Η ωραιοτέρα κατάβασις του βίου μας εγένετο Κυριακήν του Πάσχα μετά τον Εσπερινόν της αγάπης από την Εκκλησίαν του Άη Πιφάνη στη Δρούσια και το καμπίν του χωρκού προς το σπίτιν της γιαγιάς μας της Σοφρωνίας και του παππού του Γιαννή.
Η γιαγιά εν μέσω ημών, χαρούμενή χαράν αναστάσιμην, περιστοιχιζόμενη από τα πέραν των δεκαπέντε εγγόνων και των εν Κύπρω ευρισκομένων τέκνων της. Περίξ αυτής συγγενείς φίλοι χωρκανοί θείες, λίαν αγαπητές.
Και η λαλιά της Πάφού να κοσμεί τραγουδιστά το Χριστός Ανέστη Τα Αληθώς Ανέστη και τα Αξιούστε εν μέσω συστάσεων.
Τα μωρά της Γρουσής.
Τούτα εν της Ελένης…
Πάσχαν εις την Δρούσιαν από το 1972 και εντεύθεν μέχρι της στρατεύσεως μου το έτος 1984…
Που τότε που η μνήμη μου κεντούσε καλά την Ανάστασην εις την Λαόναν εις την πολλαγάπητην από τα τέκνα της Δρούσιαν.
Εσπερινός της Αγάπης στη Δρούσια
Πάσχα για μας στα χρόνια τα παιδικά και τα εφηβικά ήταν συνώνυμα με ένα χωριό, την Δρούσια. Μέχρι το 1986 εορτάζαμε οικογενειακώς στο χωρίον της Λαόνας το ονομαστόν του πολλοπλούμου τ ‘Ακάμα..
Ο Εσπέρινος της αγάπης στο χωρκόν μας ήταν όντως σύναξη χαράς για ούλλους τους Δρουσιώτες. Δεν έχω στη μνήμη άλλη τόσο δυνατή κοινοτική σύναξη. Συναντήσεις ,ασπασμοί, δάκρυά χαράς, επιφωνήματα χαράς και έκπληξης. Επαναπατρισμοί μετά από τριάντα ή σαράντα χρόνια. και εκεί να δεις παναήρκα τζιαι χορούς. Να κοπκιάσεις τζιαι κοντά μας!
Οι ιερείς μας με τα γιορτινά τους άμφια. Η εικόνα της Αναστάσεως οι μερρέχες το ροδόστεμμά που τους γιορτάρηες. Χριστός Ανέστη .Αληθώς Ανέστη. Και εκείνο το αμίμητο που πρωτάκουσα στη Δρούσια. «Αξιούστε».
Τα πασχαλινά τραπέζια στης γιαγιάς και του παππού του Γιαννή με το θείο το Νεόφυτο το Σιαφκάλη να ιστορεί όμορφες ενθυμήσεις του χωρκού. πατέρα και τους θείους και τα ξαδέρφκια να τραουδούν φωνές του Ακάμα τζιαι της Πάφου. Τραούδα συντροφάκιν μου να πούμεν…
Τα απογεύματα μετά το γλέντι ούλλοι οι μιτσιοί κορούες κοπέλλια εσυνάουνταν στο σκολείον. Παιχνίθκια του παλλιού τζιαιρού αλλά τζιαι ποδόσφαιρον. Από το 1980 εστήσαμεν έναν ωραίο γήπεδο πετόσφαιρας στο γρασίδιν πίσω που το παλλιόν σκολείον μας. Για χρόνια εδιούσαμεν του παιχνιθκιού, μιτσιοί μεάλοι, να άψει…
Γιάννης Πεγειώτης
