγα χιλιόμετρα, ολόκληρη η Μεσόγειος και τα Βαλκάνια θα μπορούσαν να ανατραπούν.
