Μικρά όνειρα, μεγάλες, συχνά πληγωμένες και χαρούμενες καρδιές
Αποχαιρετούσαμε το Γυμνάσιο για την Πασχαλινή ανάπαυλα χωρίς να πολυκατανοούμε πως ήταν η τελευταία μαθητική μας έξοδος για την Πασχαλιάν.
Επιστρέφοντας θα διανύαμε ολίγους μήνες εντατικής δουλειάς και εξετάσεων και κατόπιν θα ανοίγαμε φτερά για την ζωή την χωρίς γκρίζες και μπλε αμφιέσεις.
Στη γειτονιά θα περνούσαμε τις πρώτες μέρες της Αγίας εβδομάδας και μετά με ταξί και λεωφορείο θα φεύγαμε για τη Δρούσια η πρώτη αποστολή ενώ η τελευταία θα αναχωρούσε με το Βόξολ του πατέρα νωρίς το Μεγάλο Σαββάτο.
Από τα παιδικά μου χρόνια, δεν έχω στη μνήμη μου μέχρι τα είκοσι μου χρόνια, Καλόν Λόγον και Αναστάσιμη Λειτουργία, μακράν της Δρούσιας.
Έτσι ζούσαμε μιαν εναλλαγή. Άλλη ομορφιά η Λεμεσός του Αη Γιάννη κι άλλη της Δρούσιας.
Ήταν βέβαια και οι τσάκρες που στα χωριά μας ακόμα δεν έλεγαν να κοπάσουν και είχαμε όλοι έγνοια για τους συγγενείς που είχαν αυτό το επικίνδυνο πάθος.
Φεύγοντας από το σχολείο Σαββάτο του Λαζάρου. Εξαήμερη ήταν ακόμη η φοίτηση. Δεν είμαι σίγουρος αν η βάρδια μας ήταν πρωινή ή δειλινή. Πάντως επιστρέψαμε περπατητοί με τις τσάντες στον ώμο.
Στις προεισαγωγικές υπήρχε μια έγνοια για την Ιστορία και η κυρία Ιακώβου προσφέρθηκε κάποια πρωινά εκείνων των ημερών, να μας μυήσει δωρεάν στα μυστικά της ύλης των εξετάσεων.
Άλλοι καιροί Πασχαλινοί τότε που το όνειρο ήταν ένα ζευγάρι καινούρια παπούτσια, μια μοδάτη φανέλα και ένα παντελόνι μπάκι.
Μικρά όνειρα, μεγάλες, συχνά πληγωμένες και χαρούμενες καρδιές. Σίγουρα χαμογελαστές μες την Άνοιξη που είχεν φως αλλοκοσμικόν.
Γιάννης Πεγειώτης
