Ταξιδεύω σε χρόνια παλαιά της Λεμεσού, της Δρούσιας, της Πάφου και της Λευκωσίας… Κάποιες Κυριακές με βάγια τζιαι ελιές κλάδους ελαίας με μαξιλάρκα γεμάτα φύλλα του ιερού δέντρου.
Από έξω γραμμένο ποικιλοτρόπως το όνομα της νοικοτζυράς που μεριμνούσε για την ελλιά την απαραίτητη για το κάπνισμαν του σπιθκιού τζιαι των αυλάδων.
Το καπνισμα των φρακτάδων, του σταύλου, των καπουνάδων το κάπνισμά της κτίσης όλης με τα καπνιστήρκα τα πήλενα τα ψημένα στον φούρνον του αγγειοπλάστη, του κουππάρη του παλλιού.
Το καπνιστήριν το καμούμενον εις το σιέριν…
Τζιαι πάντα στην ανάγνωσην του Ευαγγελίου έξωθεν του ναού εκείνον το αέρινο πέλαγος φύλλων ελαίας από τα χέρια των πιστών να σε πολιορκεί τζιαι να σε συγκινεί.
Κυριακή νύχτα των Βαΐων να σκέφτουνται οι νοικουζυρές που εν βαλμένα τα τερκαστά τους για το ασπρόγιασμαν πέλα σέλα του σπιθκιού των στενών των δρόμων καρτζίν του σπιθκιού…
Κυριακή νύχτα των Βαΐων λοάρκασμαν των καλών τυρκών για τες φλαούνες. Πότε εννά τριφτούν, πότε εννά σαστούν τα χρειαζούμενα για τες φλαούνες τα ψουμμιά τα κουλλούρκα του Πασκάτου…
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΕΓΕΙΩΤΗΣ
